Depresja endogenna to zaburzenia nastroju charakteryzujące się uczuciem smutku, beznadziejności i apatii. To, co odróżnia ją od depresji egzogennej, to jej przyczyna. Problem, jaki wykazuje ta pierwsza, depresja endogenna polega na braku przyczyn zewnętrznych istniejącego problemu.
Powstaje ona pod wpływem strukturalnych i biochemicznych zmian, do których dochodzi w mózgu. W depresji egzogennej natomiast istnieje ewidentny związek pomiędzy sytuacją stanowiącą przyczynę choroby i początkiem występowania zaburzeń. Sytuacja ta staje się centralnym punktem choroby.
Brak zewnętrznych, możliwych do zdefiniowania przyczyn mogą stanowić czynnik, który nie pozwala innym zrozumieć dlaczego dotknięta problemem osoba cierpi. Brak chemicznej równowagi mózgu jest jednak wystarczającym bodźcem, by nasz organizm pogrążył się w głębokim smutku. Sytuacji tej często nie rozumie nawet osoba dotknięta problemem i nie jest w stanie obejść się bez pomocy.
“Uśmiechasz się, ale nie jesteś szczęśliwy. Płaczesz, ale nie ma łez. Umierasz, ale wciąż pozostajesz żywy. Pozdrów depresję”
-Anonim-
Depresja endogenna – co się dzieje z chemią?
Depresja endogenna jest nieodłącznie powiązana ze zmniejszonym poziomem serotoniny. Podobnie rzecz się ma w przypadku depresji egzogennej, jednak gdy mowa o tej pierwszej, brak tego hormonu nie jest wywołany czynnikami zewnętrznymi, ale pojawia się w sposób naturalny.
W depresji endogenicznej duże znaczenie wywiera czynnik genetyczny, choć ten jedynie zwiększa ryzyko wystąpienia tej choroby, a nie jest za nią odpowiedzialny bezpośrednio. Istnieje wiele hipotez, które łączą z depresją różne rodzaje neuroprzekaźników.
Hipoteza noradrenergiczna zakłada, że depresja powstaje na skutek niedoboru noradrenaliny w synapsach mózgowych. Jednym z odkryć, które potwierdza te teorię jest pogorszenie snu, a konkretnie zaniknięcie fazy REM, która dzięki czułości receptorów noradrenaliny spełnia rolę antydepresyjną.
Serotonina odgrywa bardzo ważną rolę w zapewnianiu równowagi naszego mózgu, modulując nadmierną jego aktywację. Niedobór tego neuroprzekaźnika wraz z niedoborem katecholaminowym może prowadzić do wystąpienia stanów depresyjnych.
Istnieją badania, które dowodzą istnienie zależności pomiędzy zmniejszeniem poziomu serotoniny, a skłonnościami samobójczymi
Depresja endogenna
Istnieją różne symptomy wskazujące na występowanie depresji. Nie u wszystkich występują one w takiej samej formie, ale warto przyjrzeć się tym podstawowym.
- Symptomy psychiczne: smutek jest typowym symptomem, który występuje w depresji. Może on się również przeplatać z poirytowaniem, uczuciem pustki i podenerwowaniem. Tak czy inaczej widoczny jest znaczący spadek pozytywnych emocji.
- Symptomy związane z motywacją i zachowaniem: generalny stan zahamowania, który objawia się apatią, obojętnością i uczuciem, że nic nie sprawia przyjemności.
- Symptomy poznawcze: można zauważyć problemy z pamięcią i uwagą, a także obniżoną zdolność koncentracji. Ponadto zdolność postrzegania jest zniekształcona z powodu braku poczucia własnej wartości czy poczucia winy.
- Symptomy fizyczne: zazwyczaj występują problemy ze snem: nadmierna senność lub bezsenność. Może występować zmęczenie, brak apetytu, ograniczenie aktywności fizycznej oraz pragnień seksualnych.
- Symptomy interpersonalne: zauważalne jet społeczne wycofanie, które może się nawet przerodzić w tendencję do skrajnego odosabniania.
Choć wspomniane symptomy mogą się pojawić w każdym rodzaju depresji, to istnieją pewne różnice w sposobie, w jaki się manifestują, a także w nasileniu. Tak czy inaczej depresja utrudnia utrzymywanie zdrowych relacji interpersonalnych, co utrudnia rozwój zawodowy. Depresja endogenna jest jednak tą, w której wspomniany czynnik daje o sobie znać w większym nasileniu.
Depresja endogenna – objawy
Choć obydwa rodzaje depresji charakteryzują się podobnymi objawami, to istnieją również pewne różnice. Depresja endogenna na przykład cechuje się tym, że występują w niej objawy wegetatywne, na przykład tachykardia. Symptomy występują w większym nasileniu i często prowadzą do myśli samobójczych. Zauważa się również okresowe zmiany w występowaniu poszczególnych objawów.
O wiele głębszy jest również smutek towarzyszący temu rodzajowi depresji, który jest bardziej uciążliwy, przenikliwy i nieadekwatny do sytuacji. Często towarzyszy mu również wspomniana wcześniej niezdolność do odczuwania przyjemności. Widoczny jest spadek aktywności, a także niezdolność do emocjonalnego reagowania na ważne pozytywne wydarzenia.
Endogenny smutek nie jest możliwy do usunięcia, pomimo ciężkiej pracy i silnej woli. Z powodu braku konkretnej przyczyny smutku i niemożności ukierunkowania terapii, najczęściej wybieranym rozwiązaniem jest sięgnięcie po leczenie farmakologiczne skupione na zagłuszaniu objawów. Dobrą informacją jest natomiast fakt, że ten rodzaj depresji dobrze reaguje na leki antydepresyjne.
Połączenie terapii farmakologicznej z odpowiednio dobraną psychoterapią może stanowić najlepsze rozwiązanie pozwalające stawić czoła problemowi, jakim jest depresja.