Dodatkowy obszar motoryczny mózgu

W codziennym życiu wykonujemy nieskończoną liczbę czynności automatycznie, nie zastanawiając się nad tym, w jaki sposób je wykonujemy i jakie struktury mózgu są w to zaangażowane. Dodatkowy obszar motoryczny jest odpowiedzialny za wiele z tych działań.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog José Padilla.

Ostatnia aktualizacja: 02 czerwca, 2023

Kora ruchowa jest obszarem kory nowej odpowiedzialnym za kierowanie każdym z naszych ruchów. Znajduje się w płacie czołowym i składa się z pierwotnej kory ruchowej, kory przedruchowej i dodatkowego obszaru motorycznego.

W tym artykule skupimy się na tym ostatnim z wymienionych obszarów. Przyjrzymy się jego częściom składowym, jego funkcjom i zmianom, jakich dodatkowy obszar motoryczny może doznać w wyniku urazu lub innego rodzaju uszkodzeń.

Dodatkowy obszar motoryczny mózgu

Dodatkowy obszar motoryczny (SMA) zajmuje tylną trzecią część górnego zakrętu czołowego i koordynuje ruchy posturalne. Jego neurony wystają do rdzenia kręgowego. W związku z tym odgrywa ważną rolę w bezpośredniej kontroli mobilności. Jego działanie polega nie tylko na inicjowaniu działań, ale także na ich przygotowywaniu i monitorowaniu.

Elektryczna stymulacja SMA może powodować uniesienie przeciwnej ręki, odchylenia głowy i oczu oraz obustronne synergistyczne skurcze mięśni tułowia i nóg. Większość z tych ruchów jest opisywana jako skurcze toniczne typu posturalnego.

Dodatkowy obszar motoryczny składa się z przeddodatkowego obszaru motorycznego i jest powiązany z dodatkowym polem ocznym. Razem ta trójka tworzy uzupełniający kompleks motoryczny (SMC) (Nachev, Kennard i Husain, 2008). Anatomiczne i neurofizjologiczne cechy każdego z nich są zupełnie inne.

W porównaniu z głównym obszarem motorycznym SMC wykazuje większą wrażliwość na zadania, w których działanie ma szerszy zakres i nie jest określone przez bezpośrednie środowisko zewnętrzne. Afekt całości mógłby ingerować w wykonanie i zaniechanie działań.

Funkcje dodatkowego obszaru motorycznego

W prostych ruchach pośredniczy aktywacja głównego obszaru motorycznego i kory czuciowej. SMA angażuje się w te dwa obszary na etapie przygotowania, inicjowania i monitorowania złożonych ruchów.

Dzięki badaniu krążenia krwi zaobserwowano, że podczas wykonywania złożonych ruchów przepływ krwi zwiększa się w głównym obszarze motorycznym i rozciąga się na obszar dodatkowy. Jednak gdy ta sama sekwencja jest wykonywana tylko mentalnie, przepływ krwi zwiększa się wyłącznie w SMA.

Badania przeprowadzone za pomocą funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (FMR) oraz pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) wykazały istotny udział SMA w sterowaniu i inicjowaniu ruchu oraz sekwencji zadań. Naukowcy określili również, że obszar ten jest nie tylko regionem przeznaczonym wyłącznie do kontrolowania ruchu, ale mieszaną częścią czuciowo-ruchową. Jednak jego głównym celem jest funkcja motoryczna. Obszar ten interweniuje również w procesy, takie jak:

• Koordynacja dwuręczna.
• Odbiór bodźców sensorycznych.
• Przypominanie sobie i powtarzanie wyuczonych zadań.
• Motoryczne uczenie się sekwencji ruchowych.
• Działa jako łącznik między układem limbicznym a aparatem ruchowym.

Zaburzenia SMA

Zespół SMA jest konsekwencją operacji lub urazu tego obszaru. Zaraz potem objawia się porażeniem połowiczym kontralateralnym.

Ci, którzy cierpią na zespół SMA, wykazują poważne zmniejszenie kontralateralnej spontanicznej aktywności ruchowej. Doświadczają również paraliżu twarzy i ograniczenia spontanicznej mowy. Ponadto mimowolne ruchy kończyn są normalne. Zespołowi temu mogą towarzyszyć hemiataksja, hemiapraksja, zaniedbywanie połowicze, hiperrefleksja i hipertoniczność.

Odzyskiwanie ruchliwości trwa około jedenastu dni po operacji SMA. Jednak dobre zdolności motoryczne mogą zostać odzyskane dopiero po okresie od około dwóch do sześciu tygodni. Złożone zadania, które wymagają specjalnych umiejętności, a także ruchy wykonywane z dużą prędkością, mogą jednak zostać trwale naruszone. Mogą wystąpić następujące długoterminowe konsekwencje:

• Zmiany drobnych ruchów rękami.
• Afekcje w naprzemiennych delikatnych ruchach obu rąk. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku złożonych zadań, które wymagają szybkiego wykonania lub dużych umiejętności.

Pojawienie się zespołu deficytu językowego wykryto również w zmianach SMA. Może to obejmować problemy, takie jak:

• Echolalia
• Parafazje
• Język hipopłynny
• Język telegraficzny.

Podsumowując, SMA jest ważnym regionem korowym w planowaniu, inicjowaniu i nadzorowaniu wykonywania ruchów. Chociaż jego funkcje nie są jasno określone i rozważa się wiele ról, region ten ma kluczowe znaczenie dla ciągłości złożonych działań i koordynacji ruchów ręcznych.