Długo oczekiwane spotkanie… ta nienapisana powieść… zagranie kilku niemożliwych nut na gitarze… narodziny dziecka… miłość rodziców… pogawędka z dziadkami… przerwa tylko po to, by wsłuchać się w ciszę… wolny dzień… pójście na wyjątkową randkę… pomoc nieznajomemu… zabawa w chowanego… ukończenie wyścigu… skok ze spadochronem… bycie gwiazdą, która rozświetla czyjąś najsmutniejszą noc… pokonanie raka… kolejny dzień życia… docenianie dnia… bycie szczęśliwym… długie i szczęśliwe życie.
Jeśli jest jedna rzecz, która sprawia, że wszyscy jesteśmy tak podobni, a jednocześnie tak różni, to są to nasze marzenia. Kiedy przeżywamy cudowne chwile, to są one tak wspaniałe, ponieważ oznaczają, że prawie spełniły się nasze sny. To tak, jakbyśmy niemal mogli je dotknąć. Na przykład, kiedy prawie skończyliśmy tę powieść, którą zawsze chcieliśmy napisać, kiedy do mety wyścigu został już tylko jeden krok, albo kiedy przed nami zaledwie kilka skurczów, zanim nasze dziecko przyjdzie na świat.
Nasze marzenia
Właśnie w tych momentach myślimy o całym wysiłku, jaki wykonaliśmy po drodze. Myślimy o tych chwilach, kiedy mieliśmy ochotę się poddać, ale tego nie zrobiliśmy. Myślimy o wszystkich ludziach, którzy nas zachęcali (i tych, którzy tego nie robili). Czujemy się o wiele silniejsi dzięki wszystkiemu, co zrobiliśmy. Jednocześnie jednak stajemy się jeszcze bardziej świadomi swoich słabości.
Wtedy zaczynamy się bać. Wiemy, że teraz nie możemy sobie pozwolić na przegraną. To także moment, w którym nasza wewnętrzna siła wysuwa się na pierwszy plan i znajdujemy ukryte zasoby, których potrzebujemy, aby zrobić ten ostatni krok. Nasza samoocena wzrasta, a jednocześnie dziękujemy za szczęście sobie i wszystkim tym, którzy pomogli nam dotrzeć do tego momentu.
Wstawajmy każdego ranka wspominając sny z poprzedniej nocy. Ponadto żyjmy we własnym czasie i nie liczmy dni w kalendarzu. Wiedzmy, że chcemy być tym, kim jesteśmy. Pozwólmy sobie na bycie szczęśliwym lub smutnym. Musimy zrozumieć, że to nasze emocje sprawiają, że bije nam serce.