Rodzina – co się dzieje, kiedy przestajemy ze sobą rozmawiać…

Eksperci w dziedzinie dynamiki rodziny twierdzą, że te odsunięcie się od rodziny jest jedną z najbardziej bolesnych rzeczywistości, jakiej może doświadczyć istota ludzka. Cierpienie nie zawsze wynika jednak z samej decyzji o odsunięciu się. Co więcej, często jest to krok, który przynosi ulgę. Prawdziwe złe samopoczucie koncentruje się na wszystkich przeszłych doświadczeniach. Tych, które motywują do podjęcia takiej, a nie innej, decyzji.

Z drugiej strony istnieje niezaprzeczalny fakt, który pojawia się bardzo często. Nasze społeczeństwo  bardzo surowo osądza osobę, która decyduje się odsunąć od swojej rodziny. Niemal natychmiast pojawia się etykietka „złego syna”, „złego wnuka”, „złej siostry”… Nie zawsze pozostawia się miejsce na wątpliwości lub na tę empatię, która pomoże nam zadać sobie pytanie, co może usprawiedliwić to zachowanie.

Ważne jest także przypomnienie, że jest wielu ludzi, którzy nawet po podjęciu tego kroku nadal odczuwają cierpienia. Dlatego potrzebują wsparcia psychologicznego, aby sobie z tym poradzić i zrzucić z siebie jarzmo przeszłości, która nadal boli. Która zostawiła po sobie ślad nie do zmazania i przybiera na siłę z każdym dniem.

«Nauczyłem się, że bycie z tymi, których kochasz jest wystarczające».

-Walt Whitman-

Kiedy przestajemy rozmawiać z kimś z rodziny

Przestajemy rozmawiać z krewnym, gdy czujemy, że przebrała się miarka. Gdy problemy budują ściany, gdy negatywne emocje są podstawą niemal każdej sytuacji, okoliczności i słowa. Jednak pomimo faktu, że ta decyzja oznaczy zamknięcie pewnego rozdziału zdystansowanie nastąpiło już dużo wcześniej.

Po raz kolejny powtarzamy, że nie jest to łatwa decyzja i nikomu podjęcie jej nie przychodzi łatwo. Jest to zazwyczaj tak trudna decyzja, że istnieje wiele organizacji zorientowanych na oferowanie wsparcia tym ludziom, którzy zdecydowali odsunąć się od swojej rodziny.

Na przykład w 2015 r. Centre for Family Research w Londynie i University of Cambridge naukowcy przeprowadzili badanie. Jego celem była analiza tych sytuacji, które ma miejsce bardzo często w naszym społeczeństwie.

• Badanie nosi tytuł Hidden Voices: Family Estrangement in Adulthood.
• W nim ujawnia się interesujące dane, na przykład fakt, że zdystansowanie się od członka rodziny (lub kilku) często wywołuje gniew innych członków rodziny. Pojawiają się oskarżenia, a nawet publiczne upokorzenie.
• Nie ma znaczenia, że ​​czasami istnieje ku temu uzasadnienie (takie jak przemoc). Nie wszyscy ludzie szanują te decyzje lub są wrażliwi na przeżycia innych.

Oddalenie się od rodziny: bardzo skomplikowany ból emocjonalny

Zdystansowanie się od rodziny, według danych, może być problemem dla ludzi od 16 do 60 roku życia. Są tacy, którzy czekają do osiągnięcia pełnoletniości, aby podjąć ten krok. Inne jednak podejmują tę decyzję znacznie później i nie zawsze są na nią przygotowani.

Czasami jest to spowodowane strachem, niezdecydowaniem, ale w większości przypadków presją społeczną, która uczy nas od najmłodszych lat, że odsuwanie się od naszych bliskich jest czymś niewłaściwym. A jednak dane wciąż rosną. Eksperci w dziedzinie psychologii rodziny, tacy jak dr Joshua Coleman podkreślają, że bierze się to z nawyku, z „wyciszonej rzeczywistości”, która niewątpliwie wymaga dalszych badań, wsparcia i wrażliwości.

Kiedy przestajemy rozmawiać z członkiem rodziny doświadczamy wielu rodzajów bólu, o których nie zawsze się mówi:

• Całe cierpienie przeżywa się w przeszłości i nie wiemy, jak sobie z nim poradzić.
• Wielu ludzi doświadcza również wstydu. Wstydu za to, że nie pochodzą z »dobrej rodziny», nie mają wokół siebie ludzi, którzy zaoferują wsparcie, prawdziwą miłość… Odczuwają wstyd także dlatego, że nie wiedzą, czy dana decyzja jest właściwa i z powodu krytyki ze strony najbliższego otoczenia.

Z drugiej strony czynniki takie jak stygmatyzacja, a nawet izolacja społeczna również mają tutaj swój wpływ i muszą być brane pod uwagę.

Czy to najlepsze wyjście?

Jak już wskazaliśmy zaprzestanie kontaktu z członkiem rodziny nie jest decyzją, którą podejmuje się łatwo. To nie kaprys, niedojrzała reakcja lub owoc pojedynczej niezgody. W większości przypadków pojawia się powoli tworzona rzeczywistość, która może mieć wiele źródeł: przemoc, autorytaryzm, pogarda, ciągły brak wsparcia, niewidzialność, brak uczuć…

Oczywiste jest, że każda osoba przeżywa swoją rzeczywistością w określony sposób. Będą tacy, którzy stwierdzą, że żadna z wymienionych wyżej sytuacji nigdy nie miała miejsca. I inni, którzy stwierdzą, że miały one miejsce codziennie. Niemniej jednak konflikt pozostaje nierozwiązany. Najlepszym rozwiązaniem w tych przypadkach jest zajęcie się nim, zmierzenie się z nim, danie sobie możliwości wprowadzenia zmian tak, aby każda ze stron poczuła się doceniona. 

Jeśli tak się nie stanie, jeśli nie ma woli zmian i cierpienie jest zbyt wielkie odległość może być prawidłową odpowiedzią. Jednak przede wszystkim powinieneś:

• Zdecydować o częstotliwości kontaktu. Możesz spróbować spotkań raz na dwa tygodnie lub raz w miesiącu. Zastanów się również nad czasem trwania tych wizyt (dwie godziny, jedna, etc…).
• Zdecydować, jaki rodzaj kontaktu jest dla Ciebie najbardziej komfortowy. Wizyty domowe, spotkania poza domem, rozmowy, wiadomości…
• Ocenić każdą sytuację i okoliczności. Stopniowo możesz zdecydować, czy lepiej jest ograniczyć się do kontaktów raz w miesiącu, do dwóch wizytach rocznie czy po prostu całkowicie ograniczyć kontakt i rozmowy.

Podsumowując, kiedy przestajemy rozmawiać z kimś z rodziny problemy wcale się nie kończą. W niektórych przypadkach pozostaje wiele niezamkniętych rozdziałów, wiele problemów, które powodują dyskomfort i które powinny zostać rozwiązane. W takich sytuacjach terapia psychologiczna powinna być pomocna. Pomyślmy o tym.