Sándor Ferenczi, ojciec psychoanalizy

Sándor Ferenczi znany jest w historii jako “enfant terrible” psychoanalizy. Ten człowiek nauki urodził się 7 lipca 1873 roku na Węgrzech. Jego oryginalne imię to Alexander Frankel. Jednak jego ojciec przyjął nazwisko Ferenczi w 1880 roku i pozostawiono go ze zdrobnieniem imienia Alexander, “Sándor”.

Sándor Ferenczi miał 11 braci i przedwcześnie stracił ojca. Jego matka przejęła kontrolę nad zajmowanie się rodziną i prowadziła rodzinną księgarnię. Mówi się, że Ferenczi wywodził znaczną część swojej tezy z tego pojedynczego jądra rodziny. Freud, który później był jego nauczycielem, zaczął mówić o “braterskim kompleksie Ferencziego”.

“Na pewno odnosi się wrażenie, że bycie pozostawianym w opuszczeniu skutkuje rozszczepieniem osobowości.”

-Sándor Ferenczi-

Jak zauważył sam Sándor, miał on beztroskie dzieciństwo. Jego matka była bardzo surowa, a wyrażanie uczuć było prawie zabronione w rodzinie. W tym samym czasie księgarnia pozwoliła mu rozpocząć czytanie od bardzo młodego wieku i został poetą we wczesnym okresie życia. Przeprowadził się do Wiednia, gdy był młody, aby studiować medycynę.

Sándor Ferenczi i jego spotkanie z psychoanalizą

Sándor Ferenczi uzyskał dyplom lekarza w wieku 21 lat. W tym czasie specjalizował się w neurologii i psychiatrii. W latach 1899-1907 opublikował dużą liczbę artykułów w węgierskim czasopiśmie specjalizującym się w medycynie. To tutaj zaczął mówić o psychoanalizie.

Ferenczi był pod wrażeniem pracy i pomysłów Carla Junga. Mieli okazję spotkać się na Węgrzech. Jung chciał się spotkać z Ferenczi i Freudem, ponieważ sądził, że skorzystają na wzajemnym wysłuchaniu pomysłów.

Od tego momentu głęboka przyjaźń rozkwitła między Ferenczim i Freudem. Z ich biografii jasno wynika, że ​​wymieniali między sobą wiele listów.

Pełne pasji dramaty Ferencziego

Sándor Ferenczi miał burzliwe i sprzeczne życie miłosne. Wielu ludzi sądzi, że jego życie było pełne koncepcji psychoanalitycznych, takich jak kompleks Edypa i przymus powtarzania. W wieku 31 lat zakochał się w Gizelli, zamężnej kobiecie, która była o osiem lat starsza od niego. Chciała rozwieść się z mężem, ale on odmówił. Dlatego jej związek z Ferenczim pozostał w zawieszeniu.

Elma, córka Gizelle, czuła się głęboko przygnębiona, a jej matka poradziła jej, by zobaczyła Ferencziego. Poszła na konsultację a on wkrótce zaczął czuć, że nie może zachować swojej analitycznej bezstronności. W końcu zakochał się w córce swojej kochanki. Dlatego porzucił zajmowanie się psychoanalizą Elmy i wysłał ją do Freuda. Freud badał ją przez trzy miesiące i odesłał z powrotem do gabinetu Ferencziego.

Tymczasem miłość Gizelle i Ferenczi rozkwitła. W terapii Ferenczi przekonał Elmę, by przeprowadziła się daleko. W końcu poślubił Gizelle, ale ten związek nigdy nie zdołał pokonać swojej trudnej przeszłości. Co ten cały dramat ma wspólnego z psychoanalizą? Trójkąt miłosny ujawnia nerwicę Ferencziego. Wiele z jego wniosków pochodziło z tych doświadczeń.

Praca naukowa Ferencziego

Jednym z najbardziej zapadających w pamięć utworów Sándora Ferenczi jest psychoanaliza i pedagogika. W nich przeanalizował wpływ edukacji na nasze traumy, a także na nasze nerwice. Dalej mówi, że pedagogika stara się zaprzeczyć naszym emocjom i ideom. To sprawia, że ​​dzieci ostatecznie oszukują siebie, zaprzeczając temu, co wiedzą, czują i myślą.

Twierdzi on, że psychoanaliza powinna być procesem, który pozwala jednostce oderwać się od uprzedzeń, które uniemożliwiają im prawdziwe poznanie samych siebie. Wprowadza także cenny wkład w to, jak należy przeprowadzić proces psychoanalityczny. Jeden z tych wkładów nazywa się “psychoanalizą dydaktyczną”. Oznacza to, że każdy psychoanalityk musi poddać się psychoanalizie przed leczeniem pacjentów. Jasne jest, dlaczego jest to tak ważne.

 ,

Opracował także “technikę aktywną”. Wymagało to dużej elastyczności w otoczeniu psychoanalitycznym, w zależności od cech pacjenta i specyficznych uwarunkowań problemu. Wielu kwestionowało tę koncepcję, ale niektórzy ludzie nadal stosują ją dzisiaj. W ten sam sposób rozwinął pojęcie “identyfikacja z agresorem”, choć generalnie przypisuje się to Annie Freud.

Jeden z jego biografów opisuje Ferencziego jako “osobliwego, marzycielskiego i wrażliwego psychoanalityka”. Wielu twierdzi, że jego praca nie jest wystarczająco ceniona. Może tak być, ponieważ jego romantyczne wzloty i upadki spowodowały, że wielu jego kolegów go odrzuciło. Może dlatego jego nazwisko nie zostało jeszcze uwiecznione.