Dowiedz się na czym polega zespół depersonalizacji czytając dzisiejszy artykuł.
Jeśli kiedykolwiek miałaś wrażenie, że wariujesz lub że jesteś we śnie lub w bańce, mogłaś przeżywać epizod depersonalizacji. Zespół depersonalizacji cechują nieustępliwe lub nawracające epizody depersonalizacji.
Podczas takich epizodów możesz doświadczyć wrażenia nierzeczywistości lub nieznajomości. Poza tym możesz czuć się odcięta od samej siebie. Osoby, które na niego cierpią, czują się jakby były zewnętrznymi obserwatorami.
Epizody depersonalizacji
Epizody depersonalizacji przynoszą uczucie nierzeczywistości lub odcięcia. Możesz również mieć wrażenie, że nie znasz otaczającego Cię świata, martwych obiektów lub otoczenia. Być może czujesz się jakbyś była we mgle, we śnie, lub w bańce.
Poza tym możesz mieć wrażenie, że od otaczającego Cię świata oddziela Cię zasłona lub szkło. Może Ci się wydawać, że Twoje otoczenie jest sztuczne, bez koloru lub bez życia.
Depersonalizacji towarzyszą zazwyczaj subiektywne zaburzenia widzenia, takie jak widzenie jak za mgłą, zwiększona ostrość widzenia, powiększone lub zmniejszone pole widzenia, dwuwymiarowość lub płaskość, przesadna w=trójwymiarowość lub zmiany w odległości lub rozmiarze obiektów (np. makropsja lub mikropsja).
Zespół depersonalizacji może wywierać wpływ na Twoje życie społeczne lub pracę.
Czy ja wariuję?
Osoby cierpiące na zespół depersonalizacji mogą mieć trudności z opisywaniem swoich problemów. Mogą uważać, że są “szalone” lub “zaraz oszaleją” albo obawiać się nieodwracalnego uszkodzenia mózgu.
Objaw, który jest powszechnie związany z tym zaburzeniem, to subiektywna zmiana odczuwania czasu (np. czas płynie zbyt wolno lub zbyt szybko). Kolejny typowy objaw to trudności z jasnym przypominaniem sobie rzeczy z przeszłości.
Często zdarzają się również bóle głowy, drżenie lub zawroty głowy. Wiele osób może cierpieć również z powodu obsesyjnego zamartwiania się i rozpamiętywania.
W tym przypadku wiele osób zaczyna mieć obsesję na punkcie tego czy rzeczywiście istnieją czy też kontrolują swój sposób postrzegania. To często wiąże się z różnymi stopniami niepokoju i depresji. Osoby cierpiące na ten zespół mają również tendencję do fizjologicznej hiporeaktywności na bodźce emocjonalne.
W jaki sposób rozwija się zespół depresonalizacji?
Zaburzenia depersonalizacji zaczynają zazwyczaj rozwijać się w okolicy szesnastego roku życia. Jednak taki zespół może również objawiać się we wczesnym lub średnim dzieciństwie.
Mniej niż dwadzieścia procent przypadków rozwija się po przekroczeniu dwudziestego roku życia, a jedynie pięć procent po dwudziestym piątym. Rozwój tego zespołu po czterdziestce lub później jest niezwykle rzadki.
Rozwój zaburzenia może być zarówno stopniowy, jak i bardzo nagły. Epizody mogą trwać kilka godzin lub kilka dni, a nawet tygodni, miesięcy, czy lat.
Chociaż u niektórych pacjentów intensywność objawów może znacząco zwiększać się i zmniejszać, inni doświadczają natężenia na tym samym poziome. W ekstremalnych przypadkach objawy mogą trwać przez całe lata lub dekady.
Wewnętrzne i zewnętrzne czynniki, które wywierają wpływ na intensywność objawów różnią się w znaczący sposób, chociaż istnieją typowe wzorce. Objawy mogą pogarszać się z powodu stresu, nastroju, objawów niepokoju, nowych stymulujących lub nadmiernie stymulujących okoliczności lub czynników fizycznych takich jak brak snu.
Zespół depersonalizacji może być bardzo nieprzyjemny. Osoby, które na niego cierpią, zazwyczaj mają wrażenie, że zaczynają wariować lub żyją we śnie, co może sprawić, że zaczną poszukiwać pomocy lekarskiej. Na szczęście takie zaburzenia nie są niebezpieczne.