Inteligencja i lęk: miłość i nienawiść w jednym
Jest jeden obraz, który wszyscy znamy. To postać genialnego studenta z nienagannym życiorysem, którego pomimo umiejętności intelektualnych i wybitnej zdolności do osiągania sukcesów w nauce, za każdym razem, gdy zbliża się egzamin, pochłania morze nerwów. Wydaje się, że inteligencja i lęk często idą w parze.
Ten hipotetyczny związek między wysokim poziomem intelektualnym a lękiem był wielokrotnie badany i analizowany pod kątem różnych dyscyplin.
Badanie przeprowadzone na Lakehead University w Kanadzie wykazało silne poparcie dla związku między błyskotliwymi, kreatywnymi i analitycznymi umysłami a lękiem społecznym, oczekiwaniami oraz nadmiernym zamartwianiem się.
Te korelacje między psychologicznymi nieprzystosowaniami a wybitnymi zdolnościami osobistymi były obecne przez długi czas w świecie nauki. Kilka lat temu związek między kreatywnością a predyspozycją do tendencji dwubiegunowych zyskał względną popularność wśród dyscyplin zajmujących się badaniem ludzkiego mózgu i umysłu.
Musimy jednak być ostrożni, rozważając w tym przypadku jakikolwiek możliwy związek przyczynowy. Z pewnością nie jest prawdą, że każdy o wysokim potencjale twórczym lub wysokim IQ cierpi na jakiś rodzaj nieprzystosowania lub problem psychologiczny.
Możemy jednak potwierdzić, że istnieje pewna częstotliwość stereotypu osoby, której zachowanie i stany wewnętrzne często wydają się być niezgodne z możliwościami rozwiniętego umysłu.
Ten temat jest już sam w sobie interesujący. Ze względu na swoje implikacje kliniczne, społeczne, osobiste i akademickie, zasługuje na szczegółowe badanie i wyjaśnienie typologii związku między jedną cechą a drugą.
Nauka stojąca za związkiem między inteligencją a lękiem
Z pewnością znasz popularne powiedzenie, że czasami lepiej jest czegoś nie wiedzieć. Sugerowałoby to, że wiedza to nieszczęście. To z pewnością prawda – niepokój może wywołać smutek.
„Mądry człowiek stworzy więcej możliwości, niż znajdzie”.
-Francis Bacon-
Jak wspomnieliśmy wcześniej, osoby z wysokim IQ częściej przechodzą przez epizody niepokoju, a nawet chronicznego i uogólnionego lęku. Skłoniło to naukowców do podjęcia badań. Ich celem jest odkrycie, dlaczego inteligentni ludzie tak często doświadczają frustracji, nieszczęścia i nie są w stanie podejmować niewłaściwych decyzji dla własnego dobra.
Oczywiście istnieją wybitni studenci, którzy są doskonale spokojni i zrównoważeni. Niemniej jednak są też inni, którzy pomimo swoich zdolności intelektualnych:
- Mają tendencję do negatywnego przewidywania wydarzeń.
- Szybko czują się sfrustrowani nieoczekiwanymi zmianami.
- Pokazują cechy stresu o nienormalnie wysokiej częstotliwości i intensywności.
- Przedstawiają znaczny spadek ich wyników w nauce.
Powyższe zachowania mogą utrudniać sukces akademicki i zawodowy, a najprawdopodobniej także sukces osobisty.
Istota biała: implikacje dla inteligencji i lęku
Za przekazywanie informacji bioelektrycznej między neuronami odpowiada istota biała mózgu. Z drugiej strony, istocie szarej przypisuje się niewiele mózgowego przetwarzania informacji.
Można powiedzieć, że istota biała odpowiada za sprawność procesów poznawczych, a więc za samą inteligencję.
W celu pogłębienia badania związku między inteligencją a lękiem naukowcy odpowiedzialni za analizę tego zjawiska wykorzystali techniki neuroobrazowania. Dokładniej rzecz biorąc, wykorzystali obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI).
Odkrycia były równie zaskakujące, co logiczne i oczekiwane. Ujawniły, że ludzie o wysokiej inteligencji i cechach występowania lęków na ogół mieli wyższą gęstość istoty białej.
„Podczas gdy głupi decydują, inteligentni rozmyślają”.
-Plutarch-
Ta zwiększona gęstość w ujęciu statystycznym może tłumaczyć siłę intelektualną tych osób, a jednocześnie ich tendencje do chronicznego i uogólnionego lęku. To dlatego, że istota biała jest związana z kontrolą emocjonalną.
Wyjaśnienie ewolucyjne
W ewolucyjnym toku naszego gatunku część społeczności naukowej uważa, że rozwój inteligencji i skłonność do odczuwania lęku szły w parze.
Powodem tego była prawdopodobnie chęć poprawy przetrwania naszego gatunku. Przydatne byłoby zoptymalizowanie analizy i przetwarzania informacji w celu przewidywania wszelkich zagrożeń w środowisku.
Tak więc, rozwijając większą gęstość istoty białej, inteligencja niezbędna do przetrwania byłaby promowana. Ponadto układ nerwowy miałby szybsze i wydajniejsze ścieżki komunikacji i przekazywania informacji. Wtedy też częściej pojawiają się stany lękowe.
Wnioski te prowadzą nas również do możliwego teoretycznego wyjaśnienia blokady emocjonalnej i behawioralnej, która przekłada się na nieproporcjonalną ilość lęku. Tak więc w momencie, gdy lęk osiąga nadmiernie wysoki poziom, szlaki komunikacji nerwowej ulegają nasyceniu, a potencjał inteligencji gwałtownie spada, co powoduje, że jednostka czuje się sparaliżowana.
Możemy śmiało stwierdzić, że posiadanie wysoce inteligentnego umysłu jest w większości przypadków elementem pożądanym dla wielu ludzi. Jednak każda historia ma dwie strony i, jak widzimy, wysoki poziom inteligencji może nieść ze sobą cechy lęku, a także trudności w kontrolowaniu emocji.
Inteligencja jest z pewnością ważna, ale czy jest najważniejsza?