Dlaczego nie możemy przyjaźnić się z naszymi dziećmi?
Dlaczego nie możemy przyjaźnić się z naszymi dziećmi? Wielu rodziców nadal jest zaskoczonych tym faktem. Dziwią się, gdy słyszą, że przyjaźń z ich małymi dziećmi lub nastolatkami nie jest dobra ani wskazana. Dążenie do tego, by stać się równym dzieciom, odbiera im jednak autorytet.
I stawia rodziców w sprzecznej, niewygodnej i przynoszącej skutki odwrotne do zamierzonych sytuacji. I dotyczy to nie tylko dla rodziców, ale i dzieci.
Jednak jest wiele ojców i matek, którzy dążą do tego celu. Mamy chcą zostać najlepszymi przyjaciółkami swoich córek, mając nadzieję, że staną się dla nich najlepszymi powierniczkami. Ojcowie też chcą być tą wszechstronną postacią, która wyróżnia się jako najlepszy towarzysz zabaw.
Albo jako kolega, z którym można porozmawiać o wszystkim i postać, z którą można żartować o wszystkim. Wszystko to jest oczywiście pozytywne i wzbogacające, jednak…nie możemy przyjaźnić się z naszymi dziećmi.
Istnieją bowiem ograniczenia, których nie można przekroczyć. Rodzice nie mogą być na tym samym poziomie, co ich dzieci, ponieważ może to osłabić ich autorytet. W ten sposób moment osłabienia statusu unieważnia jednocześnie moc ustalonych reguł.
Skoro nie ma ograniczeń, dziecko może zacząć myśleć, że wszystko jest dozwolone. W świecie, w którym wszyscy są przyjaciółmi, nie ma powodu, aby przestrzegać zasad.
Zastanówmy się nad tym głębiej.
Dlaczego nie możemy przyjaźnić się z naszymi dziećmi
W książce Epidemia narcyzmu autorzy Jean Twenge i W. Keith Campbell zastanawiają się nad tym zagadnieniem. Według nich jednym z powodów wzrostu liczby narcyzów w naszym społeczeństwie jest wzrost symetrii w relacjach między rodzicami a dziećmi.
Jeśli zadamy sobie pytanie, dlaczego nie powinniśmy przyjaźnić się z naszymi dziećmi, to jest to ważna część odpowiedzi.
I rzeczywiście, próbując podejść do dzieci tak, jak do przyjaciela, łatwo jest stracić autorytet. Autorytet, którego później będziemy potrzebować, aby narzucić granice. Te, które są tak potrzebne, gdyż służą jako punkt odniesienia w ich rozwoju.
Dlatego też trzeba umieć stworzyć relację bliskiego i serdecznego ojcostwa lub macierzyństwa, ale także umieć zachować autorytet, gdyż sprzyja to rozwojowi najmłodszych. Zobaczmy, dlaczego.
Definicja przyjaźni i definicja bycia ojcem i matką
Zanim spróbujemy odpowiedzieć, dlaczego nie możemy przyjaźnić się z naszymi dziećmi, warto zastanowić się nad jednym aspektem: definicjami. Przyjaźnienie się z kimś oznacza utrzymywanie bezinteresownej więzi uczuciowej między dwiema lub więcej osobami.
Ta relacja opiera się również na poczuciu absolutnej równości, w której nikt nie sprawuje kontroli nad drugim.
Natomiast bycie ojcem lub matką oznacza kochanie, wychowywanie, chronienie, prowadzenie i opiekę nad kimś młodszym. Wszystkie role sprawuje się z pozycji autorytetu. Taka opieka, aby była odpowiednia i wzbogacająca, wymaga zastosowania szeregu zasad, które zapewniają dziecku bezpieczeństwo.
Ponieważ przypominają mu przez cały czas, czego się od niego oczekuje. To wyjaśnia więc, dlaczego osoba, która stara się być tylko najlepszym przyjacielem swoich dzieci, będzie się dopuszczać wysokich zaniedbań.
Cierpienie psychiczne a rodzice zachowujący się jak przyjaciele
Coś istotnego odkryto w badaniu przeprowadzonym przez dr Susan Silverberg na Uniwersytecie Illinois. Istnieją rozwiedzione matki, które postrzegają swoje dorastające córki jako najlepsze wsparcie, do tego stopnia, że chcą być ich najlepszymi przyjaciółmi.
W konsekwencji takie matki zrzucają na córki swoje obawy lub niepokoje, które ich nie dotyczą lub nie są dla nich odpowiednie.
Na przykład w tej pracy można było zauważyć, że wiele matek opowiadało o swoich problemach finansowych, wzlotach i upadkach w pracy lub problemach emocjonalnych z nowymi partnerami. A odbiorcami tych problemów były ich dorastające córki lub nastolatki przed okresem dojrzewania.
Jednak matki – przyjaciółki nie zdawały sobie sprawy, że powoduje to u dziewcząt dużą udrękę psychiczną.
To rodzaj intymności, w której dzieci stają się właściwie „przyjaciółmi – kubłami na śmieci”, które można zasypywać swoimi obawami i problemami. Taka relacja przynosi wysoce odwrotny skutek. Naszym zadaniem jest przecież zmniejszanie cierpienia dzieci, a nie jego nasilanie.
Zaufanie w relacji z dziećmi tak, ale nie „wszystko wolno”
Jeśli chodzi o budowanie więzi zaufania z naszymi dziećmi, nie wszystko jest dozwolone – w tym przypadku cel również nie uświęca środków.
W tych relacjach istnieją inteligentne strategie, które pozwalają nam zachować otwarte kanały komunikacji i bliskie relacje bez naruszania naszego prawa do wyznaczania pewnych granic. To jest klucz do sukcesu.
- Wskazane jest, aby ustanowić więź ciepła, zaufania, absolutnej miłości i towarzystwa, ale bez zaprzestania ustanawiania granic.
- Zaufanie, które budujemy w relacjach z naszymi maluchami, powinno być ukierunkowane na promowanie w nich odpowiedzialności, samopoznania i dojrzałości emocjonalnej. Dziecko nie jest nam równe, to osoba, która jest pod naszą opieką i której musimy pomóc, aby stać się kimś dojrzałym i niezależnym.
- Dlatego w tej motywującej więzi zawsze wskazane jest, aby zachować pewne sprawy dla siebie. Dziecko nie musi znosić niepokoju, lęków ani emocjonalnych zmartwień swoich rodziców.
Dlaczego nie możemy przyjaźnić się z naszymi dziećmi? Ponieważ w ten sposób budujemy niepewne przywiązanie
Jeśli zastanawiamy się, dlaczego nie możemy przyjaźnić się z naszymi dziećmi, jest jeszcze jeden ważny powód. Dobra więź między rodzicami a dziećmi jest łatwiejsza, gdy obie strony mają bezpieczny styl przywiązania.
Taki, w którym sprawiamy, że dzieci widzą w nas punkt odniesienia zdolny do potwierdzenia ich potrzeb. Kogoś, kto je prowadzi, kto jest zawsze dostępny i kto szuka dla nich tego, co najlepsze.
Jeśli opieramy związek na przyjaźni, wiele z tych elementów ulega osłabieniu. Dziecko lub nastolatek postrzega nas jako równych sobie, kogoś, kto znajduje się w tej samej sytuacji, kogoś, kto może odczuwać taką samą niepewność i potrzeby jak on.
Wszystko to prowadzi do niepewnego przywiązania, życia w ciągłej sprzeczności. To jak więzienie bez krat, w którym nie wiadomo jak poruszać się po świecie. Miejmy to na uwadze! Wychowanie i edukacja dziecka wymaga, byśmy zajęli taką pozycję, w której zawsze będziemy najlepszym wsparciem dla naszych maluchów.
Czy tego chcemy czy nie chcemy.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Bednar DE and Fisher TD. 2003. Peer referencing in adolescent decision making as a function of perceived parenting style. Adolescence 38(152):607-21.
- Borawski EA, Ievers-Landis CE, Lovegreen LD, and Trapl ES. 2003. Parental monitoring, negotiated unsupervised time, and parental trust: the role of perceived parenting practices in adolescent health risk behaviors. J Adolesc Health 33(2):60-70.
- Barbeta Viñas, M. (2019). La educación y la autoridad paternas: una exploración cualitativa. Política y Sociedad, 56(3), 713–736. https://doi.org/10.5209/poso.57358
- Miller JM, DiIorio C, Dudley W. 2002. Parenting style and adolescent’s reaction to conflict: is there a relationship? J Adolesc Health. 31(6):463-8.
- Navarrete Acuña, L., & Ossa C., C. (2013). Estilos parentales y calidad de vida familiar en adolescentes con conductas disruptivas. Estilos Parentales y Calidad de Vida Familiar En Adolescentes Con Conductas Disruptivas, 7(1), 47–56. https://doi.org/10.22235/cp.v7i1.1177
- Koerner SS, Wallace S, Lehman SJ, and Raymond M. 2002. Mother-to-Daughter Disclosure After Divorce: Are There Costs and Benefits? Journal of Child and Family Studies 11(4): 1062-1024 .