Innowacyjne leczenie hipochondrii

Osoby z hipochondrią starają się kontrolować własną śmierć. W tym celu nieustannie się badają i sprawdzają. Czy możliwe jest leczenie hipochondrii?

Hipochondria to zachowanie niezależne od wieku, płci i pochodzenia. Osoby cierpiące na to zaburzenie wykazują nadmierną troskę o swoje zdrowie. Wyzwaniem, przed którym staje większość hipochondryków, jest ucieczka od śmierci.

Ludzie skupieni na temacie własnej śmierci martwią się stanem swojego serca, rakiem i udarem. Z drugiej strony ci, którzy przejmują się zdrowiem fizycznym, mogą martwić się stwardnieniem rozsianym (MS) lub stwardnieniem zanikowym bocznym (ALS).

Psychiatra Ingvard Wilhelmsen, oprócz pracy jako lekarz medycyny wewnętrznej, od prawie 20 lat prowadzi klinikę hipochondryczną. Dzięki programowi terapii poznawczo-behawioralnej 60-70 procent jego pacjentów doświadczyło znacznej poprawy.

Hipochondria

Hipochondryk żyje w strachu przed poważnym schorzeniem, pomimo badań diagnostycznych wykazujących dobry stan zdrowia. Ponadto osoby te doświadczają skrajnego niepokoju z powodu komunikatów cielesnych, na które większość ludzi nie zwraca uwagi.

Ich uwaga może na przykład zostać przejęta przez kichnięcie, które ich zdaniem może być objawem strasznej choroby.

Hipochondria odpowiada za około 5 procent rocznej ambulatoryjnej opieki medycznej. Każdego roku u ponad 200 000 osób diagnozowana jest hipochondria (znana również jako choroba lękowa). To zaburzenie zdrowia psychicznego.

Zwykle zaczyna się we wczesnej dorosłości i może pojawić się po doświadczeniu choroby lub po utracie kogoś z powodu poważnej choroby.

Około dwie trzecie hipochondryków ma współistniejące zaburzenia psychiczne, takie jak lęk napadowy, zaburzenie obsesyjno-kompulsywne (OCD) lub poważna depresja. Objawy hipochondrii mogą się różnić. Zależą od czynników takich jak stres, wiek i to, czy chory już wcześniej miał tendencję do martwienia się.

Lęk o zdrowie może mieć swoje własne objawy, ponieważ cierpiący może odczuwać bóle brzucha, zawroty głowy lub ból w wyniku przytłaczającego niepokoju. Lęk przed chorobą może zawładnąć życiem hipochondryka do tego stopnia, że jego zamartwianie się staje się tak stresujące, że staje się osłabiony.

Co wywołuje hipochondrię?

Chociaż tak naprawdę nie ma konkretnej przyczyny, wiemy, że osoby cierpiące na lęki często mają członka rodziny, który jest również hipochondrykiem. Z drugiej strony osoba cierpiąca na lęk o zdrowie mogła przechodzić poważną chorobę i obawia się teraz, że jej złe doświadczenia mogą się powtórzyć.

Ponadto osoby cierpiące na hipochondrię mogą przechodzić okres silnego stresu lub doznać poważnej choroby w dzieciństwie. Mogą także mieć problemy ze zdrowiem psychicznym, a ich hipochondria jest tego częścią.

Osoby z hipochondrią próbują kontrolować własną śmierć. W jakiś sposób wydaje im się, że ich zamartwianie się to opóźni.

Leczenie hipochondrii według Ingvarda Wilhelmsena

Psychiatra Ingvard Wilhelmsen opracował metodę leczenia hipochondrii, która polega na mówieniu o śmierci i rezygnacji z prób kontrolowania jej. Jest to coś, czego hipochondrycy wolą unikać. Wilhelmsen stworzył serię kroków, które doprowadziły do wyzdrowienia około 70 procent jego pacjentów.

1. Gotowość do myślenia o śmierci

Pacjenci, którzy od kilku lat cierpią na hipochondrię i którzy bezskutecznie próbowali psychoterapii, są często kierowani do Wilhelmsena. Opracował on trzyetapowy przebieg leczenia, którego pacjenci muszą przestrzegać.

Pierwszy punkt dotyczy zaakceptowania własnej śmiertelności. Hipochondryk grzęźnie w swoim zamiarze kontrolowania własnej śmierci. „Całkowicie w porządku jest chcieć kontroli w życiu, ale musimy trzymać się rzeczy, które można kontrolować. Śmierć jest w zasadzie niekontrolowana”, wyjaśnia Ingvard Wilhelmsen.

2. Wiara w to, czy jesteś zdrowy czy chory

Następnym krokiem w metodzie Wilhelmsena jest zebranie danych na temat tego, czy hipochondrycy uważają, że są chorzy czy zdrowi. Oczywiście nie mogą wybrać, czy są zdrowi, czy nie, ale mogą zdecydować, w co chcą w danym momencie wierzyć. Jeśli zdecydują się wierzyć, że są zdrowi, będą się zachowywać tak, jakby tak rzeczywiście było.

Wilhelmsen zachęca swoich pacjentów, aby przestali czytać o chorobach lub stale sprawdzać serce i puls, jeśli boją się chorób serca. Powinni też przestać szukać guzów lub oznak drżenia, bo boją się raka lub ALS.

3. Radzenie sobie z niepewnością

Trzeci krok Wilhelmsena polega na nabyciu psychologicznych strategii radzenia sobie z niepewnością i myślami. Każdy ma katastrofalne myśli, nie są one niczym niezwykłym. Problem z takimi myślami polega na tym, że odpowiedź na nie zawsze znajduje się w przyszłości.

Kluczem jest praca z pacjentami, aby nauczyć ich rozpoznawać takie myśli i zmniejszać ich wpływ. Pacjent musi zaakceptować, że jego myśli to tylko myśli, a nie rzeczywistość.

Wielu jego pacjentów uważa, że martwienie się o przyszłość daje im poczucie bezpieczeństwa. Jednak ból nie staje się łatwiejszy do zniesienia tylko dlatego, że wcześniej testowałeś swoje reakcje. Jeśli otrzymasz poważną diagnozę raka, będziesz smutny i zszokowany bez względu na wszystko.

Skuteczność długoterminowa

Po trzech do pięciu sesjach zdecydowana większość pacjentów Wilhelmsena wraca do zdrowia. Co więcej, po obserwacji grupy pacjentów dziesięć lat później, byli oni nadal tak samo stabilni.

Kluczem jest zaprzestanie prób kontrolowania wydarzeń związanych z chorobą i śmiercią. Jeśli celem tych osób jest osiągnięcie spokoju w swoim umyśle i ciele, muszą również zaakceptować, że nigdy nie będą całkowicie bezpieczni. Muszą dokonać wyboru.

Trwają badania mające na celu ustalenie, dlaczego metoda Wilhelmsena działa tak dobrze. Mają również na celu odkrycie, czy jego metody mogą być nauczane i wykorzystywane przez innych. Jego ostatecznym celem jest dowiedzenie się więcej o tym, kiedy zmiana występuje u pacjentów i dlaczego.