Na pewno słyszałeś czym jest pograniczne zaburzenie osobowości. Oznacza barierę, granicę, która niczym oddziela dwie rożne części Ciebie. Zwykle jest to uczucie doskonale wskazujące na tą chorobę.
Cierpiące na pograniczne zaburzenie osobowości w pewien sposób odczuwasz, jak gdybyś był na skraju. O tym właśnie będzie mowa w tym artykule.
Czym jest pograniczne zaburzenie osobowości?
Pograniczne zaburzenie osobowości oznacza ustalony wzorzec zachowań, myślenia oraz emocji, do których nie jest przygotowana ani osoba cierpiąca ani jej otoczenie.
Wszyscy mamy pewne poszczególne cechy tych zaburzeń. Niektórzy z nas bardziej się utożsamiają z jednymi niż drugimi, lecz każdy ma swoje cechy osobowości, które sprawiają, że występują pewnego rodzaju zaburzenia. Są na przykład ludzie, którzy są wyjątkowo wylewni, pełni życia i aktywni.
Czasem można to pomylić z manią (charakterystyczna choroba dwubiegunowa), ale dopóki nie spełnia występują wszystkie elementy, niekoniecznie oznacza to coś innego.
Podstawowe warunki, by można było zacząć podejrzewać zaburzenie osobowości, sugerują, że osoba spełnia wszystkie kryteria niezbędne do zdiagnozowania choroby. Musi to również mocno wpływać na jej relacje społeczne oraz osobiste, a także inne aspekty jej życia codziennego (praca, dom, znajomi, przyjaciele itp.).
Zaburzenia osobowości powodują dyskomfort i cierpienie
Człowiek może cierpieć, ale jest to cierpienie, które stara się zaakceptować, gdyż uważa, że nie da się tego uniknąć. Ponadto, powszechnie wiadomo, że ludzie również nie chcą zidentyfikować tej udręki jako powodu, w jaki się zachowują lub postrzegają świat.
Jak określono w DSM-IV-TR, “zaburzenie osobowości to stały i nieelastyczny wzorzec wewnętrznych doświadczeń i zachowań, które precyzyjnie się różnią od własnych oczekiwań w indywidualnej ocenie.
Pojawia się podczas okresu dojrzewania lub na początku wieku dorosłego i nie zmienia się z upływem czasu powodując dyskomfort oraz uprzedzenia u cierpiącej osoby.
Czym się charakteryzuje pograniczne zaburzenie osobowości
Pograniczne zaburzenie osobowości posiada szereg bardzo typowych cech u osób cierpiących:
- Dla nich jest to źródło skrajnego cierpienia z powodu myślenia, że ktoś zamierza ich opuścić. Dlatego desperacko próbują temu zapobiec, zwłaszcza wobec swoich przyjaciół, partnerów bądź członków rodziny.
- Nie chcąc zostać porzuconą przez innych, ta osoba odchodzi pierwsza. Decyduje się odrzucić innych. Aczkolwiek uczucie cierpienia z powodu “możliwego opuszczenia” jest tak potężne, że muszą uciekać się do tego mechanizmu obronnego.
- Relacje międzyludzkie, utrzymujące się z innymi ludźmi, są niestabilne i wydają się przeskakiwać z epizodów idealizacji na chwile absolutnej dewaluacji. Podczas fazy idealizacji druga osoba uważaj się za niesamowitą i chce być traktowana niemal jak ziemski bóg. A następnie staje się osobą nikczemną i złą.
Zniekształcenie samooceny
- Ich własny obraz jest zniekształcony i bardzo niestabilny. Dla zaburzeń osobowości częstym jest również związek z zaburzeniem odżywiania. Jednym z najczęstszych przejawów tego jest bulimia.
- Ma to dużo wspólnego z tą brutalną impulsywnością, którą odczuwają i pragną gdzieś skierować. Często zachowują się w sposób pochopny i lekkomyślny, w tym nadmierne wydatki, spożycie pewnych substancji czy uzależnienie od seksu.
- Ich emocje ulegają dość dużej zmianie. Mogą łatwo przejść od depresji do bardzo entuzjastycznego humoru. Często odczuwają niepokój. Coś, co doprowadza ich do życia w stanie stałej drażliwości.
- Ich humor może się zmienić w ciągu godziny. I koniec końców, te stałe reakcje utrzymywane z innymi są po prostu odzwierciedleniem ich związku z samym sobą. To wywołuje ogromne cierpienie, które ludzie często traktują jako coś niezniszczalnego i wiecznego.
- Te osoby czują się winne i się wstydzą, gdy się denerwują lub wykazują agresję. Bo jest to rzecz, która sprawia, iż wyglądają na “złych” ludzi, którzy nigdy się nie zmienią. W końcu akceptują to jako rzeczywistość i ciężko jest im zmienić zdanie o samych siebie.
Napełnianie bezlitosnej pustki
- Istnieje pewien charakterystyczny przejaw omawianego zaburzenia – chroniczne doświadczanie uczucia pustki. To tak, jakby nie były w stanie wypełnić tej odczuwanej próżni.
- Niezależnie od tego, jak impulsywnie, lekkomyślnie i ofensywnie się zachowują… jest im tego zawsze za mało. Potrzebują nadmiernej stymulacji, aby nie czuć tej pustki. Lecz to uczucie cały czas wraca z powrotem, nigdy nie znika.
- Zaburzenia dysocjacyjne z kolei bardzo często mają miejsce i pojawiają się w momencie wyraźnego stresu. To tak, jakby myśleć o jednej rzeczy, a odczuwać coś zupełnie innego. Jakby istniały dwa całkowicie różne oblicza tej samej osoby.
- To wszystko utrudnia możliwość poczucia jedności we wnętrzu. To tak, jakby wszystko się rozpadło i nie można było tego naprawić, bo jeszcze nie nauczyliśmy się, jak…
Oto dlaczego psychoterapia ma ogromne znaczenie dla osób, u których zdiagnozowano pograniczne zaburzenie osobowości.
Psychoterapia jest narzędziem, które może pomóc osobom poradzić sobie z tym oraz uświadomić wszystkie związane z tą chorobą trudności, czy to socjalne czy to emocjonalne.