Normalność: co to właściwie oznacza?

W naszym społeczeństwie często i bezkrytycznie stosowane jest pojęcie „normalny”. Przy wielu okazjach możemy usłyszeć o zachowaniach, które są lub nie są „normalne”. Kiedy próbujemy zdefiniować, czym naprawdę jest normalność, uderzamy w ścianę. Trudno nam określić, co jest normalne, a co patologiczne, dziwne lub osobliwe.

Powiązane konotacje są bardzo niebezpiecznym aspektem pojęcia „normalności”. Zwykle są używane do określenia tego, co słuszne, a co nie. Kiedy obserwujemy osobę, zachowanie lub cokolwiek niezwykłego, najprawdopodobniej sięgamy po negatywne uprzedzenia. W pewnym stopniu wynika to z naszego wspólnego błędnego pojmowania tego, czym naprawdę jest normalność i z tego, jak bardzo jesteśmy niedoinformowani. Dlatego tak ważne jest, aby wiedzieć, co naprawdę oznacza słowo „normalny”.

Łatwy sposób na zrozumienie, czym jest normalność to przeanalizowanie jej przeciwieństwa, czyli co uważamy za patologiczne. Zrozumienie anormalnych procesów i zachowań pomoże nam uzyskać prawdziwą definicję tego słowa. Dlatego pierwszą rzeczą, którą się dzisiaj zajmiemy, jest definicja patologii.

„Normalność to droga asfaltowa: wygodnie po niej chodzić, ale nie rosną na niej kwiaty”.

–Vincent van Gogh–

Definicja tego, co patologiczne lub anormalne

Definiowanie, co jest patologiczne, zawsze było trudne ze względu na złożoność określania jego kryteriów. Często dezorientuje też brak pewności, co zrobić z patologią. Psycholodzy wciąż zastanawiają się, czy należy uznać patologie za podatne na diagnozę czy terapię. Jakie kryteria powinny mieć zachowania patologiczne, aby można było je leczyć?

Jeśli chodzi o definiowanie patologii lub anomalii, zwykle stosujemy cztery kryteria. Bardzo ważnym faktem, który należy rozważyć jest to, że aby coś można było uznać za nienormalne nie muszą być spełnione wszystkie cztery kryteria. Należy to jednak rozumieć jako cztery wymiary, które dają wyniki różne jakościowo.

Oto cztery wspomniane kryteria:

• Podejście statystyczne: Opiera się na idei, że normalność jest najbardziej powszechna. Jest to matematyczne kryterium oparte na liczbach. Zachowania często powtarzane są normalne, podczas gdy te, które występują bardzo rzadko, są nieprawidłowe lub patologiczne. To wywiera wielki wpływ, ponieważ pozwala obiektywnie zmierzyć normalność. Jednak traci skuteczność, gdy istnieje wiele zmiennych. Istnieje również kwestia zdefiniowania progu procentowego, który oznacza zmianę z anormalnego na normalny.
• Podejście biologiczne: W tym podejściu procesy i prawa biologiczne determinują normalność. Zachowania lub procesy, które następują zgodnie z normalnością biologiczną, nie są uważane za patologiczne. Problem z tymi kryteriami polega na tym, że prawa biologiczne mogą być błędne lub niekompletne. Nowy fakt można interpretować jako patologię zamiast jako część normalnego procesu.
• Podejście społeczne: Opiera się na idei, że normalność jest tym, co społeczeństwo uważa za normalne, czyli na tym, co ludzie akceptują. Społeczeństwo, poprzez intersubiektywność i wiedzę społeczną, określa cechy tego, co „normalne”. Na to kryterium może wpływać historia. Ponadto koncepcja normalności różni się w zależności od czasu i kultury.
• Podejście subiektywne: Zgodnie z tym kryterium, jeśli dana osoba uważa, że ​​zachowuje się patologicznie, wystarczy, aby uznać jej zachowanie za takie. Uprzedzenia i subiektywność powodują, że podejście to jest bardzo słabe. Ludzie mają tendencję do uważania wszystkich swoich zachowań za normalne.

Powyższe kryteria są przydatne przy diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń w psychologii klinicznej. Jednak tak naprawdę nie badają prawdziwego znaczenia normalności. Niemniej jednak możemy ich użyć, aby lepiej zrozumieć naszą osobistą koncepcję normalności i nienormalności.

Normalność według konstruktywizmu społecznego

Konstruktywizm społeczny może pomóc nam zrozumieć definicję normalności. Wyjaśnia, że ​​interakcja, którą ludzie mają ze swoim otoczeniem tworzy całą wiedzę. Zasadniczo idea tego, co jest normalne, budowana jest poprzez nasz związek z naszym otoczeniem.

Oznacza to, że nigdy nie będziemy w stanie mówić o normalności w kategoriach ogólnych. Zawsze będziemy to rozważać w odniesieniu do wybranego społeczeństwa. Oznacza to, że nie ma znaczenia podejście, które stosujemy do określenia tego, co jest patologiczne, a co normalne, ponieważ wszyscy ludzie pojmują normalność lub anormalność z punktu widzenia społecznego. Ta teoria stawia ​​ten temat w innym świetle, co może nawet wywołać dyskusję etyczną i moralną.

Nie wszystko, co jest dziwne lub osobliwe, ma związek z negatywną lub problematyczną stroną danej osoby. W rzeczywistości społeczeństwo wyklucza zachowania, idee lub cechy poprzez uprzedzenia i krytykę. Wyjaśnia to, jak rozważanie normalnych i nienormalnych zachowań, działań i uczuć drastycznie zmieniło się w historii. Na przykład, wieki temu, zabicie kogoś, kto skrzywdził Twoją dumę, było całkowicie normalne i legalne. Jakże to podejście różni się to od tego, które mamy teraz!

Krótko mówiąc, można powiedzieć, że normalność jest konstrukcją społeczną, która obejmuje te zachowania, idee i cechy, które są dostosowane do społeczeństwa. Jest to proces społeczny w kierunku samoregulacji. Z tego powodu psychologowie badają paradygmaty dotyczące zaburzeń i niepełnosprawności w oparciu o różnorodność funkcjonalną. Zacznijmy więc postrzegać anormalność jako koncepcję stworzoną przez społeczeństwo, a nie jako cechy osobowości.

„Normalność jest wspaniałym ideałem dla tych, którzy nie mają wyobraźni”.

-Carl Jung-