Czy Twój psycholog może Ci pomóc, jeśli jest młodszy od Ciebie?

Jeśli Twój psycholog nie ma dzieci, czy może Ci pomóc w problemach z więzią z Twoją nastoletnią córką? Jeśli Twój psycholog ma dopiero 25 lat, czy będzie wiedział, jak poprowadzić Cię w problemach małżeńskich? Odpowiadamy na te i inne pytania.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Loreto Martín Moya.

Ostatnia aktualizacja: 29 listopada, 2022

Powszechnym nieporozumieniem lub mitem dotyczącym terapii jest to, że młodszy od pacjenta psycholog nie będzie w stanie pomóc. Idziesz na terapię z problemami, których nie możesz rozwiązać, złożonymi emocjami, których nie rozumiesz, lub sporami emocjonalnymi, które wydają się nie mieć rozwiązania. Idziesz znaleźć to rozwiązanie. Czy więc Twój psycholog może Ci pomóc, gdy ze względu na jego wiek jest mało prawdopodobne, że przeszedł przez podobne doświadczenia?

Nie oczekujemy jednak, że chirurg, który ma wykonać zabieg, będzie cierpiał na ten sam problem, co jego pacjent. To samo dotyczy psychologa. Nasze błędne myślenie polega na pytaniu, na które niełatwo odpowiedzieć: na czym tak naprawdę polega terapia psychologiczna?

Wyrocznia, mędrzec, ojciec: to nie są role terapeuty

Często pacjent wymaga od psychologia bycia kimś, kim ten nie jest. Psycholog nie wskazuje, co jest dobre, a co złe. Nie są to postacie rodzicielskie, które zatwierdzają lub unieważniają decyzje innych. Nie są też mędrcami, którzy dyktują moralne aksjomaty, aby mówić swoim klientom i pacjentom, jak mają żyć. Brakuje im długich siwych bród (chyba, że akurat Twój taką ma), które głaszczą, gdy udzielają lekcji moralności dla swoich pacjentów.

Psycholog jest specjalistą w zakresie zdrowia psychicznego, którego praca jest ograniczona. APA (Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne) definiuje tę pracę jako ćwiczenie polegające na rozwiązywaniu problemów, w którym emocje, myśli i zachowanie są opracowywane stycznie (model ABC) (Ellis, 1955). Opracowane modele teoretyczne działają na te elementy z różnych podejść. Jednak cel jest zawsze ten sam – czy to praca nad przeszłością, skupienie się na zachowaniu, czy też dekonstrukcja schematów poznawczych.

Zaburzenia psychiczne, jeśli chcemy tak je nazywać, opierają się na dysfunkcjach jednego z tych elementów. Trudności te mogą mieć swoje źródło w wielu różnych aspektach, które zostaną poddane analizie w procesie terapeutycznym. Terapeuta jest osobą, która ułatwia pracę nad tymi czynnikami, opierając się na swojej znajomości dialektyki, związku między kontekstem a rozwojem człowieka oraz wpływu różnych doświadczeń na określone procesy. Są to na przykład przywiązanie, więź lub samoświadomość.

Nauka i konceptualizacja psychologii

Połączenie młodości i mądrości nie jest czymś wyjątkowym w psychologii. Jednak jest to zwykle związane z podstawowym problemem psychologii jako dyscypliny. Psychologia jest nauką. Ribes-Iñesta (2009) stwierdził, że w tym momencie nikt nie kwestionuje metod badawczych ani matematycznego sformułowania psychologii. Niemniej jednak psychologia nadal jest rozumiana jako coś, co nie jest konsekwencją:

• Nawiązywania związków przyczynowych z przedmiotami z innych dyscyplin. Presja poszukiwania pełnych i nieomylnych wyjaśnień ludzkiej psychiki sprawia, że psychologia ma wyimaginowaną i mitologiczną opinię (Ribes, 2009). Co więcej, traci z oczu swoją wiedzę empiryczną. Empiryczna wiedza z zakresu psychologii nie wydaje się wystarczająca.
• Wprowadzenia zmiennej „kontekstowej” zagraża obiektywności psychologii. Wydaje się to mniej naukowe, ponieważ kontekst jest tak ważnym elementem.
• Ribes (2009) stwierdza: „Psychologia nie ma teorii ani nie ma określonych granic z innymi naukami, z których jest niewyraźnie karmiona koncepcjami, technikami, modelami i pomiarami”. To sprawia, że proces psychologiczny jest zagmatwany.

Chociaż psychologia jest nauką, ludzie często postrzegają ją jako dyscyplinę całkowicie subiektywną i przypadkową, opartą nie na latach studiów, ale na specyficznych cechach terapeuty. Te cechy są często kojarzone z mądrością. Dlatego terapia nie jest postrzegana jako badanie emocji, zachowania i poznania w poszukiwaniu rozwiązania problemu, ale jako połączona z dyscyplinami filozoficznymi. Sugerowałoby to, że stara się odpowiedzieć na pytania, których psycholog nie może rozwiązać, bez względu na wiek.

Umiejętności zawodowe młodego psychologa

Pewne umiejętności wpływają na proces terapeutyczny, ułatwiając go lub komplikując. Przeprowadzono kilka metaanaliz, które próbowały rzucić nieco jasności na temat zdolności, które konkretnie wpływają na proces psychologiczny.

Głównym narzędziem prowadzenia terapii jest dialektyka. Zostało to szeroko zbadane. Doktor Muñoz Rivas (2017) mówi, że niektóre z tych umiejętności to wiedza specjalistyczna, atrakcyjność i niezawodność. Mówiąc dokładniej, wiedza i rzetelność mogą być umiejętnościami, które naturalnie – i błędnie – kojarzymy z wiekiem.

• W ekspertyzie odnajdujemy postrzeganie przydatności przez pacjenta. Może opierać się na doświadczeniu, dojrzałości, specjalizacji lub społecznej ocenie roli. W zależności od tego, jak pacjent przyjmie wiedzę fachowca, a przede wszystkim na czym się ona opiera, proces terapeutyczny będzie bardziej efektywny.
• W przypadku rzetelności opiera się ona na zgodności werbalnej, reputacji i uczciwości. Ponownie, podobnie jak w przypadku wiedzy fachowej, istotne dla jednostki będą wskaźniki, które budują jej wiarygodność.

Wiek to kolejny wskaźnik. Może, ale nie musi, być elementem wiarygodności i wiedzy. Jeśli osoba łączy średni wiek z doświadczeniem, łatwiej będzie jej postrzegać starszego psychologa jako bardziej skutecznego. O ile jednak ważne są również wskaźniki, takie jak wartościowanie społeczne, a jednostka nie „wierzy w psychologię”, wiek nie będzie miał znaczenia: psycholog i tak nie będzie ekspertem.

Jeśli wiek nie jest wyznacznikiem wiarygodności osoby, jeśli młody psycholog jest uczciwy, skuteczny i biegły w dialektyce, to będzie wiarygodny. Psychologowie nie są bardziej wiarygodni tylko dlatego, że są starsi. To ocena pacjenta przelicza wiek na istotny element (lub nie).

Psychologia mądrości

Mądrość była badana na poziomie pojęciowym. Baltes (2000) definiuje mądrość jako „ekspercką wiedzę na temat problemów życiowych”. Wiedza ekspercka nie jest umiejętnością ani wymogiem, który pojawił się w badaniach nad umiejętnościami psychologów. Wiek też nie.

Co więcej, ekspercka wiedza o problemach życia nie musi obejmować umiejętności wprowadzania zmian w tych problemach. To dlatego, że zmiana nie jest spowodowana przez psychologa, ale wybrana przez pacjenta. Najbardziej aktywną postacią w terapii jest pacjent. Podejmuje decyzje, buduje swoje wartości, eliminuje lub wzmacnia pewne zachowania.

Czy młodszy psycholog może Ci pomóc?

Pacjent nie idzie na terapię po to, żeby psycholog wybrał za niego drogę. Dana osoba chce się wziąć do pracy nad emocjami lub przekonaniami, których albo nie wybrała, albo wybrała, ale są one sprzeczne z jej systemem wartości.

Wiek, podobnie jak płeć, nie ma wpływu na skuteczność terapii. Wpływ na to ma jednak opinia, jaką pacjent ma o swoim terapeucie. Opinia ta opiera się na wielu konstruktach, które nie mają nic wspólnego z nauką ani obiektywną skutecznością terapii.

Jeśli czujesz się niekomfortowo z młodym psychologiem, zanim zmienisz specjalistę, być może mógłbyś przeanalizować, czego szukasz w terapii. Szukanie ojca, wyroczni lub mędrca, który sprawi, że wybierzesz najlepszą opcję, może sprawić, że Twoja rola jako pacjenta będzie raczej bierna niż aktywna. Może to oznaczać, że będziesz ufać starszemu psychologowi, nawet jeśli inne wskaźniki sugerują, że nie jest on tym, kogo potrzebujesz. Co więcej, wybierając psychologa tylko dlatego, że jest starszy, będziesz postępować zgodnie ze zwykłymi wzorcami łączenia się ze swoim środowiskiem. Ale te wzorce są dokładnie tym, co chcesz zmienić.

Dlatego w świetle informacji zawartych w tym artykule być może powinieneś ponownie rozważyć pytanie, czy wiek rzeczywiście jest czynnikiem różnicującym przy określaniu dobrego psychologa.