Mit o Daphne nieodłącznie wiąże się z innym greckim mitem, o Apollu. Psychologia wykorzystuje tę historię jako odniesienie do kompleksu Daphne, znanego również jako „lęk przed seksem”, „lęk penetracyjny”, „genofobia” lub „erotofobia”.
Daphne była driadą (duchem drzewa lub nimfą) całkowicie oddaną naturze i polowaniu. Była córką boga rzek i nimfy wodnej. Nimfa drzew była szczególnie pięknym stworzeniem, które miało wielu zalotników. Odrzuciła ich wszystkich, chciała tylko być wolna i cieszyć się naturą.
Jej ojciec poprosił ją o wstąpienie w związek małżeński, ponieważ pragnął mieć wnuki. Jednak nimfa nie miała tego samego pragnienia. Dlatego błagała go, aby pozwolił jej na zawsze pozostać samotną, jak bogini Artemida. Bóg rzeki zgodził się, ale ostrzegł ją, że nie będzie łatwo trzymać jej różnych zalotników z dala od niej.
„Atakowały mnie wrony i ludzie o groteskowych twarzach. Zostałam podpalona przez chłopca, który omal nie zrzucił mnie z półki. Dwa razy prawie utonęłam, a z tym nie mogę sobie poradzić? To jest strach, dla którego nie mam rozwiązania – chłopak, którego lubię, chce… uprawiać ze mną seks?”
-Weronika Roth-
Mit o Daphne jest związany z postacią Apolla
Po drugiej stronie lasu mieszkał Apollo, bóg muzyki, poezji, światła i sztuk wróżbiarskich. Był synem Zeusa i Leto, bogini dnia i nocy. Jego jedyna siostra, Artemida, była boginią dzikich zwierząt. Wszyscy podziwiali jego urodę i umiejętności. Miał też kilka romansów z boginiami, nimfami, a nawet śmiertelnikami.
Kiedyś swoją strzałą zabił pytona i lubił się tym chwalić. Wkrótce po tym, zobaczył Erosa, boga miłości, który wystrzelił jedną ze swoich strzał. Apollo kpił z niego i jego umiejętności posługiwania się tą bronią, podkreślając, że jest delikatny i niezdarny. Ten komentarz głęboko obraził Erosa.
W odwecie Eros wystrzelił złotą strzałę w Apolla. Następnie wystrzelił ołowianą strzałę w Daphne. Złota strzała, która była strzałą miłości, sprawiła, że Apollo od razu zakochał się w nimfie. Z kolei ołowiana strzała doprowadziła do okazywania mu odrzucenia i chłodu ze strony Daphne, która i tak przecież uwielbiała żyć w celibacie.
Nieszczęśliwa miłość
Ze strzałą Kupidyna w sercu Apollo czuł, że nie może żyć bez Daphne. Dlatego był nieugięty w pogoni za nią. Właściwie nie zostawił jej w spokoju ani na chwilę i w zasadzie stał się dla niej jak cień. Wtedy uciekła ona do lasu. Oczywiście Apollo poprosił bogów, aby pomogli mu ją znaleźć, a oni spełnili jego prośbę.
Po tym, jak ją znalazł, nimfa wezwała ojca, aby uchronił ją przed pożądaniem Apolla. Jej ojciec wysłuchał jej i kiedy bóg miał ją dotknąć, skóra Daphne zaczęła się zmieniać. Stała się szorstka jak kora drzewa.
Potem jej włosy zamieniły się w liście, a ręce w gałęzie. Podobnie jej stopy zapuściły korzenie i zatopiły się w ziemi. Chociaż był tym faktem bardzo rozczarowany, Apollo obiecał, że zawsze będzie ją kochał. Obiecał też, że położy liście z tego drzewa na głowę każdego bohatera.
Podzielił się z nią swoimi mocami wiecznej młodości, aby zawsze była zielona. Obecnie słowo Daphne oznacza liść laurowy. Co więcej, od tego czasu można dostrzec wieniec wykonany z nich na głowach greckich bohaterów.
Mit o Daphne jako symbol kompleksu
Mit o Daphne został zinterpretowany jako opowieść o lęku niektórych kobiet przed seksem. Nie chcą być one dotykane przez żadnego mężczyznę i dlatego wiele z nich nie ma partnerów.
Kompleks opisywany przez mit o Daphne ma pewien wzorzec zachowania i jest zwykle spowodowany nieodpowiednio restrykcyjną edukacją seksualną. Możliwe jest również, że kobiety takie doświadczyły przemocy w dzieciństwie lub mają błędne przekonania na temat seksualności.
Niektóre, jak Daphne, chcą być na zawsze singielkami i cieszyć się wolnością. W niektórych przypadkach ich niechęć do seksu jest tak silna, że podczas samego aktu mogą wystąpić skurcze mięśni. Powoduje to napięcie pochwy i sprawia, że seks jest bolesny. Najczęściej objawy te pojawiają się u młodych kobiet, ale mogą również występować u starszych.
Bibliografia
Wszystkie cytowane źródła zostały dokładnie sprawdzone przez nasz zespół, aby zapewnić ich jakość, wiarygodność, trafność i ważność. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i posiadającą dokładność naukową lub akademicką.
Jiménez, M. D. C. (1990). Presencia de un mito ovidiano: Apolo y Dafne en la literatura española de la Edad Media y el Renacimiento. Cuadernos de Filología Clásica. Estudios Griegos e Indoeuropeos, 24, 185.