Charon - mit o bogu umierających i przewoźniku dusz

Postać ta opisana jest jako zaniedbany starzec w postrzępionych szatach z białą brodą. Jego twarz była ponura, brudna, a jego charakter złośliwy. Mit Charona mówi, że przemieszczał się na swojej łodzi za pomocą żagli. Jego łódź była wiecznie zardzewiała i zrujnowana.

Charon odbywał swoją podróż w dół rzeki Aqueronte, która oznacza „rzekę bólu”. Jego praca była nieskończona i rutynowa, więc jego postać była bardzo ponura. Jedyną rzeczą, która wyrwała go z nieskończonej rutyny były wyjątkowe sytuacje, w których żywa osoba chciała przeniknąć do podziemi.

Tak jak stało się to z Herkulesem i Orfeuszem. W przeciwnym razie jego praca była wiecznym powtarzaniem tego samego.

Pochodzenie mitu o Charonie

Mit Charona mówi, że przewoźnik podziemnego świata był synem Nyks i Erebu. Oraz że urodził się w tak odległych czasach, że nie było żadnej osoby, która mogłaby go pamiętać. Nyks była boginią nocy i była obdarzona tak przytłaczającą urodą, że nawet Zeus się jej obawiał. Była córką Chaosu, więc była obecna przy samym stworzeniu wszechświata.

Z kolei Erebo był bogiem ciemności i cieni. Panował nad głębokimi mgłami otaczającymi krańce Ziemi i pojawił się we wszystkich podziemnych miejscach. Był bratem Nyks i razem z nią poczęli dwoje dzieci: Eter – jasność i blask oraz Hemera – dzień.

Zgodnie z mitem Charona Nyks udało się począć inne dzieci dla siebie, bez interwencji brata i męża Erebo. Tak więc poczęła braci przewoźnika:

• Moros (przeznaczenie)
• Tanatos (śmierć)
• Hypnos (sen)
• Geras (starość)
• Ezis (ból)
• Apate (oszustwo)
• Nemezis (zasłużona kara)
• Eris (niezgoda)
• Filotes (tkliwość)
• Momos (drwina)
• Hesperydy (boginie zachodzącego słońca)
• Oniros (marzenia)
• Kery (duchy zniszczenia i śmierci)
• Mojry (boginie losu)

Charon – przewoźnik dusz

Mit Charona mówi, że nazwa tej postaci dosłownie oznacza „intensywny połysk”. Mówi się, że u ludzi na sekundę przed śmiercią pojawia się szczególny błysk w spojrzeniu. Nawiązuje do tego nazwa przewoźnika, która została również przetłumaczona jako „ten o dzikim spojrzeniu” lub „ten o ognistym spojrzeniu”.

Mówi się, że to Mojry powołały go do wypełnienia swego obowiązku. Mojry, jego siostry, wzywały go z niecierpliwością, gdy ktoś był bliski śmierci. Wtedy więc Charon docierał do brzegu, gdzie czekał na dusze zmarłego. Ale nie wszystkie dusze mogły przekroczyć rzekę bólu razem z nim. Dusze musiały za to zapłacić.

To był powód, dla którego Grecy chowali swoich zmarłych z monetą pod językiem. Była to zapłata, jaką musieli przekazać przewoźnikowi, aby zabrał ich do Hadesu. Jeśli zmarli nie mieli przy sobie tej monety lub jeśli zostali niewłaściwie pochowani muszą wędrować wokół rzeki przez sto lat. Ale po tym czasie Charon pozwalał im przeprawić się bez opłaty.

Charon i Hades

Mit Charona mówi, że tylko dwóm postaciom udało się odbyć podróż do Hadesu i wrócić żywymi. Jednym z nich był Herkules, którego Charon przetransportował do świata podziemnego nie wiedząc dlaczego i nie prosząc go o jakąkolwiek zapłatę. Z tego powodu bogowie ukarali go i musiał spędzić rok w więzieniu.

Drugim śmiertelnikiem, który był w stanie przekroczyć rzekę był Orfeusz, któremu udało się oczarować Charona magią muzyki i stłumić jego wolę. Charon pozwolił także bogini Psyche, która reprezentowała duszę, na przejście ze względu na sztuczki, których użyła, by go oczarować.

Chociaż miejscem, w którym przebywał Charon była rzeka Aqueronte, miał on jednak również prawo żeglować po innych rzekach podziemnego świata, takich jak Kokytos (Rzeka Płaczu), Flegeton (rzeka ognia), Lete (rzeka zapomnienia) i Styks (rzeka nienawiści).