Legenda o ptaku Toh to starożytna historia Majów z Półwyspu Jukatan. Niektórzy mówią, że ptak Toh prowadzi poszukiwaczy przygód, którzy wchodzą do dżungli w tych regionach, aby mogli znaleźć naturalne studnie wewnątrz jaskiń.
Ptak Toh to samotny ptak, który lubi jaskinie i ciemne miejsca. Jego pieśń i unikalny ogon to jego główne cechy. Ogon ptaka Toh ma jasne upierzenie, które świeci w słońcu i porusza się jak wahadło. Można śmiało powiedzieć, że wcale nie jest podobny do innych ptaków w tym regionie.
Legenda o ptaku Toh mówi o tym, że wiele lat temu ten ptak był częścią naturalnej rodziny królewskiej. W tym czasie miał długi, kolorowy ogon. Był on tak piękny, że wszyscy uważali go za ptaka lepszego od innych. Każde inne zwierzę podziwiało jego piękne upierzenie i traktowało go z wielkim szacunkiem.
Legenda o ptaku Toh
Według legendy o ptaku Toh, był on tak piękny i podziwiany, że stał się niezwykle zarozumiały. Zawsze powtarzał, że nie może działać z powodu strachu przed zepsuciem pięknego ogona. W konsekwencji inne ptaki musiały zapewnić ptakowi Toh żywność i wodę, których potrzebował. Robiły mu też gniazda i przygotowywały miejsce, w którym zasypiał.
Ptak Toh praktycznie nic nie robił sam. Wstawał późno i udawał się do królewskiego ogrodu, gdzie znajdowały się najpiękniejsze ptaki całej dżungli. Rozmawiały o banałach i śmiały się z bzdur. Tak lubiły spędzać swoje dni.
Poza pięknymi cechami fizycznymi, ptak Toh był niezwykle gniewny. Nie chciał jakiegokolwiek pożywienia, ale tylko najlepszego jedzenia w dżungli. Chociaż inne ptaki starały się go zadowolić, ten ptak nigdy nie był zadowolony z niczego.
Dziwna burza
Pewnej nocy, wiecznie mądra sowa powiedziała, że nadchodzi przerażająca burza. Wiedziała, że takie burze pojawiają się tylko raz na 50 lat. Grzmoty i błyskawice wpłyną na całą dżunglę. Ptaki musiały zbudować schronienie, jeśli chciały przeżyć.
Wszystkie ptaki zaczęły działać natychmiast. Dzięcioły, ary, papugi i tukany zaczęły ciąć gałęzie, by stworzyć schronienie. Większe ptaki takie jak indyki, przenosiły cięższe gałęzie. Małe ptaki, takie jak wrony i przepiórki zbierały małe rośliny.
Legenda o ptaku Toh mówi, że z biegiem czasu chmury zaczęły wyglądać na ciemniejsze. Jednak ptak Toh nie zrobił nic. Czekał tylko, aż inne ptaki skończą budować schronienie. Jednak inne zwierzęta nagle poczuły, że mają dość, więc zaczęły zarzucać mu jego bezczynną postawę. Zirytowane poprosiły o pomoc ptaka Toh.
Historia się kończy a zaczyna legenda
Ptak Toh był zdenerwowany tym żądaniem. Jednak obawiając się, że nie będzie miejsca w schronisku, dołączył do budowniczych. To zadziałało tylko przez kilka minut, ponieważ był on naprawdę zmęczony. Nie chciał być pracownikiem, ponieważ to nie było jego miejsce. Tak więc, gdy reszta ptaków nie patrzyła, poleciał do jaskini i tam się ukrył.
Wewnątrz jaskini położył się i zasnął. Nie zauważył nawet, kiedy zaczęła się burza. Błyskawice go nie obudziły, ponieważ kilka minut pracy całkowicie go wyczerpało. Jednakże fatalną rzeczą było to, że jaskinia była bardzo mała, a jego piękny ogon nie zmieścił się w środku.
Burza trwała cały dzień i noc. Potem następnego dnia słońce zaczęło świecić bardzo jasno. Pozostałe zwierzęta opuściły swoje schronienie, a ptak Toh też wyszedł z jaskini.
Legenda o ptaku Toh mówi, że myślał on, że wszystko wróci do normy. Tak więc, gdy tylko Toh zobaczył, że deszcz przestał padać, wrócił do królewskiego ogrodu, aby podążać za swoją codzienną rutyną.
Kiedy jednak przybył, wszyscy zaczęli się z niego śmiać. Burza niemal całkowicie zniszczyła jego wspaniały, majestatyczny ogon. Zakłopotany ptak Toh wrócił do jaskini i już nigdy jej nie opuścił. Karą za jego dumę i egoizm jest teraz samotne życie w odosobnionym miejscu i praca nad prowadzeniem odkrywców tajemnic jaskini.
„Nie lekceważ znaczenia bycia pokornym. Jest tam o wiele większa wartość, niż to co duma może zapewnić.”
–Kristen Butler–