Buszujący w zbożu: książka obarczona klątwą

Buszujący w zbożu to jedna z najbardziej znanych amerykańskich książek XX wieku. Pisarz J. D. Salinger zdołał uchwycić w tej powieści istotę dorastania. Mimo że opinie były początkowo niepochlebne, publiczność do dziś podziwia tę powieść.

Z biegiem czasu Buszujący w zbożu stał się dziełem literackim, które najlepiej obrazuje dorastanie. Jego bezpośredni i wulgarny język odzwierciedla rzeczywistość. Kiedy po raz pierwszy opublikowano go w 1951 roku, był jednak bardzo kontrowersyjnym tytułem.

Pomimo zmian, jakie przeszło społeczeństwo, postęp technologiczny i ewidentne różnice między nastolatkami z tamtych lat a współczesnymi nastolatkami, Buszujący w zbożu to powieść, która do dzisiaj trafnie odzwierciedla rzeczywistość nastolatków, którzy mają problemy z adaptacją lub dopasowaniem się do systemu. Ci nastolatkowie przeżywają etap między dzieciństwem a dojrzewaniem jako czas trudny do przetrwania, pełen buntu i wewnętrznych zmagań.

Fabuła jest dość prosta. Chodzi o młodego człowieka nazwiskiem Holden Caulfield, który opowiada o swoich doświadczeniach w pierwszej osobie. Jest złym uczniem, został wyrzucony z kilku szkół, a jego obecna sytuacja wcale nie wydaje się lepsza, ponieważ właśnie powiedziano mu, że został wydalony z jego ostatniej szkoły.

Holden postanawia nie mówić o tym rodzicom, ponieważ nie chce się z nimi widzieć. Zamiast tego wraca do Nowego Jorku w środku nocy i znajduje nocleg w przeciętnym hotelu. Tam zaczynają się jego przygody.

Buszujący w zbożu opowiada o podróży Holdena. To nastolatek, który jest niezadowolony ze świata i wydaje się nienawidzić wszystkich i wszystkiego. Ta powieść przeszła do historii jako ulubieniec psychopatów, nieudaczników, osób z problemami psychicznymi, nastolatków, a nawet dorosłych. Skąd ten sukces? Skąd te wszystkie kontrowersje?

„Nie potrafię wyjaśnić, co mam na myśli. A nawet gdybym potrafił, nie jestem pewien, czy by mi się to podobało”.

-J. D. Salinger, Buszujący w zbożu–

Buszujący w zbożu, odbicie dojrzewania

Wiele osób utożsamia się z Holdenem. Dorośli nie odnoszą się jednak do niego tak bardzo jak nastolatki. Kluczem jest narysowanie łatwo rozpoznawalnej postaci, buntowniczej i na krawędzi mizantropii.

Dla wielu ludzi okres dorastania jest jedynie przejściem do dorosłości, niczym więcej. Nieistotny etap życia, w którym koncentrujemy się na szkole i przyszłości oraz podejmujemy nowe wyzwania i obowiązki.

Dla innych jednak okres dojrzewania jest znacznie bardziej złożony i niejasny. Presja oraz obowiązki osobiste i edukacyjne mogą stanowić poważne przeszkody. Próby zrozumienia świata i ponoszenia odpowiedzialności za własne działania może utrudnić ten etap życia. Narkotyki, alkohol, eksperymenty, seks i poznawanie, jak działa świat, często są częścią dorastania.

W tym czasie zwracamy uwagę na muzykę, filmy i media. Szukamy rzeczy, z którymi możemy się utożsamić, chcemy dowiedzieć się więcej o sobie na różne sposoby i chcemy po prostu poczuć, że należymy do tego świata. Holden nie znosi wszystkiego, co ma związek z życiem. Nienawidzi wszystkich, jego szkoły, społeczeństwa, systemu i świata. Jedyne, na czym mu zależy to jego rodzeństwo. Wygląda na to, że nie troszczy się nawet o swoich rodziców.

„Zawsze mówię nowo poznanej osobie «Cieszę się, że cię poznałem» nawet jeśli nie jestem zadowolony, że ją spotkałem. Ale jeśli chcesz przetrwać na tym świecie, musisz mówić takie rzeczy”.

-J. D. Salinger, Buszujący w zbożu–

Co czyni tę powieść wyjątkową

Jednym z najbardziej uderzających aspektów tej powieści jest fakt, że jest opowiadana w pierwszej osobie i że używa słownika bardzo podobnego do młodzieńczego. Holden używa slangu i popularnych niegrzecznych powiedzeń. Używa niewłaściwego języka, mówiąc o wydarzeniach historycznych.

Nasza relacja z tym bohaterem bazuje na jego sposobie wyrażania myśli. Jego język jest naturalny i zwyczajny. Jego fizyczne opisy są również bardzo adekwatne do wieku dojrzewania. Podczas czytania łatwo dostrzec aluzje do obgryzionych paznokci i trądziku, które są typowe w okresie dojrzewania.

Kolejnym uderzającym faktem na temat tej powieści jest brak akcji. Tak, Holden ucieka i przeżywa ciężki okres, ale nie dzieje się nic szalonego. Akcja jest statyczna, podobnie jak dorastanie. Holden ogranicza się do przekazywania swoich myśli i krytykowania wszystkiego, co tylko może. Myśli o sobie, co lubi, a czego nie lubi, i o tym, jak niewygodny jest świat. Buszujący w zbożu dotyka przejścia od dzieciństwa do wieku dojrzewania i trudności, z którymi się to wiąże.

Holden opisuje siebie jako „buszującego w zbożu”, ponieważ taki właśnie chce być. Chce sprawować opiekę nad dziećmi, które same biegną w otchłań. Holden chce chronić ich przed szokiem, który pociąga za sobą koniec ich dzieciństwa i początek czasu, w którym muszą być świadomi rzeczywistości.

Holden Caulfield, zeznania niektórych przestępców

Jak to możliwe, że książka, która odzwierciedla wiek dojrzewania, stała się ulubioną lekturą tak wielu przestępców? Być może uczucia, które znajdują odzwierciedlenie w książce (mizantropia Holdena i jego poczucie braku przynależności do żadnego miejsca) mogą być jedną z przyczyn, dla których niektórzy przestępcy postrzegają tę powieść jako pewnego rodzaju Biblię.

W określonych momentach życia łatwo nam czuć swego rodzaju więź z Holdenem. Możemy zobaczyć w nim nas samych. Sposób, w jaki myśli i jak się czuje, może czasem odzwierciedlać to, jak naprawdę my się czujemy, co może nam pomóc czuć się mniej osamotnionym w trudnych chwilach.

Mark David Chapman

Lista zbrodni popełnionych w cieniu powieści Buszujący w zbożu jest dość długa. Większość z nich popadła w zapomnienie, ponieważ były drobnymi przestępstwami lub zbrodniami popełnionymi wobec anonimowych ludzi. Jednak najbardziej pamiętną ze zbrodni jest zdecydowanie morderstwo Johna Lennona.

John Lennon został zamordowany przez Marka Davida Chapmana, jego wielkiego fana, który widział Lennona jako jedno z tych dzieci uciekających w otchłań, o których pisał Holden. Chapman wierzył, że zabijając Lenona, uratuje go od udręki świata, pozwalając mu zachować niewinność. Po popełnieniu morderstwa Chapman czytał Buszującego w zbożu aż do przybycia policji. W książce napisał „moje wyznanie” i podpisał ją jako Holden Caulfield.

Robert John Bardo i John Hinkley

Robert John Bardo i John Hinkley to inne nazwiska, które przychodzą na myśl, gdy mowa o powieści Salingera. Bardo zamordował młodą aktorkę Rebeccę Schaeffer, natomiast Hinkley próbował zamordować Ronalda Reagana. Obaj mieli przy sobie egzemplarz tej powieści.

Powieść Buszujący w zbożu doczekała się sporego dziedzictwa ze względu na popularność i otaczającą ją ciemność, od miejskich legend po muzykę inspirowaną tą „przeklętą” książką. Jest to obowiązkowa lektura dla nastolatków, bezpośrednia i otwarta.

„To, co naprawdę powala mnie na łopatki, to książka, po której przeczytaniu, chciałbyś, żeby autor, który ją napisał, był Twoim bliskim przyjacielem i mógłbyś zadzwonić do niego, gdy tylko miałbyś na to ochotę. To jednak nie zdarza się często”.

-J. D. Salinger, Buszujący w zbożu–