Krishnamurti wyróżniał się swoją wielką mądrością. Służył jako duchowy przewodnik dla wielu osób na całym świecie. Jego główne idee skłaniały do rozpoczęcia psychologicznej rewolucji zaczynając od nas samych. Refleksje Krishnamurtiego pomagają nam pogłębić naszą wiedzę o tym, kim naprawdę jesteśmy.
Tematy poruszane przez Krishnamurtiego przybliżają nas do doświadczania procesu samopoznania. Pochodzi ono z naszego doświadczenia, z wnętrza, a nie z zewnętrznych wpływów czy teorii, które przyswajamy. Zachęca nas do wahania się, kwestionowania i pozostawania sceptycznym wobec wszystkiego, co stanie nam na drodze, w tym naszych własnych doświadczeń, myśli, pomysłów i wniosków.
Samopoznanie to proces, który trwa od urodzenia do śmierci. W ramach tego procesu posiadamy zasoby, aby zbliżyć się do naszej ciągle zmieniającej się natury.
To normalne, że przyzwyczajamy się do kłamstwa, z którym żyjemy. Tak naprawdę nie chcemy wiedzieć, kim jesteśmy. Tęsknimy za szczęściem, równowagą, bezpieczeństwem, harmonią. Jednak to wszystko jest samooszukiwaniem, jeśli jednocześnie nie chcemy doświadczać różnych warunków, w jakich się znajdujemy. Na przykład, jeśli staramy się unikać bólu, gniewu, smutku, nostalgii, płaczu i udręki, tracimy to, kim jesteśmy.
Powodujemy własne cierpienie, żyjąc w przywiązaniu do rzeczy i strachu przed byciem niedocenianym przez innych. Nie chcemy doświadczać naszej ludzkiej natury.
„Rozwój osobisty pochodzi nie tylko z cierpienia, ale także ze zrozumienia perspektywy, że takie są Twoje działania, gdy odczuwasz ból”.
-Krishnamurti-
Natura myśli
Myśl jest doskonałym narzędziem do generowania energii i mobilizowania nas do robienia tego, czego chcemy. Społeczeństwo, w którym stworzyliśmy życie, zaczęło się od myśli. Czym jednak jest myśl? Krishnamurti dociekał tego zagadnienia. Twierdził, że myśl opiera się na naszej wiedzy. Wiedza zbudowana jest z pamięci i myśli.
Wiedza pochodzi z tego, czego doświadczamy. To byłby początek myśli. Jednak nasze doświadczenia, wiedza, pamięć i myśli są ograniczone. Dlatego wszystko, co tworzymy, ma ograniczony charakter. Nasi bogowie, nasze wierzenia, postępy i odkrycia; wszystko ma ograniczoną strukturę, którą zawsze można rozszerzyć lub obalić.
Myśl również wywołuje strach
Strach przed samotnością, strach przed porzuceniem, strach przed niedopasowaniem się do innych ludzi, strach przed nie dotarciem tam, gdzie chcemy, strach przed odrzuceniem, nieakceptowaniem, utratą pracy, strach przed tym, co może się wydarzyć w przyszłości….
Wszystkie te lęki są tworzone przez nas. Uniemożliwiają nam własny rozwój i ograniczają nasz umysł do myślenia tylko o tym, czego się boimy. Dlatego boimy się życia, myślimy o przyszłości, przeszłości, o tym, jak szybko dostosować się do otoczenia. Strach pojawia się, gdy pragniemy bezpieczeństwa. Oto, co mówi Krishnamurti:
Jeśli szukasz bezpieczeństwa w związku, staje się to inwestycją w komfort, w iluzję; a wielkość związku jest samą jego niepewnością. Poszukując bezpieczeństwa w związku, utrudniasz jego funkcję, która niesie ze sobą swoje specyficzne działania i nieszczęścia.
Z pewnością funkcją relacji jest ujawnienie stanu całego bytu.Kiedy niepewność wkrada się w zależność, co nieuchronnie się dzieje, wtedy ta szczególna relacja zostaje odrzucona i nawiązuje się nową w nadziei na znalezienie trwałego bezpieczeństwa; ale w związkach nie ma bezpieczeństwa, a zależność rodzi tylko strach. Bez zrozumienia procesu bezpieczeństwa i strachu związek staje się wiążącą przeszkodą, drogą ignorancji. Wtedy wszelka egzystencja jest walką i bólem, z których nie ma wyjścia poza właściwym myśleniem, które przychodzi poprzez samopoznanie.
Strach niszczy miłość
Krishnamurti przekazuje nam przesłanie, że nie można kochać, gdy obecny jest strach. Obok strachu nie ma miejsca na miłość, tak jak obok prawdziwej miłości nie ma miejsca na strach. Te energie są absolutnymi przeciwieństwami.
Rozumiejąc pochodzenie strachu, możemy z kolei zrozumieć naturę miłości. Strach jest czymś wspólnym dla wszystkich ludzi. Wszyscy boimy się śmierci i straty. Jednak przywiązanie oznacza, że miłość nie może istnieć.
Stworzyliśmy strach przed śmiercią poprzez nasze przekonania o tym, czym jest śmierć. Nie wiemy jednak, czym tak naprawdę jest. Nie doświadczyliśmy sami, co to znaczy umrzeć. Niemniej jednak wszyscy faktycznie umieramy, kiedy żyjemy. Krishnamurti to podkreśla: żyć to umrzeć.
Przesłanie Krishnamurtiego skłania nas do zastanowienia się nad absurdem naszych myśli. Myśli, które wywołują w nas strach, uniemożliwiając nam w ten sposób swobodne życie.
Czy możemy żyć, porzucając to, do czego przywiązujemy się na co dzień? Tym pytaniem Krishnamurti zachęca nas do zastanowienia się, co to znaczy żyć. Ponadto zaprasza nas do uwolnienia się od naszych lęków, aby doświadczyć miłości.
„Kochasz strach. Kresem strachu jest śmierć i nie chcesz, żeby tak się stało. Nie mówię tu o wymazaniu fobii ciała. Są one niezbędne do przetrwania. Śmierć strachu jest jedyną śmiercią”.
-Krisznamurti-