Zapobieganie samobójstwu – co zrobić, gdy nie damy rady tego zrobić?

Polega ona na oferowaniu wsparcia rodzinie i bliskim osobom, które zmarły w wyniku samobójstwa. Ten proces jest równie ważny lub nawet ważniejszy niż zapobieganie samobójstwom. Osoby bliskie mogą odczuwać rozdarcie z powodu silnej stygmatyzacji, która istnieje w przypadku samobójstw.

W Hiszpanii samobójstwo jest główną przyczyną nienaturalnych zgonów, przewyższających nawet zgony w wypadkach drogowych. W naszym kraju co roku samobójstwo popełnia od 3600 do 3700 osób, co przekłada się na 10 zgonów dziennie i 2,5 zgonów na godzinę.

WHO zgłasza około milion zgonów rocznie w wyniku samobójstw i przewiduje, że w roku 2020 wskaźnik ten może wzrosnąć do półtora miliona. Mężczyźni w większym stopniu popełniają samobójstwo skutecznie, a kobiety dwukrotnie częściej próbują.

Zapobieganie samobójstwu

Pomimo niepokojącej liczby samobójstw nie ma polityki zapobiegania samobójstwom na szczeblu krajowym, a ich podejście jest na poziomie regionalnym i prawie zawsze jest niewystarczające. Prawdą jest, że zapobieganie samobójstwom jest jednym z celów strategii zdrowia psychicznego.

W przypadku myśli samobójczych ważne jest, aby osoba bez wstydu zwróciła się do zaufanej osoby, z którą może podzielić się tym, co się dzieje i pozwolić sobie na pomoc. Konieczne jest również oddanie się w ręce profesjonalistów, którzy potrafią przeprowadzić odpowiednią terapię.

Pamiętaj, że samobójstwo jest trwałym rozwiązaniem problemu lub problemów, które prawie zawsze są tymczasowe. Z drugiej strony fakt nie znalezienia rozwiązania nie oznacza, że ​​ono nie istnieje i że za chwilę go nie znajdziemy.

„Samobójstwo to wieczne rozwiązanie tego, co często jest tylko tymczasowym problemem”.

-Edwin Schneidman-

Danej osobie można pomóc w zidentyfikowaniu sytuacji wywołujących kryzysy. To znaczy zidentyfikować przyczynę myśli samobójczych, aby rozpoznać, kiedy może nastąpić kryzys.

Opracowanie przez osobę chorą pewnego rodzaju „planu bezpieczeństwa”, z pomocą lub bez pomocy krewnego lub specjalisty, może pomóc zmniejszyć prawdopodobieństwo próby samobójczej. Ten plan może zawierać następujące punkty (tylko w celach informacyjnych):

• Znaki ostrzegawcze.
• Wsparcie. Nazwiska osób, którym ufasz wraz z ich danymi kontaktowymi, abyś mógł do nich zadzwonić w nagłych przypadkach lub w przypadku próby samobójczej.
• Punkty kotwice. Ludzie lub powody, dla których warto żyć.
• Wytyczne dotyczące ochrony. Poszukiwanie rozwiązań nie samobójczych, eliminacja przedmiotów, którymi można wyrządzić sobie krzywdę.
• Lista numerów telefonów serwisów całodobowych.
• Przypomnienie, aby zadzwonić pod numer 112, telefon nadziei lub udać się na ostry dyżur w najbliższym szpitalu, w przypadku gdyby poprzednie środki zapobiegawcze nie zadziałały.

A jeśli wszystko zawiedzie?

Jak już wspomnieliśmy, pozaprofilaktyka polega na udzielaniu wsparcia społecznego, psychologicznego i instytucjonalnego osobom znajdującym się w bliskim otoczeniu osoby, która zmarła w wyniku samobójstwa. Tym ludziom należy pomóc przejść żałobę i zająć się czynnikami ryzyka tego skomplikowanego procesu.

Proces żałoby jest inny dla każdej osoby, a żałoba z powodu samobójstwa bardzo różni się od innej żałoby. Nie ma „dobrych” ani „złych” reakcji, a każde uczucie jest normalne i akceptowalne (szok, zaprzeczenie, poczucie winy, ból, wstyd).

Często zdarza się, że po śmierci pojawiają się pytania „dlaczego” (Dlaczego to zrobił? Dlaczego mu nie pomogłem?…). I „co jeśli” (Co jeśli wcześniej był to zauważył? Co jeśli zaoferowałbym mu pomoc?).

W miarę postępu procesu żałoby zaczyna się rozumieć, że chociaż samobójstwu można w niektórych przypadkach zapobiec, w innych wszystkie środki zapobiegawcze są bezużyteczne i niewystarczające. Rezultat nie będzie zależał od ludzi wokół Ciebie. Kończy się zrozumieniem, że nie na wszystkie pytania istnieje odpowiedź i czasami przyczyny nie zostaną wyjaśnione.

Akceptacja to najlepszy sposób na przyjęcie straty. Choć może się to wydawać trudne, decyzja zmarłego zostaje uszanowana i nie wini się go już za spowodowane cierpienie. Otrzymuje przebaczenie, a także środowisko sobie wybacza. Jednak poczucie winy może utrzymywać się pomimo zaakceptowania straty i przebaczenia zmarłemu.

Obalanie mitów na temat samobójstwa: podstawowa strategia w fazie pozaprofilaktycznej

Samobójstwo jest otoczone mitami i nadal jest tematem tabu. Z tego powodu rodzina i przyjaciele osoby, która popełniła samobójstwo wielokrotnie doświadczają ambiwalentnych uczuć. Wraz ze smutkiem może pojawić się złość i wściekłość. Wstyd to powszechne uczucie, które często prowadzi do ukrycia prawdziwej przyczyny śmierci ze strachu przed osądem społecznym.

Ważne jest, aby profilaktyka obejmowała wsparcie psychospołeczne i strategie psychoedukacyjne. Chodzi o strategie związane z reakcjami i uczuciami, których można doświadczyć podczas procesu żałoby i porady, jak radzić sobie z krytyką społeczną. Trzeba dać znać rodzinie i otoczeniu, że mają pełne prawo do milczenia, jeśli tego chcą.

Przede wszystkim obalenie niektórych mitów może pomóc zmniejszyć strach przed oceną i rozdarciem. Niektóre z tych błędnych przekonań to:

• Mówienie o samobójstwie wywołuje efekt domina.
• Nie można zapobiec samobójstwu, ponieważ dana osoba chce umrzeć.
• Samobójstwo jest aktem tchórzostwa/bardzo odważnym.
• Ludzie, którzy popełniają samobójstwo robią to, aby zwrócić na siebie uwagę.
• Kto chce się zabić nie mówi o tym.

Zapobieganie samobójstwu – ważna jest pomoc

Osoba, która chce popełnić samobójstwo lub podejmuje próbę samobójczą to osoba potrzebująca i zasługująca na pomoc, podobnie jak osoby wokół niej. Nie wolno nam o tym zapominać, ponieważ jeśli proces żałoby jest z definicji trudny i bolesny, to proces samobójczy jest tym bardziej. Często towarzyszy mu poczucie winy i wstydu, które mogą być długotrwałe i odporne na leczenie.

Żałoba, która nie zostanie poprawnie przeżyta może stać się bardzo trudna. Może nawet prowadzić do zaburzeń depresyjnych, jeśli nie ma się niezbędnego wsparcia i środków.

Dlatego ważne jest, aby skupić się nie tylko na temacie zapobiegania samobójstwom, ale także na pozaprofilaktyce i edukacji społeczeństwa, aby zakończyć stygmatyzację, która wywołuje cierpienie w środowisku zmarłego.