Zagubiona dusza – jej główne objawy

Zagubiona dusza to jedna z tych koncepcji, które większość ludzi może zrozumieć od razu, gdy o niej usłyszą. Mimo tego, nie jest łatwo zdefiniować ten stan słowami, ponieważ jest on dość niejednoznaczny.

Po pierwsze dlatego, że sama idea „duszy” jest nieco niejasna. W religii jest to odpowiednik niematerialnej substancji zamieszkującej ciało. Jednak potocznie odnosi się ona do świata wewnętrznego.

Zwróć uwagę, że zagubiona dusza oraz sama ta idea jest obecna w wielu mitach i legendach. Ogólnie odnosi się do bezcielesnego ducha, skazanego na wieczną wędrówkę w wyniku straty lub poczucia winy z powodu niespłaconego długu.

Istnieje także jej specyficzny odpowiednik z psychologicznego punktu widzenia, definiowany w taki czy inny sposób.

Analogicznie rzecz biorąc, pojęcie zagubionej duszy pojawia się w odmiennych dziedzinach, takich jak psychiatria czy szamanizm, oprócz rzecz jasna psychologii. Ma ono podobne znaczenie we wszystkich tych obszarach, choć oczywiście są też pewne istotne różnice.

Poświęć chwilę na przeczytanie naszego dzisiejszego artykułu, aby dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat!

„Jesteś artystą tworzącym w duszach. Znajdź siebie samego i wyrażaj się na swój własny sposób. Wyraź swoją miłość otwarcie. Życie to przecież tylko sen ”.
-Don Miguel Ruiz-

Zagubiona dusza w ujęciu psychologicznym

Zagubiona dusza to stan, w którym osoba jest zdezorientowana co do tego, jak się czuje, co myśli i czego chce. To strata, w której smutek i niepokój nabierają niepokojącej siły.

Mimo tego, że zagubiona dusza to idea, która nie ma określonej kategorii w psychologii (nie jest to to nawet syndrom), to nadal jest to jedna z tych koncepcji, których wielu psychologów używa do pracy ze swoimi modelami.

Ludzie, których dusza jest zagubiona, nie są przygnębieni ani niespokojni, ujmując stan rzeczy w precyzyjny sposób. Mają jednak cechy, które wskazują na brak połączenia ze swoją jaźnią.

Cztery podstawowe właściwości cechujące stan określany jako „zagubiona dusza” to:

• Nastawienie defensywne. Ogólnie rzecz biorąc, ci ludzie mają głębokie obawy. To sprawia, że ​stawiają bariery, które uniemożliwiają im nawet ich zauważenie. Problem w tym, że oni też nie znają samych siebie, ponieważ wspomniane lęki przenikają wszystko.
• Ograniczenie mentalności, zamiast otwartego umysłu. Zagubione dusze często mają niezachwiane wierzenia i idee. W rzeczywistości ich wartości i systemy wierzeń są częścią ich tarczy obronnej, dlatego też osoby takie odmawiają ich przewartościowania.
• Popełnianie w kółko tych samych błędów. Tego typu osoby wielokrotnie znajdują się w tych samych niekorzystnych sytuacjach. Po części jest to czynnik, który sprawia, że mają opisane w pierwszym punkcie defensywne nastawienie.
• Poczucie wyrwania ze swojego świata. Czują się tak, jakby byli obcymi we własnych domach. Nie biorą udziału w spotkaniach grupy przyjaciół ani nie rozwijają ogromnej pasji do swojej pracy lub hobby, któremu chcą poświęcać swój czas.

Zagubiona dusza i jej koncepcja w szamanizmie

Ta filozofia tak naprawdę nie zgadza się z koncepcją zagubionych dusz, ale raczej skupia się na utracie duszy. Tak, to podobny koncept, choć nie identyczny.

Ten ostatni aspekt jest bardziej częścią zaburzenia w postaci lęku społecznego. Często jest to także syndrom typowo kulturowy.

To, co charakteryzuje utratę duszy, to poczucie, że nie jesteś sobą. Albo też wrażenie, że część Ciebie jest uśpiona lub całkowicie zagubiona. W konsekwencji tracisz również energię i witalność.

Ponadto możesz też odczuwać silne uczucie pustki i niepokoju, którym prawie zawsze towarzyszą depresja i zmęczenie.

Fobia społeczna jest na przykład silnie obecna w meksykańskim szamanizmie. Niektóre z objawów tego stanu definiowane przez zajmujących się nim specjalistów są następujące:

• Uczucie zablokowania.
• Uczucie zagubienia lub niepełności.
• Rozczarowanie swoim własnym życiem.
• Postrzeganie siebie jako kogoś obcego.
• Posiadanie nałogów.
• Uczucie przebywania w mroku i ciemności.
• Wycofanie się od innych i strach przed kontaktem z innymi ludźmi.
• Ciągłe poczucie zmęczenia.
• Pragnienie zmiany, ale jednocześnie niezdolność do jej wykonania.

Powtórne zjednoczenie duszy i ciała

Nikt nie staje się zagubioną duszą ani nie traci duszy bez dobrego powodu. Tak się składa, że ​​aby poznać samego siebie, na początku drogi potrzebujesz kogoś, kto Cię na nią nakieruje. Kogoś, kto może Ci powiedzieć, że nadal tam jesteś.

To właśnie powinny robić matki i inni opiekunowie w normalnych warunkach rozwoju dziecka. Niestety nie zawsze tak się dzieje. Często matek po prostu nie ma lub po prostu odmawiają rozpoznania Cię, ponieważ z różnych względów nie mogą lub nie potrafią.

Zdarza się również, że w dzieciństwie doświadczasz zagmatwanych i bolesnych sytuacji, a wtedy okoliczności są tak inwazyjne, że nie pozostawiają miejsca na samorozpoznanie. Istnieje wiele powodów, dla których dana osoba może postawić ścianę między sobą a resztą świata. Jednak chodzi tutaj głównie o to, że nie ona być być tym, kim jest.

W takich warunkach pojawia się uczucie obcości i poczucie, że nie ma dokąd pójść lub chce się gdzieś wcześniej czy później uciec. Taka osoba nie straciła swojej duszy, ale trzyma ją głównie w ukryciu jako narzucony sobie mechanizm obronny.

Rozpoczęcie ścieżki powrotu do siebie jest żmudnym zadaniem i bardzo często zdarza się, że takie pragnienie w ogóle u kogoś takiego nie istnieje.

W każdym razie musisz wiedzieć, że możesz odbyć taką podróż i nauczyć się ponownie być tym, kim jesteś. Możesz potrzebować pomocy w trakcie tego procesu, ale jest to zdecydowanie wykonalne.