Rozwój człowieka – co musisz o nim wiedzieć?

Rozwój człowieka oznacza poprawę warunków życia ludzi. Zatem z definicji nie ma etapów „rozwiniętych” i „nierozwiniętych”, wszyscy ludzie i wszystkie społeczeństwa postępują, oddalają się lub zatrzymują. Dlatego rozwój jest procesem nieskończonym.

Mimo to często napotykamy sprzeczności semantyczne, takie jak rozróżnienie między „krajami rozwiniętymi” a „krajami rozwijającymi się”. Celem tego artykułu jest analiza jednego z wariantów tej koncepcji: rozwój człowieka. Rozumie się ją jako koncepcję wielowymiarową i jest niezbywalnym prawem człowieka.

Rozwój koncepcyjny

Koncepcja rozwoju jest stosunkowo nowa, a konkretnie powstała w połowie XX wieku. Przez sześćdziesiąt lat debaty jego koncepcję stale modyfikowano. Od koncepcji jednowymiarowej (ekonomicznej) do koncepcji wielowymiarowej (ekonomicznej, społecznej, politycznej, kulturalnej i środowiskowej).

Koncepcja rozwoju jako procesu zmian strukturalnych ma swoje początki po II wojnie światowej. Rozwój był postrzegany jako proces transformacji, poprzez który kraje przeszły z tradycyjnej (rolniczej) gospodarki na nowoczesną (miejską i przemysłową) gospodarkę. Podejście to mierzono stopą wzrostu dochodów.

Ta czysto ekonomiczna koncepcja rozwoju wiąże się jednak z szeregiem problemów:

• Zakłada się, że wzrost gospodarczy podnosi ogólny dobrobyt społeczeństwa. Myśląc, że klasyfikuje się od najwyższych dochodów (tych, które generują inwestycje i otrzymują większość korzyści wynikających ze wzrostu) do najniższych dochodów.
• Istnieje tendencja do „determinizmu historycznego” wywodzącego się z założenia, że ​​postęp polega na odtwarzaniu doświadczeń z krajów rozwiniętych w krajach bardziej zacofanych. Uprzemysłowienie jest rozumiane jako „uniwersalna ścieżka” do postępu gospodarczego. Zatem wzrost gospodarczy jest postrzegany jako ostateczny cel rozwoju, a nie jako środek poprawy warunków życia ludzi.

W ten sposób niektórzy ekonomiści zaczęli krytykować ustalanie priorytetów wzrostu gospodarczego w strategiach rozwoju argumentując, że konieczne jest promowanie zmian społecznych i politycznych w celu poprawy dobrobytu.

Zatem ani uprzemysłowienie, ani wzrost gospodarczy nie są wykonalnymi strategiami dobrobytu, chyba że towarzyszą im środki redystrybucyjne.

Rozwój zaczyna być rozumiany jako koncepcja wielowymiarowa, a inne wskaźniki służą do pomiaru dobrobytu, a nie tylko dochodu.

W rezultacie pojawiają się takie wskaźniki jak wskaźnik rozwoju społecznego Human Development Index (HDI), które pozwalają mierzyć postęp w trzech wymiarach: zdrowie (oczekiwana długość życia w chwili urodzenia), wykształcenie (średnie lata nauki i oczekiwane lata nauki) oraz standard życia (dochód narodowy na mieszkańca).

Indeks ten był bardzo przydatny, ponieważ umożliwił podsumowanie złożonych, wielowymiarowych informacji na temat rozwoju człowieka za pomocą jednego wskaźnika. To czyni go szczególnie atrakcyjnym dla mediów i opinii publicznej.

Rozwój człowieka dzisiaj

Po sześciu dekadach debaty doktrynalnej rozwój ludzki jest rozumiany jako „proces rozszerzania swobód ludzi w celu prowadzenia zdrowego, długiego i twórczego życia, osiągania celi uważanych za wartościowe i aktywnego uczestnictwa w kształtowaniu rozwoju w sposób zrównoważony i sprawiedliwy na wspólnej planecie ”(UNDP).

Ludzie są zatem zarówno beneficjentami, jak i motywatorami rozwoju człowieka, zarówno zbiorowo, jak i indywidualnie.

W ten sposób rozwój postrzegany jest przez ludzi jako proces, który przynosi im korzyści. Dlatego polityki rozwoju społecznego muszą być opracowywane w sposób partycypacyjny, a ich korzyści należy dzielić.

Ostatecznie ważne jest uczciwe radzenie sobie z głównymi konfliktami, które pojawiają się w stale rosnącej społeczności w ograniczonym i wspólnym świecie.