Eskalacja kłótni może być bardzo niebezpieczna. Dlaczego jednak tak jest? Zastanówmy się, z czego tak naprawdę składa się ten termin. Ponadto, co można robić w sytuacji eskalacji sporu? Czy da się załagodzić żar gniewu i uniknąć przykrych reakcji, czy to tylko utopijny pomysł?
Odpowiedzi na te pytania możesz znaleźć poniżej.
Komplementarność umożliwia równowagę
Aby relacje działały w zrównoważony sposób, konieczne jest ustanowienie powiązania komplementarności. Innymi słowy, musi zostać ustanowiona relacja, w której jedna osoba wyjaśnia, a druga słucha. Alternatywnie, ktoś rozkazuje, a inny jest posłuszny, lub ktoś zadaje pytania, a ktoś inny odpowiada.
W takich relacjach dynamika nie jest stała. Na przykład osoba, która zadawała pytania, może również odpowiadać, a osoba, która odpowiadała, może zacząć pytać. Takie fluktuacje są częścią zdrowej, funkcjonalnej komunikacji.
Równowagę można również zaobserwować w funkcjach i rolach. Są to na przykład relacje jak szef i pracownik, ojciec i syn, dyrektor i asystent oraz nauczyciel i uczeń.
Gry o władzę, do których odwołuje się słynna dialektyka pan-niewolnik, rozwinięta przez Hegla (obie strony się uzupełniają i obie potrzebują siebie), stanowią podstawę wielu interakcji. Struktura ta pojawia się w wielu różnych uzupełniających się parach. Może to być na przykład uległy i poddany, dominujący i zdominowany, dyrektywny i uległy oraz aktywny i pasywny.
Jednak taka artykulacja nie zawsze występuje w relacjach międzyludzkich. Czasami rozmówcy są symetryzowani, ponieważ obaj mają równą moc.
Kiedy rozwija się ten rodzaj dialogu, związek staje się walką o władzę, w której jedna osoba próbuje zdominować drugą. Nazywa się to eskalacją. W tego rodzaju interakcjach wzajemne oddziaływanie relacyjne oznacza, że jednostki stawiają się na równych prawach. Innymi słowy, stają się symetryczne w relacji, a komplementarność, która umożliwiała równowagę, zostaje zniesiona.
Eskalacja kłótni: forma przemocy
Eskalacja kłótni jest formą przemocy. Każdy z rozmówców chce wspiąć się wyżej niż partner, ale nie robi tego fair. Podstawą tego rodzaju gry jest dyskwalifikacja, zazdrość, oczernianie i próba zniszczenia drugiej osoby przez partnera. Jej efekty są przytłaczające. Zjawisko to działa jak rosnąca kula śnieżna staczająca się ze wzgórza, podczas gdy konkurenci kontynuują wymianę subtelnej i zdradzieckiej agresji.
W tego rodzaju grze obaj uczestnicy próbują zaatakować piętę achillesową drugiego i znaleźć swoje słabe strony. Odrzucają podział będący podstawą relacji komplementarnych i przyjmują rywalizację typową dla relacji symetrycznych.
Druga osoba staje się wtedy wrogiem, a w związku pojawiają się spory. Co więcej, jeśli partnerzy nie wykazują pewnej inteligencji emocjonalnej, kłótnia kończy się eskalacją. Grozi to, że obie osoby zawisną na żyrandolu, tak jak w pamiętnym filmie Wojna państwa Rose.
Zwycięzcy i przegrani w tym samym sporze
Jednym z mechanizmów wykorzystywanych przez rozmówców w eskalacjach, aby przechylić szalę na swoją korzyść, jest szukanie sojuszu z osobą trzecią. Ich celem jest zdobycie poparcia po swojej stronie lub obecność sędziego.
W każdej sytuacji, w której jest jeden zwycięzca sporu, oczywiście jest też przegrany. W tym przypadku to, co traci dana osoba, leży w polu osobistym. Przegrany jest pełen udręki, która czasami przekłada się na gniew. Jednostka może uwolnić go natychmiast lub poczekać na późniejszy moment, jeśli pragnie zemsty.
Rywalizacja i konkurencja nieuchronnie prowadzą obie strony do pogrążenia się w pokręconym morzu racjonalizacji, zaprzeczeń i projekcji. Zanieczyszczają one związek, ponieważ jedna strona przestaje być przedłużeniem, odbiciem lub celem drugiej. To tworzy jeden z klasycznych stereotypów dotyczących relacji.
Mechanizmy eskalacji
Powyższe mechanizmy eskalacji pokazują niemożność połączenia się w sposób komplementarny. Załóżmy, że ktoś krytykuje kolegę lub po prostu coś, co mu się nie podoba. Zamiast jednak znaleźć refleksyjne nastawienie u rozmówcy, zaczyna się wojna.
Rozmówcy zaczynają ignorować swój punkt widzenia lub całkowicie zmieniać temat rozmowy. Co więcej, są bardziej zainteresowani oskarżaniem się nawzajem niż słuchaniem. Gdy tylko jeden coś powie, drugi zastanawia się, jak go pokonać. Na przykład, kiedy A krytykuje B, B krytykuje A. Zatem komplementarność niezbędna dla zrównoważonego związku przestaje istnieć.
Eskalacja kłótni może rozpocząć od nieistotnego szczegółu, o którym jeden z rozmówców wspomni drugiemu. Jednak ten, zamiast to zaakceptować, reaguje krytycznym tonem, wskazując na rzeczy, których on nie lubi w rozmówcy. Druga strona następnie odpowiada z większą krytyką. Obie jednostki reagują, krytykując swoje wzajemne negatywne cechy. Później, oprócz osobistych ataków, krytykują wzajemnie swoje środowiska. Ofiarami staną się różne osoby: rodzice, ogólnie rodzina, koledzy, przyjaciele i inni. Nagle krytyczne komentarze zamieniają się w obelgi.
Obelgi nasilają się i stają się atakami słownymi, które, jeśli będą się nasilać, przeradzają się w słowną przemoc. Istnieje ryzyko, że skończy się to przemocą fizyczną.
Klucze do znalezienia komplementarności
Pytanie brzmi: jak można osiągnąć komplementarność? Co możesz zrobić, aby osiągnąć równowagę i wyeliminować walkę o władzę? Przydatne mogą być następujące kroki:
- Wprowadzaj zmiany. Nie oznacza to przyjmowania postawy „zmienię się, jeśli Ty się zmienisz”. To jedynie będzie kontynuować eskalację i wzmacniać fakt, że jesteście ze sobą skłóceni. Każda ze stron musi dokonać zmian, aby powstrzymać rywalizację. Możesz wprowadzać zmiany bez spekulacji lub czekania, aż druga osoba najpierw zmodyfikuje swoje zachowanie
- Promuj dialog. Słuchanie nie oznacza zgody na wszystko i nie musisz dawać drugiej stronie natychmiastowej odpowiedzi. Samo powiedzenie „Zastanowię się nad tym” w obliczu tego, co mówi, jest sposobem na zatrzymanie kłótni.
- Kontroluj swój gniew. Eskalacje prowadzą do złości, agresji i przemocy. Musisz nauczyć się panować nad swoim gniewem i dosłownie uciec od kłótni. Możesz na przykład powiedzieć „Przepraszam, nie czuję się dobrze” i udać się do łazienki lub do biura; możesz też zaproponować spacer.
- Odłóż dyskusję, pytając, czy możecie porozmawiać później. Możesz też powiedzieć: „Nie rozmawiajmy teraz, bo to się źle skończy”. Ewentualnie możesz powiedzieć, że masz ból głowy.
- Zrozum, że żadne z Was nie zna jedynej właściwej prawdy. Istnieje wiele punktów widzenia na różne rzeczy. Dlatego musisz szanować to, co mówi druga strona, a Twój rozmówca musi okazywać Ci taką samą uprzejmość.
- Skoncentruj się na pozytywach i zdekonstruuj eskalację. Doceń swoją opinię i opinię swojego rozmówcy, unikając krytycznego i dewaluującego oceniania.
- Słuchaj i pytaj o argumenty drugiej strony. Na przykład: „Mówisz, że jestem taka sama jak moja matka… co masz na myśli? Ponieważ ja tego nie widzę”. Ponownie, jest to sposób na przełamanie symetrii i poszukiwanie uzupełnienia waszego związku.
Przestań eskalować kłótnie, zanim się rozpoczną
Wszystkie te techniki komunikacji mają na celu dekonstrukcję efektu kuli śnieżnej eskalacji. Chociaż mogą się wydawać prostymi formułami, wcale tak nie jest, ponieważ eskalacje – gdy są usystematyzowane w związkach – są trudne do rozwiązania. Generują poważny opór.
Wreszcie, ważne jest, aby być świadomym i uważać na najmniejsze oznaki werbalnej eskalacji. Oznacza to, że będziesz w stanie ją powstrzymać, zanim się pojawi, i zapobiec przekształceniu się w obelgi, a nawet przemoc.