Jean Piaget i jego teoria na temat uczenia się

Jean Piaget to jedno z tych nazwisk, które zawsze są pisane złotymi literami w dziedzinie psychologii. Jego teoria o poznawczym uczeniu się w czasie dzieciństwa sprawiła, że ​​uważamy go za ojca nowoczesnej pedagogiki.

Odkrył, że zasady logiki zaczynają formować się w nas przed poznaniem języka. Pochodzą z aktywności sensorycznej i motorycznej oraz interakcji z otoczeniem, zwłaszcza ze społecznym środowiskiem kulturowym. Spójrzmy na związek między twórczością Piageta a uczeniem się.

Rozwój psychiczny, który zaczyna się w momencie narodzin i kończy w wieku dorosłym, jest porównywalny do wzrostu organicznego. Jest to stały postęp w kierunku stanu równowagi. Nasze ciało ewoluuje na stosunkowo stabilny poziom, charakteryzujący się końcem wzrostu i dojrzałości narządów. W ten sam sposób nasze życie umysłowe może być również postrzegane jako ewoluujące w kierunku stanu ostatecznej równowagi, którą osiąga się w wieku dorosłym.

Oto Jean Piaget i jego teoria dotycząca nauki.

Jean Piaget i nauka

Teorie Piageta na temat psychologii uczenia się opierają się na rozwoju umysłowym, języku, zabawie i zdolności pojmowania.

Dlatego pierwszym zadaniem wychowawcy jest wzbudzenie zainteresowania. To zainteresowanie jest narzędziem, dzięki któremu szukamy porozumienia i interakcji z uczniem. Badania na ten temat prowadzono przez prawie czterdzieści lat. Teoria ta ma na celu nie tylko lepsze poznanie dziecka i ulepszenie metod pedagogicznych lub edukacyjnych, ale także docenienie dzieci jako ludzi.

“Głównym celem edukacji w szkołach powinno być stworzenie mężczyzn i kobiet zdolnych do robienia nowych rzeczy, a nie tylko powtarzania tego, co zrobiły inne pokolenia. Mężczyzn i kobiet, którzy są kreatywni, pomysłowi i odkrywczy. Ludzi, którzy potrafią być krytyczni, umieją oceniać i niekoniecznie akceptują wszystko, co im się oferuje “

-Jean Piaget-

Głównym założeniem Piageta jest to, że niezbędne jest zrozumienie procesu powstawania psychicznych mechanizmów dziecka, aby ukształtować jego charakter i sposób funkcjonowania w dorosłym życiu. Jego teoria pedagogiczna została oparta na psychologii, logice i biologii. Widać to w sposobie w jaki definiuje myślenie i to, jak jest ono uwarunkowane przez genetykę oraz budowane poprzez społeczne bodźce kulturowe.

Każda osoba otrzymuje informacje w aktywny sposób, choćby nawet wydawało się, ze robi to w sposób bierny i nieświadomy.

Nauka adaptacji

Zgodnie z teorią Piageta nauka jest procesem, który ma sens tylko w sytuacjach zmian. Dlatego uczenie się jest częściowo wiedzą, jak dostosować się do tych zmian. Ta teoria wyjaśnia dynamikę adaptacji poprzez procesy asymilacji i akomodacji.

Asymilacja odnosi się do sposobu, w jaki otrzymujemy bodziec ze środowiska na poziomie społecznym. Adaptacja z kolei oznacza modyfikację obecnego społeczeństwa w odpowiedzi na potrzeby środowiska. Poprzez asymilację i adaptację mentalnie restrukturyzujemy nasz proces uczenia się podczas całego cyklu rozwojowego. Terminem tym jest restrukturyzacja poznawcza.

Adaptacja i asymilacja

To przystosowanie się lub dostosowanie jest procesem, w którym podmiot modyfikuje swoje plany i struktury poznawcze, w celu włączenia nowych obiektów do struktury. Można to osiągnąć poprzez stworzenie nowego planu lub modyfikację istniejącego, aby nowy bodziec i związane z nim zachowanie mogły zostać zintegrowane.

Asymilacja i adaptacja to dwa równoległe i stałe procesy rozwoju poznawczego. W przypadku Piageta asymilacja i przystosowanie współdziałają ze sobą w procesie zachowania równowagi. Można to uznać za proces regulacyjny wyższego poziomu, który kieruje relacją między asymilacją a akomodacją.

John Lennon powiedział, że życie jest tym, co się nam przydarza w czasie, gdy my robimy inne plany i często właśnie tak jest. Istoty ludzkie potrzebują pewnego bezpieczeństwa, aby żyć w pokoju. Dlatego tworzymy iluzję trwałości. Wyobrażamy sobie, że wszystko jest statyczne i nic się nie zmienia, ale tak nie jest. Wszystko się zmienia, także my. Często nie zdajemy sobie z tego sprawy, dopóki zmiana nie jest tak oczywista, że ​​nie mamy innego wyjścia, jak tylko stawić jej czoła.

“Inteligencja jest tym, czego używasz, kiedy nie wiesz, co robić”

-Jean Piaget-

Nawiązujemy kontakty poprzez język

We wczesnym dzieciństwie jesteśmy świadkami transformacji naszej inteligencji. Od posiadania jedynie zmysłu motorycznego lub praktycznego, który następnie zmienia się w właściwe myśli, pod podwójnym wpływem języka i socjalizacji.

Wpływ języka umożliwia jednostce wyrażenie swoich działań. Ułatwia budowanie przeszłości oraz pozwala przywoływać momenty i sytuacje, które pomogły kierować naszymi wcześniejszymi zachowaniami.

Pozwala nam również przewidywać przyszłe działania, które jeszcze nie miały miejsca, zastępując je słowami, a być może nawet nigdy ich nie wykonując. To jest punkt wyjścia naszych myśli jako procesu poznawczego (Piaget 1991).

Język sam w sobie łączy pojęcia i idee, które należą do wszystkich i wzmacniają indywidualne myślenie poprzez szeroki system zbiorowej myśli. Dziecko osiąga ostatni etap rozwoju, kiedy może w końcu wyrazić siebie w taki sposób. W tym sensie i na poziomie ogólnym to samo dzieje się zarówno z myślami, jak i z zachowaniem.

Zamiast w pełni przystosowywać się do nowych realiów, które odkrywa i stopniowo buduje, musi zwolnić. Musi zintegrować te informacje z ich charakterem i dokonaniami. Ta egocentryczna asymilacja charakteryzuje zarówno początki myślenia dziecka, jak i jego integrację ze społeczeństwem.

“Prawidłowa pedagogika polega na tym, by umieszczać dziecko w sytuacjach, w których może zdobyć prawdziwe doświadczenia życiowe. Język pomaga nam przewidywać takie sytuacje “

Jean Piaget-

Zachowanie jako motor ewolucji

W 1976 roku Piaget opublikował małą książkę pt. Zachowanie, motor ewolucji (Behavior, The Engline of Evolution). Przedstawia w nim swoje spojrzenie na to, w jaki sposób nasze zachowanie funkcjonuje jako decydujący czynnik zmian ewolucyjnych. Twierdzi on, że nie jest to jedynie zwykły produkt, który byłby wynikiem mechanizmów niezależnych od działania tych organizmów.

Piaget wchodzi w polemikę głownie z neodarwinowskimi pozycjami. Uważa, że ewolucja biologiczna pojawia się nie tylko w wyniku doboru naturalnego. Selekcja naturalna, która jest wyłącznie wytworem losowej zmienności genetycznej i różni się stopniem przeżycia oraz rozmnażania w funkcji korzyści adaptacyjnych.

Z tej perspektywy byłby to proces niezależny od zachowań organizmu. Można to wytłumaczyć jedynie konsekwencjami korzystnymi lub niekorzystnymi, zmian fenotypowych spowodowanych przez całkowicie losowe mutacje i ich przekazywanie przez pokolenia.

Zachowanie, w oczach Piageta, stanowi przejaw globalnej dynamiki organizmu jako systemu otwartego w stałej interakcji z otoczeniem. Byłoby również czynnikiem zmiany ewolucyjnej.

Aby wyjaśnić mechanizmy, dzięki którym zachowanie spełniłoby tę funkcję, Piaget powołuje się na koncepcję epigenetyki i własnego modelu wyjaśniającego adaptację w kategoriach asymilacji i akomodacji. Epigenetyka jest wzajemnym oddziaływaniem między genotypem a środowiskiem w celu skonstruowania fenotypu opartego na doświadczeniu.

“Kiedy uczysz dziecko czegoś, zabierasz mu na zawsze szansę odkrycia tego samemu”

– Jean Piaget –

Piaget twierdzi, że wszystkie zachowania dotyczą także istotnej interwencji czynników wewnętrznych. Podkreśla również, że wszystkie zachowania zwierząt i ludzi wymagają przystosowania się do warunków środowiska. Jest to dodatek do asymilacji poznawczej, którą rozumiemy jako integrację z poprzednią strukturą behawioralną.

Wkład Piageta w obecne kształcenie

Wkład Piageta w edukację uważamy za niezwykle ważny dla sformułowania teorii wychowania. Jean Piaget jest założycielem psychologii genetycznej. To znacząco wpłynęło na teorię i praktyki edukacyjne, które zostały wokół niej wygenerowane. Różni się to od naturalnych zmian na przestrzeni czasu, które doprowadziły do ​​różnych sformułowań.

Wkład Piageta doprowadził do powstania wielu ważnych prac naukowych. Jego praca koncentruje się wokół odkryć dotyczących ludzkiego myślenia z perspektywy biologicznej, psychologicznej i logicznej. Powinniśmy wyjaśnić, że pojęcie “Psychologia genetyczna” nie jest brane pod uwagę w czysto biologicznym lub fizjologicznym kontekście, ponieważ nie odnosi się do ludzkich genów. Określana jest ona jako “genetyczna”, ponieważ Piaget rozwinął swoją pracę w odniesieniu do genezy lub pochodzenia myśli ludzkiej.

Jedną z wielkich zasług Piageta dla dzisiejszej edukacji było pozostawienie uzasadnionego celu nauczania. Celem jest, aby w pierwszych latach nauczania dziecko mogło osiągnąć dobry rozwój poznawczy. To powinno być pierwszym celem w nauce dziecka. Jest to absolutnie niezbędne i powinno uzupełniać to, czego uczy rodzina. Te zasady i przepisy pozwalają dziecku dobrze przystosować się do środowiska szkolnego.

Drugi cel edukacji

Istnieje jeszcze jeden wkład Piageta, który możemy dostrzec dzisiaj w niektórych szkołach. Utrzymuje on, że teoretyczne nauczanie, które dziecko otrzymuje w klasie, samo w sobie nie wystarcza, aby całkowicie pojąć wszystko, co dotyczy danego tematu. Uczenie obejmuje inne metody pedagogiczne, takie jak zastosowanie wiedzy, eksperymentowanie i demonstracja.

“Drugim celem edukacji jest szkolenie umysłów, aby były krytyczne. Aby wyszkolić je tak, by były w stanie zweryfikować, a niekoniecznie przyjąć wszystko, co otrzymają. Wielkim niebezpieczeństwem są dzisiaj tematy, kolektywne opinie i tendencje, które już istnieją. Musimy być w stanie rzucić wyzwanie tym pomysłom i rozróżnić, co jest właściwe, a co nie.”

-Jean Piaget-

Głównym celem edukacji jest tworzyć ludzi zdolnych do innowacji, a nie tylko powtarzania tego, co wniosły inne pokolenia. Ma wypuszczać w świat ludzi, którzy są twórcami, wynalazcami i odkrywcami. Drugim celem edukacji jest szkolenie umysłów do krytykowania i weryfikowania, a niekoniecznie akceptowania wszystkiego, co otrzymują (Piaget, 1985).

Zapoznanie się z teoriami Piageta pozwoliłoby każdemu nauczycielowi zobaczyć, jak zmieniają się umysły ich uczniów. Główną ideą teorii Piageta jest to, że wiedza nie jest kopią rzeczywistości, ale jest produktem interakcji człowieka z jego otoczeniem. Wiedza ta będzie zatem zawsze indywidualna i odmienna od wszelkiej istniejącej wiedzy.

Bibliografia

Piaget, J. (1987). The moral judgment of the child. Ediciones Martínez Roca.

Piaget, J. (1981). The theory of Piaget. Childhood and Learning, 4 (sup2), 13-54.

Piaget, J. (1985). Building up reality in a childthe child.

Piaget, J. (1969). Psychology and pedagogy. Barcelona: Ariel.

Piaget, J. (1991). Six studies of psychology.

Piaget, J., & Inhelder, B. (1997). Psychology of the child (Vol. 369). Morata editions.