Poczucie winy - wina penitencjarna i prześladowcza
Poczucie winy to złożone uczucie, które wyraża się na wiele różnych sposobów. Dwa z tych przejawów to wina penitencjarna i prześladowcza, z których oba mają odpowiednie modalności nerwicowe.
Stanowią one formę poczucia winy, która implikuje dyskomfort. Na polu psychoanalitycznym pojęcia winy pokutnej i prześladowczej po raz pierwszy przeanalizowała Melanie Klein z punktu widzenia udręki. Później zostały one bardziej szczegółowo opracowane przez dr Leóna Grinberga.
Obaj autorzy dostrzegli złożoność, jaka może otaczać poczucie winy. To uczucie, które często obejmuje naprawdę głębokie nieświadome aspekty. Ponadto często nie jest ono świadomie rozpoznawane, ale przejawia się raczej poprzez zachowania samokarzące lub postrzeganie osobistego braku godności.
„Rzeczywista zbrodnia nie byłaby przyczyną winy, ale byłaby jej skutkiem”.
-L. Grinberga-
Pojęcie winy
Z punktu widzenia psychoanalizy poczucie winy traktowane jest jako stan emocjonalny lub uczucie. Jako stan emocjonalny powstaje, gdy pewne działanie jest wykonywane lub osoba uważa, że tak jest. Generuje ono wyrzuty sumienia. To typowy lub klasyczny przypadek winy.
Z drugiej strony poczucie winy to uczucie, gdy nie ma żalu jako takiego, ale sprawia, że cierpiący postrzegają siebie jako niegodnych. Przekłada się to na powtarzające się zachowania, które prowadzą do porażki lub cierpienia, gdy jednostka nie jest świadoma, że czuje się winna.
Ci, którzy czują się winni, również potrzebują kary. To kończy się materializacją w wydarzeniach, które faktycznie prowadzą do ich ukarania. Co więcej, mają tendencję do bycia niezwykle surowymi wobec siebie, co przejawia się w ciągłej samokrytyce wszystkiego, co robią, mówią lub myślą.
Wina pokutna
Pokutna wina to poczucie winy wynikające z tego, że cierpiący zranił kogoś, kogo kocha. Ta fantazja rodzi się z faktu, że mają nieświadome destrukcyjne uczucia wobec danego obiektu. Melanie Klein zwraca uwagę, że ten rodzaj winy ma swoje źródło w prymitywnej relacji między matką a dzieckiem.
Aby wyjaśnić, mały chłopiec kocha swoją matkę, ale chce też pozbawić ją wszystkiego, co może mu dać. Ten konflikt można odpowiednio rozwiązać lub utrwalić w czasie. Jeśli poczujesz poczucie winy, osoba będzie odczuwać ciągłe pragnienie zadośćuczynienia za wyimaginowane szkody, które wyrządziła.
W poczuciu winy istnieje obawa przed utratą ukochanej osoby, wobec której cierpiący również odczuwa destrukcyjne uczucia. Aby zahamować te uczucia, wykonuje symbolicznie ofiarne zachowania. W rzeczywistości jest to sposób na zrekompensowanie wyimaginowanych szkód.
Wina pokutna jest wyraźnie widoczna w procesach żałobnych. Utrata kochanego obiektu sprawia, że cierpiący staje się wobec niego szczególnie pobłażliwy lub przymilny. Jest to sposób na utrzymanie się go i proszenie o wybaczenie za nieświadomą fantazję o tym, by zniknęły.
Wina prześladowcza
Wina prześladowcza obejmuje bardziej złożony proces. W winie penitencjarnej obawiano się i do pewnego stopnia pożądano zniszczenia ukochanego obiektu. Jednak wraz z winą prześladowczą to uczucie staje się jeszcze bardziej złożone. W rzeczywistości obiekt jest postrzegany jako groźny. Tak więc nie tylko istnieje ryzyko, że cierpiący straci osobę, ale możliwe jest również, że będzie ją ścigał i atakował.
Rzeczywiście, ten dobry obiekt staje się teraz zły, a destrukcyjne uczucia, które kiedyś współistniały z miłością, nabierają siły i wypierają lub hamują uczucia miłości. Gdy druga osoba staje się prześladowcą, destrukcyjne uczucia wobec niej zaczynają być postrzegane jako w pełni usprawiedliwione.
Jednym z mechanizmów obronnych, które najczęściej pojawiają się w przypadku winy prześladowczej, jest projekcja. Polega to na przypisywaniu drugiemu destrukcyjnych uczuć, których doświadcza cierpiący. Dlatego „nienawidzę cię” zmienia się w „nienawidzisz mnie”. Grinberg zwraca uwagę, że w skrajnych przypadkach dochodzi do niekontrolowanego zachowania, które może prowadzić do morderstwa lub samobójstwa. Wynika to ze wzrostu destrukcji.
U małego dziecka miłość matki jest w stanie wchłonąć destrukcyjne uczucia i pomóc dziecku przezwyciężyć poczucie winy. Jeśli jednak tak się nie stanie, wina penitencjarna przekształca się w winę prześladowczą. W konsekwencji zostaje zasiane ziarno poważnego nieładu, którym może się okazać na przykład psychoza lub perwersja.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
Grinberg, L. (1963). Sobre dos tipos de culpa: su relación con los aspectos normales y patológicos del duelo. Revista de psicoanálisis, 20(4), 321-332.