Psychoterapia egzystencjalna: istnieje to, co przeżyjesz

Trudno jest prosto wyjaśnić, czym jest psychoterapia egzystencjalna. W tym artykule podejmiemy się tego trudnego zadania, starając się przybliżyć naszym Czytelnikom fundamenty tego psychoterapeutycznego podejścia.

Psychoterapia egzystencjalna skupia się przede wszystkim na projekcie egzystencjalnym, zakłada, że nic nie jest prawdziwe, dopóki jednostka tego nie przeżyje.

Sören Kierkegaard, ojciec egzystencjalizmu, powiedział: „Życie nie jest problemem do rozwiązania, ale rzeczywistością, której należy doświadczyć”. Egzystencjalizm skupia się na prawdzie jednostki oraz na tym, czym naprawdę jest jednostka i czego pragnie.

Psychologia egzystencjalna idzie w parze z filozofią egzystencjalną, powstałą w Europie przed II wojną światową. Niedługo potem dotarła do ​​Stanów Zjednoczonych, gdzie dobrze znani psycholodzy, tacy jak Allport, Rogers, Fromm i Maslow, wyraźnie się do niej odnosili. Z drugiej strony, psychologia egzystencjalna miała wielki wpływ na psychologię humanistyczną, tak że wymusiła na niej pewne procedury i fundamentalne aspekty.

Modele humanistyczno-egzystencjalne

Analiza egzystencjalna jest częścią tzw. modeli humanistyczno-egzystencjalnych. Pojawienie się tych modeli w kontekście północnoamerykańskim w latach 60. jest wynikiem wielu czynników. Po pierwsze, jej ewolucja musi być postrzegana w świetle społecznych i kulturowych reperkusji na scenie północnoamerykańskiej, aby następnie móc pojawić się w świetle europejskim. Pod tym względem została opracowana również poza psychologią akademicką.

Mimo że egzystencjalizm jest uważany za trzecią siłę przeciwko behawioryzmowi i psychoanalizie, brakuje mu paradygmatycznego podejścia. W dzisiejszych czasach modele humanistyczno-egzystencjalne są uważane za zestaw procedur terapeutycznych, w większości niezwiązanych z głównymi szkołami akademickimi.

Tak więc głównymi poprzednikami tych modeli są egzystencjalizm i fenomenologia. Koncepcje Franza Betano dały początek fenomenologii. Betano skupił się na doświadczeniu, na aktywnej naturze psychiki i na intencjonalnej naturze każdego aktu psychologicznego. Betano miał też wielki wpływ na głównego przedstawiciela fenomenologii: Edmunda Husserla.

Dla Husserla bezpośrednim doświadczeniem tego aktu jest ujawnienie prawdziwej natury rzeczy. W tym celu konieczne jest przyjęcie „epoché” lub postawy fenomenologicznej. Oznacza to, że musimy obserwować zjawisko w jego najczystszej postaci, bez wcześniejszych uprzedzeń i przekonań (przed doświadczeniem).

Psychoterapia egzystencjalna

Psychoterapia egzystencjalna skupia się przede wszystkim na projekcie egzystencjalnym. Według J. P. Sartre’a istnienie poprzedza istotę. Oznacza to, że ludzie nie przychodzą na świat z rozwiniętymi różnymi umiejętnościami, muszą sami dążyć do rozwoju. Sartre uważa człowieka za radykalnie swobodną i nieokreśloną istotę, choć ograniczoną jego faktycznością, ponieważ bez niej nie można byłoby go zrozumieć. Podsumowując, projekt egzystencjalny samookreśla istoty ludzkie.

„Człowiek jest nikim innym jak tylko sobą. To jest pierwsza zasada egzystencjalizmu”.

-J. P. Sartre-

Ten cytat z Ortegi i Gasseta dobrze oddaje główny cel analizy egzystencjalnej: aby żyć, zawsze musisz coś robić (nawet jeśli jest to po prostu oddychanie). Psychoterapia egzystencjalna ma na celu analizowanie struktury tego, co robimy w życiu.

Biswanger nazwał tę strukturę „Dasein”. Z drugiej strony Sartre nazwał to projektem egzystencjalnym. L. Martín-Santos kultywował tę tradycję w Hiszpanii w 1964 roku. Natomiast M. Villegas robi to obecnie.

Villegas określił, że psychoterapia egzystencjalna to „metoda analizy psychologicznej i relacji międzyludzkich”. Jej celem jest wywołanie dostatecznej samoświadomości i autonomii, aby swobodnie zakładać i rozwijać swoje istnienie.

Psychoterapia egzystencjalna wyjaśnia i rozumie wartości, znaczenia i przekonania, które jednostka zastosowała (jako strategie) w celu zrozumienia świata. Dowodzi to założeń dotyczących naszego sposobu życia, od kiedy zaczęliśmy wątpić w nasze własne istnienie.

Psychoterapia w modelach humanistyczno-egzystencjalnych

Z psychoterapeutycznego punktu widzenia najbardziej istotną cechą modeli humanistyczno-egzystencjalnych jest znaczenie, jakie nadają one bezpośredniemu doświadczeniu jako zjawisku pierwotnemu. Oznacza to, że zarówno teoretyczne wyjaśnienia, jak i oczywiste zachowanie są podporządkowane samemu doświadczeniu i znaczeniu, jakie dana osoba mu nadaje.

Nacisk kładziony przez te modele na dobrowolne, twórcze i oceniające aspekty ludzkich zachowań jest dla nich dość charakterystyczny. Trudno mówić o podstawowych koncepcjach wykraczających poza te ogólne cechy.

W tym celu powinniśmy odnieść się do konkretnych teorii, w których mają one sens. Teorie te to analiza egzystencjalna, podejście skoncentrowane na osobie, podejście Gestalt, analiza transakcyjna, psychodrama i bioenergetyka.

Egzystencjalne pustki jako zaburzenia psychopatologiczne

Jak już wspomnieliśmy, psychoterapia egzystencjalna cechuje się projektem egzystencjalnym. Celem tej psychoterapii jest przeanalizowanie tego projektu i jego modyfikacja. Psychoterapia nie ma zmieniać rzeczywistości zewnętrznej, fizycznej lub społecznej, ale osobę i jej postrzeganie rzeczy. Dzieje się tak, ponieważ przyjmuje się, że jest to jedyna rzecz, która zależy od jednostki, gdzie istnieje największa zdolność do kontroli.

„Życie nie ma z góy nadanego znaczenia… To od Ciebie zależy nadanie mu znaczenia, a wartość to nic innego, jak tylko to, co wybierasz”.

-J. P. Sartre-

Celem tej psychoterapii jest odzyskanie posiadania i samostanowienia jednostki. Oznacza to, że w pewnym momencie człowiek stanie przed sobą twarzą w twarz.

Często człowiek jest zagubiony lub czuje się wyobcowany, próbując rozwiązać problemy, które przedstawia jego radykalna transcendencja. Celem analizy struktur jego świata jest odkrycie dróg i punktów wyobcowania, ponieważ jest to jedyny sposób, w jaki jego wolność może zostać całkowicie przywrócona, pomijając alternatywną rekonstrukcję jego doświadczenia. Należy pamiętać, że psychoterapia egzystencjalna zakłada, że nic nie jest prawdziwe, dopóki jednostka tego nie przeżyje.

Psychoterapia egzystencjalna uważa, że ​​różne zaburzenia psychopatologiczne są nieautentycznymi sposobami istnienia. Są to stagnacje lub egzystencjalne pustki, utrata wolności lub rezygnacja. Są to mechanizmy radzenia sobie lub negacje „bycia w świecie”. (Villegas, 1981)

Podsumowując, nie jest łatwo dać jednoznaczne wyjaśnienie, czym jest psychoterapia egzystencjalna, ale można powiedzieć, że stara się ona promować osobistą analizę, która zachęca do podejmowania wyborów i budowania indywidualnych schematów w życiu. Ponadto zdaje się urozmaicać i wzmacniać codzienne życie jednostki za pomocą filozoficznego podejścia.