Narcystyczne rodzeństwo – jak odbija się na naszym życiu?

Jak rozpoznać narcystyczne rodzeństwo? Niektórzy z nas w końcu uświadamiają sobie, że padliśmy ofiarą dysfunkcyjnej rodziny, w której nasi rodzice z jakiegoś powodu stawiali jedno dziecko nad resztą. Złoty chłopak czy złota dziewczyna ostatecznie kończą jako narcystyczne rodzeństwo, z którym prawie zawsze toczymy wojnę.

Kłótnie, egoistyczne i obraźliwe zachowanie, nadmierne wymagania, krytyka… W takich sytuacjach posiadanie rodzeństwa z pewnością nie oznacza posiadania przyjaciela na całe życie. W rzeczywistości w takich przypadkach dorastamy z wyraźnie szkodliwą obecnością, celowo kształtowaną przez rodziców o podobnie narcystycznych cechach.

Niemal nie wiedząc, jesteśmy zaangażowani w wyczerpującą dynamikę, która naznacza nasze dzieciństwo, a nawet dorosłość. Z jednej strony mamy ojca lub matkę, którzy całą swoją uwagę, nadzieję i miłość poświęcają tylko jednemu ze swoich potomków. Z drugiej strony mamy do czynienia z despotycznym, zepsutym, rywalizującym, a czasem nawet werbalnie lub fizycznie agresywnym rodzeństwem. To są wyciszone i bardzo złożone rzeczywistości, o których warto porozmawiać.

Selektywna edukacja i priorytetowe traktowanie miłości i opieki nad jednym dzieckiem, a nie nad innymi w równym stopniu, zawsze niesie ze sobą poważne konsekwencje.

Narcystyczne rodzeństwo, ofiary selektywnej edukacji

Wychowanie narcyza jest łatwiejsze, niż mogłoby się wydawać. W rzeczywistości wystarczy po prostu wzmocnić egocentryzm dziecka i dezaktywować jego empatię. Po prostu muszą być indoktrynowani wyolbrzymionym i nieproporcjonalnym poglądem na siebie, z komunikatami takimi jak: „Jesteś najprzystojniejszy”, „Jesteś tym, który najbardziej kocha mamę”, itp.

Rodzeństwo narcystyczne jest wynikiem nierównego i dyskryminującego wychowania, które zbudowało w nim zniekształconą tożsamość. Ta tożsamość była pielęgnowana przez internalizację narracji, która pozwalała im od najmłodszych lat zakładać, że oni i tylko oni zasługują na wszelkie formy miłości i uwagi.

Stopniowo budowali swoją szkodliwą osobowość, która z biegiem lat stawała się coraz bardziej wyraźna i szkodliwa. Badanie przeprowadzone przez Uniwersytet w Amsterdamie (Holandia) potwierdza, że narcyzm jest częściowo zakorzeniony we wczesnych doświadczeniach socjalizacyjnych. Dlatego wykształcenie jest pierwszym czynnikiem zdolnym do modelowania tego profilu osobowości.

Rodzeństwo narcystyczne wcześnie zakłada, że jest znacznie ważniejsze od nas. Uważają, że ich osiągnięcia, a nie nasze, zasługują na uznanie rodziny.

Cechy, cechy i zachowania narcystycznego rodzeństwa

Kto dorasta z narcystycznym bratem lub siostrą, zachowuje w pamięci wiele nieprzyjemnych wspomnień z dzieciństwa. Później, z biegiem lat, związek staje się jeszcze bardziej napięty, szkodliwy i złożony. Do tego stopnia, że w wieku dorosłym rodzeństwo często zachowuje dystans lub spotyka się tylko okazjonalnie, po prostu po to, by wypełnić zobowiązania rodzinne.

Oto kilka znaków, które je definiują:

• Od najmłodszych lat potrzebowali nadmiernej uwagi i uznania.
• Biorą pod uwagę tylko własne potrzeby.
• Już jako dzieci często uciekali się do kłamstw i szantażu.
• Zawsze demonstrowali obsesyjną potrzebę konkurowania o prawie wszystko.
• Obwiniają swoje rodzeństwo za wszelkie nieporozumienia lub problemy rodzinne.
• Uwielbiają chwalić się swoimi osiągnięciami przed rodziną.
• Są wyraźnie wrogo nastawieni do swojego rodzeństwa.
• Są reaktywne, kłótliwe, nie współczują i rzadko słuchają, gdy rozmawiają z nimi rodzeństwo.
• Zazwyczaj nie wykazują zainteresowania tym, jak wygląda życie ich rodzeństwa.
• Kiedy rodzeństwo broni się lub wyrzuca im swoją postawę, twierdzą, że są zbyt wrażliwi.
• Potrafią sprawić, by rodzice zawsze pozycjonowali się na ich korzyść.

Kiedy rodzice przedkładają dziecko nad inne i rozwijają narcystyczną osobowość, bardzo trudno jest innym utrzymać z nimi zdrową więź.

Narcystyczne rodzeństwo czasami sprawia, że inni dystansują się od rodziny

Rodzeństwo narcystyczne jest kością niezgody. Są elementem destrukcyjnym, wyzwalaczem wszelkich kłótni i postacią, która zawsze prowadzi do walki, której inne rodzeństwo nawet nie chce rozpocząć. Gdyby były oczkiem w głowie rodziców jako dzieci, w wieku dorosłym staje się to jeszcze bardziej widoczne. Jednak to wszystko ma swoją cenę.

W rzeczywistości dość często zdarza się, że rodzeństwo narcyzów dystansuje się od swojej wyraźnie dysfunkcyjnej rodziny. Rzeczywiście, naturalną rzeczą jest chcieć uniknąć kontaktu z rodzicami, którzy celowo stworzyli ten podział i szacunek. Kiedy miłość rodziny nie jest bezwarunkowa, każda więź powoduje cierpienie.

Jak traktować narcystyczne rodzeństwo?

Skomplikowaną rzeczą w radzeniu sobie z narcystycznym rodzeństwem jest to, że musisz również radzić sobie z hierarchią rodzinną. Ten, w którym jesteś na dole drabiny, a złote dziecko na górze. Czasami jednak nie można zdystansować się od jednego lub drugiego. W takich przypadkach należy pamiętać o następujących kwestiach:

• Nie oczekuj od nich niczego. Musisz zaakceptować rzeczywistość. To fakt, że ani twoje rodzeństwo, ani rodzina nie będą cię cenić, ani nie będą brać pod uwagę twoich potrzeb. Dlatego należy unikać polegania na nich w jakimkolwiek aspekcie i przestać mieć nadzieję na cudowną zmianę.
• Potwierdź swoje granice. Jeśli jesteś zmuszony do utrzymywania kontaktu ze swoim narcystycznym rodzeństwem, wyjaśnij, czego mogą, a czego nie mogą od ciebie oczekiwać. Nie wszystko jest do przyjęcia i musisz to jak najszybciej wyjaśnić.
• Ulecz swoje przeszłe rany. Dorastałeś w dysfunkcyjnej rodzinie, która skupia się tylko na jednym dziecku. Możesz mieć wiele wspomnień i doświadczeń wymagających uzdrowienia. Nie wahaj się poprosić o pomoc eksperta.

Na koniec skup się na liczbach, które naprawdę przynoszą Ci uczucie, uznanie i zrozumienie w Twoim codziennym życiu. Twoją prawdziwą rodzinę stanowią osoby, które sam wybrałeś i więzi, które sam zbudowałeś.