Bullying – siedem najczęściej spotykanych mitów

Przemoc w szkole istniała od zawsze. W związku z tym wokół tego nieprzyjemnego zjawiska narosło wiele mitów. Na szczęście dzisiaj bullying nie jest już niewidzialną rzeczywistością. Ostatnio jednak problem ten dosięga dzieci w domu za pośrednictwem technologii. W efekcie nie ma bezpiecznych miejsc dla dzieci, a to oznacza porażkę.

Konieczne jest, aby wszyscy zaangażowani (nauczyciele, rodzice i uczniowie) mieli informacje na temat najczęstszych form zastraszania dzisiaj i najskuteczniejszych interwencji.

Niektóre interwencje są bardziej skuteczne niż inne. Ale jeśli ci, którzy powinni podnieść alarm, nie są w stanie zidentyfikować, co się dzieje, mogą z tym mieć trudności. W tym artykule obalimy niektóre mity dotyczące zastraszania. Podamy również kilka informacji na temat tego nieprzyjemnego zjawiska i jego skutków.

Bullying dotyka całą społeczność edukacyjną

Bullying, czy też zastraszanie rozumiane jest jako fizyczne, psychiczne lub społeczne nękanie ucznia przez jego kolegów szkolnych, trwające przez dłuższy czas. Choć mogłoby się wydawać, że problem ten dotyczy tylko ofiary i sprawcy, w rzeczywistości ten rodzaj agresji dotyka całą społeczność edukacyjną.

Kwestia ta została omówiona w artykule napisanym przez UCAB (Universidad Católico Andrés Bello) (Wenezuela). Wskazuje, że wykładowcy, administratorzy, rodzice i uczniowie nie są odizolowanymi jednostkami. W konsekwencji coś, co przydarza się jednemu członkowi klasy, nawet nauczycielowi, wpływa na wszystkich.

Na przykład konsekwencje dla kolegów prześladowanego ucznia mogą wahać się od niepokoju do impotencji, w wielu przypadkach z powodu braku wiedzy dotyczącej tego, jak udzielić mu pomocy.

Bullying – główne mity

Zaczynając od podstawowej definicji zastraszania, obalimy niektóre z najczęstszych mitów na jego temat. Warto o nich wiedzieć, ponieważ oznacza to, że możemy zdobyć odpowiednie narzędzia i interweniować w celu powstrzymania bullyingu.

1. Znęcanie się zawsze polega na atakach fizycznych

Agresja fizyczna jest najbardziej rzucającą się w oczy formą znęcania się. To dlatego, że jest to forma widoczna, a zatem niezaprzeczalna. Jednak bullying może przybierać również bardziej subtelne formy, takie jak upokorzenie, obelgi słowne i wykluczenie społeczne. Konsekwencje tych działań są równie poważne lub poważniejsze niż te wynikające z ciosów, chociaż nie zawsze poświęca się im należytą uwagę.

W ostatnim czasie cyberprzemoc w mediach społecznościowych stała się jednym z najczęstszych zjawisk wśród młodych ludzi. Jest to szczególnie irytująca forma znęcania się, ponieważ podąża za dzieckiem do jego własnego domu, miejsca, które powinno być jego bezpieczną przystanią z dala od szkoły.

Według Estudio Sobre Acoso Escolar y Ciberbullying (Studium o prześladowaniu w szkole i cyberprzemocy), za pośrednictwem ekranów prześladowcy rzucają obelgi, groźby i plotki, by wymienić tylko kilka przykładów cyberprzemocy. Zazwyczaj łączy się je z atakami twarzą w twarz w szkole.

W rezultacie ofiary mogą się bać, a nawet prosić o zmianę szkoły. Raport stwierdza, że mogą one również wymagać leczenia psychologicznego, ponieważ mogą rozwinąć się u nich zaburzenia psychiczne.

2. Każdy konflikt występujący w szkole to zastraszanie

Nie powinniśmy posuwać się do skrajności, uznając jakąkolwiek kłótnię między uczniami za przypadek zastraszania. W rzeczywistości, aby użyć tego terminu, musi istnieć zamiar wyrządzenia krzywdy, powtarzająca się agresja i brak równowagi sił. Tak więc, jeśli kilku uczniów kłóci się jednego dnia lub robi to często w równej sytuacji, nie jest to zastraszanie.

3. „To tylko dzieci”

Ilu rodziców i nauczycieli wypowiedziało to zdanie, gdy dowiedziało się o przypadku znęcania się? Tego rodzaju stwierdzenia zmniejszają jednak znaczenie tego, co naprawdę się dzieje. Zmniejszają też odpowiedzialność agresora i pozostawiają ofiarę bez ochrony.

Konsekwencje takich ataków są dotkliwe i długotrwałe. Obejmuje to poważne uszkodzenie samooceny ofiary, zwiększone ryzyko lęku, depresji, myśli samobójczych i trudności związane z kontaktami z innymi osobami w przyszłości. Coś, co powoduje urazy w zdrowiu psychicznym na tak wielką skalę, nie może być uważane za dziecinne.

4. Ofiary są słabe, zwłaszcza jeśli narzekają

Jednym z najgorszych błędów popełnianych przy rozwiązywaniu tego problemu jest ponowna wiktymizacja cierpiącego. Kiedy tak się dzieje, dzieci nie tylko stają się celem bicia, wyśmiewania lub wykluczenia ze strony rówieśników, ale są również zmuszane do słuchania (ze strony dorosłych, którzy powinni im pomagać) idei, że są zastraszane, ponieważ są słabsze lub dlatego, że nie wiedzą, jak się bronić.

Znęcanie się to sytuacja okrutna i niepewna. Każde dziecko może paść jego ofiarą. Może to być spowodowane tym, że różni się w jakiś sposób (np. wyglądem fizycznym, postawą, zachowaniem) od reszty grupy. To często czyni je celem kpin. Trzeba je zachęcać, by podnosiło głos i prosiło o pomoc.

Czasami, gdy ofiara zastraszania prosi o pomoc lub rozmawia o swojej sytuacji, jest określana jako donosiciel lub dodatkowo poniżana.

5. Lepiej nie opowiadać się po żadnej ze stron i pozwolić zaangażowanym stronom rozwiązać problem

To nieprawda, że zaangażowani uczniowie muszą być tymi, którzy rozwiązują problem, podczas gdy reszta pozostaje na uboczu. Stwierdzono, że zaangażowanie i współpraca innych odpowiednich osób ma kluczowe znaczenie w walce z zastraszaniem.

Potwierdza to randomizowane badanie przeprowadzone w Finlandii i opublikowane w The European Psychologist. Zbadano skuteczność metody KiVa w walce z mobbingiem. Z badania wynika, że zachęcając nauczycieli i uczniów do opowiadania się po jednej ze stron, znęcanie się zostało wyeliminowane w prawie 80 procentach szkół.

6. Bullying występuje tylko w biednych obszarach

Inny mit zakłada, że zjawisko to jest typowe dla biednych dzieci i występuje tylko w szkołach i miejscach o ograniczonych zasobach. W rzeczywistości nic nie może być dalsze od prawdy. Znęcanie się występuje we wszystkich kontekstach społeczno-ekonomicznych.

W 2011 roku w Uaricha opublikowano badanie Revista de Psicología. Twierdzi, że bullying dominuje w podobnym procencie na różnych poziomach społecznych, a jedyną różnicą jest sposób, w jaki dochodzi do agresji.

7. To nieuniknione

Wreszcie, należy zapomnieć o idei, że prześladowanie jest nieuniknione i nieodłącznie związane ze szkołą lub pewnym wiekiem. Żadne dziecko ani nastolatek nie powinien być narażony na nieustanną agresję w okresie szkolnym. Istnieją skuteczne strategie i zasoby zapobiegające prześladowaniu uczniów w szkole.

Znęcanie się nie jest też sytuacją, która czyni dzieci bardziej odpornymi lub pomaga im przyjąć skuteczne strategie wyjścia z kompromitujących sytuacji. Wręcz przeciwnie, niszczy ich samoocenę, czyniąc ich znacznie bardziej podatnymi na ataki osób z zewnątrz. Uczy ich jedynie, że nadal będą otrzymywać pogardę ze swojego otoczenia.

Obalanie mitów na temat bullyingu i podnoszenie świadomości

Trzeba przyznać, że te mity na temat zastraszania są głęboko zakorzenione w społeczeństwie.

Posiadanie prawidłowych informacji pozwala nam zrozumieć, jak ważne jest podnoszenie świadomości oraz zapobieganie i interwencja w takich przypadkach. W rzeczywistości walka z zastraszaniem jest zadaniem każdego z nas.