Jeśli chodzi o synektykę, kreatywność i rozwiązywanie problemów, mózg jest jak wierzchołek góry lodowej: możemy postrzegać tylko niewielką część całości. Tak więc, gdy my, to jest nasz mózg, stajemy przed problemem, musimy znaleźć rozwiązanie. Znaczna część procesów mentalnych, które prowadzą do obmyślenia tego rozwiązania, jest nieświadoma i tutaj właśnie rolę odgrywa synektyka.
Termin synektyka wywodzi się od greckiego synektikós, co oznacza „połączenie różnych i pozornie nieistotnych elementów”. To kreatywna metodologia rozwiązywania problemów.
Ponadto jednym z celów tej kreatywnej metodologii jest wykorzystanie cech tego rodzaju przetwarzania. Oznacza to burzę mózgów i opracowanie metody rozwiązywania problemów opartej na doświadczeniach.
Ostateczna strategia rozwiązywania problemów, którą ostatecznie zastosujemy, pochodzi w dużej mierze z obliczeń, o których nie mamy pojęcia.
Synektyka: metoda Scampera
Z historycznego punktu widzenia synektyka została wykorzystana do celów twórczych w pracach Artura D. Little na początku drugiej połowy XX wieku. Na podstawie tych badań naukowcy George M. Prince i William J.J. Gordon opracowali technikę synektyki ze wszystkimi jej cechami i komponentami strategicznymi.
Termin synektyka wywodzi się od greckiego synektikós, co oznacza „połączenie różnych i pozornie nieistotnych elementów”.
Dziś, po wypełnieniu istotnej luki w środowisku organizacyjnym i pracy, termin synektyka jest rozbudowanym synonimem rozwiązywania problemów z grupowego punktu widzenia i poprzez wykorzystanie kreatywności jako strategii nuklearnej. Dlatego honoruje znaczenie swojej nazwy, ponieważ dzięki synektyce uzyskuje się kreatywne rozwiązania. Nie tłumaczy ich sama suma ich składników.
Synektyka i kreatywność: charakterystyka i techniki
Synektyka, rozumiana jako teoria, obejmuje zintegrowane działanie kilku osób, które w konfiguracji grupowej zajmują się podejściem i rozwiązaniem różnych problemów. Jak wspomniano powyżej, opiera się to w dużej mierze na ludzkiej kreatywności i świadomym wykorzystywaniu przedświadomych mechanizmów mentalnych. Właśnie tam tkwi prawdziwa funkcjonalność synektyki.
Celem realizacji tej techniki jest zwiększenie prawdopodobieństwa skutecznego rozwiązania problemu. Jednak prawdopodobieństwo to różni się w zależności od tego, jak daje się generować innowacja. Również w oparciu o efekt synergiczny członków grupy.
Jeśli uzgodnione rozwiązanie ma raczej ograniczony zakres zastosowania, korzyści płynące z twórczej nowości, która określa istotę wspólnego rozwiązania problemu, maleją. Dlatego poszukiwane rozwiązania powinny być tak innowacyjne, jak tylko to możliwe.
Synektyka i kreatywność oparte są na następujących przesłankach:
- Te same procesy psychiczne pośredniczą w zjawisku wynalezienia rozwiązań w dowolnej dyscyplinie. Tych bardziej artystycznych, jak i tych naukowych.
- Proces innowacyjny to proces twórczy, który został konkretnie zdefiniowany i opisany, a także można się go nauczyć i go zrozumieć.
- Zarówno jednostka, jak i grupa ludzi podejmują proces twórczy w podobny sposób. Jednak powstałe hipotezy pierwszego uzupełniają hipotezy drugiego.
„Możesz robić to, czego ja nie mogę. Mogę robić to, czego Ty nie możesz. Razem możemy robić wspaniałe rzeczy”.
-Matka Teresa-
Synektyka próbuje odłożyć na bok to, co już wiemy, i ustępuje temu, co uważamy za dziwne. Z tego powodu technika stara się doprowadzić nas do kreatywnych i innowacyjnych rozwiązań, które są dalekie od powszechnych.
Synektyka konfrontuje jednostkę z jej własnymi procesami umysłowymi, które leżą u podstaw racjonalnego myślenia. Daje jej to kontakt z treściami mentalnymi ukrytymi na powrót w jej podświadomości.
Analogie
Do zastosowania tych mechanizmów można wykorzystać co najmniej pięć faz lub technik. Są one w centrum tego, co wielu nazywa „analogią”. Ich celem jest rozważenie wielu aspektów tego samego problemu, aby uciec od najbardziej oczekiwanych i powszechnych rozwiązań. Techniki są następujące:
- Analogia bezpośrednia. Zachodzi poprzez bezpośrednie porównanie problemów. Ma na celu wydobycie problemu z kontekstu i umieszczenie go w innym zestawie okoliczności. Celem jest szersze i swobodniejsze spojrzenie na problem.
- Analogia osobista. Osoby analizują problem w pierwszej osobie, aby zidentyfikować się z nim. W ten sposób można wczuć się w problem, aby go rozwiązać i zidentyfikować emocje związane z daną kwestią.
- Analogia przeciwna. Celem jest odejście od problemu poprzez znalezienie pojęć, które są mu przeciwne. W ten sposób można zdefiniować problem i przyjąć nowe perspektywy.
- Analogia symboliczna. Problemy są określone w tej fazie w ograniczonym zestawie słów poetyckiej esencji. Zdefiniowanie słów kluczowych, które same w sobie mogą być w stanie zainicjować debatę na nigdy wcześniej niepodejmowane tematy.
- Analogia fantastyczna. Sytuacja podobna do problemu, ale z fantastycznej perspektywy. W sposób nieco odsunięty od konkretnego i logicznego myślenia. Cel to nadać nowy kierunek naszym sposobom myślenia.
Krótko mówiąc, zastosowanie tych technik może prowadzić do różnych pomysłów, coraz bliższych niezwykłym rozwiązaniom. Umożliwia to opracowanie innowacyjnych i skutecznych rozwiązań, znacznie wykraczających poza efekty zwykłej burzy mózgów.