Żałoba po zaginionej osobie: niewypowiedziany ból

Żałoba po zaginionej osobie zadaje ból, przez który rzeczywistość cierpiącej staje się trudna do wyjaśnienia i zrozumienia. Jest to rodzaj cierpienia, w którym żadne słowa nie są w stanie zdefiniować uczuć.

Żałoba po zaginionej osobie jest naprawdę trudna, ponieważ wiąże się z poczuciem pustki. Pustki tak głębokiej, że zaczynasz kwestionować swoje cele i sens swojego życia. Zwykle po stracie pojawia się smutek. Ale co się dzieje, gdy ten ból jest bardzo silny, a na domiar złego pojawia się i znika?

Ból wywołany tym, że nie wiemy, co stało się z zaginioną osobą, jest bardzo intensywny. W tym artykule porozmawiamy o tym trudnym doświadczeniu, jakim jest żałoba po zaginionej osobie.

Po pierwsze, żałoba to zbiór zjawisk, które mają miejsce po stracie kogoś lub czegoś bardzo cennego. Wiąże się ze sprawami wykraczającymi poza psychikę i obejmującymi aspekty fizyczne, antropologiczne, ekonomiczne, społeczne i duchowe.

Strata to „Pozbawienie lub odejście ludzi, rzeczy lub reprezentacji mentalnych, które uruchamiają reakcje afektywne, poznawcze i behawioralne” (Tizón, 2013).

Żałoba po zaginionej osobie

Ludzie smucą się, gdy spotyka ich nagłe i nieoczekiwane rozstanie z kimś, kogo kochają. Do zaginięcia kogoś bliskiego mogą prowadzić różne powody. Jednak ta strata zawsze wywiera ogromny wpływ na osobę, która została opuszczona. Dzieje się tak z powodu ciszy i braku informacji na temat tego, co dzieje się z zaginioną osobą.

Gdy ktoś nagle znika, jego rodzina często próbuje podążać śladami ukochanej osoby, aby znaleźć wskazówki dotyczące jego pobytu. Niestety, czasem może to wykraczać poza prawo. Czasem może po prostu nie być żadnego sposobu, aby poznać prawdę.

Poszukiwania zaginionej osoby mogą być niebezpieczne. Szczególnie niebezpieczna jest sytuacja, w której za zaginięciem stoją ludzie, którzy próbują skorzystać na nieszczęściu innych – a przynajmniej wtedy, gdy nie mamy wsparcia od naszego kraju.

Kiedy ktoś znika, nie ma po nim śladu, więc trudno jest stwierdzić, czy nadal żyje. Ta sytuacja sprawia, że z jednej strony czujemy głęboki smutek i martwimy się o zdrowie tej osoby, a jednocześnie żywimy wielką nadzieję, że zdołamy ją odnaleźć.

Innymi słowy, żałoba po zaginionej osobie jest niezwykle trudnym doświadczeniem, ponieważ nie wiemy, jak zaakceptować utratę bliskiej osoby, kiedy nawet nie wiemy, co się z nią stało.

Dlaczego mówimy o bólu odwlekanym?

Żałoba po zaginionej osobie prowadzi do odwlekania bólu, ponieważ często przerywany jest on nadzieją na znalezienie ukochanej osoby. To tak, jakbyśmy dostrzegli światło w środku burzy, które mówi nam, żebyśmy się nie poddawali – że wszyscy szczęśliwie wrócą do domu.

Jest to więc rodzaj przerywanego bólu, odwlekanego i wstrzymanego z powodu niepokoju, który jednocześnie trzyma nas z dala od ukochanej osoby i blisko do niej. Jest to bardzo trudny ból, ponieważ zawsze jest gdzieś obok nas, zawieszony. Ponadto jego nawroty i chwilowe złagodzenie prowadzą do głębokiego stresu i udręki, które nie ustępują.

Kiedy opłakujesz zaginioną osobę, przepełnia Cię poczucie niepewności. Zwłaszcza gdy zaginięcie jest wymuszone. Prowadzi to do wielkiego bólu, którego nie można nazwać, ponieważ trudno znaleźć odpowiednie słowa.

Zaginięcie bardzo różni się od straty bliskiej osoby w wyniku rozstania czy sytuacji prowadzącej do jej śmierci. Ta odmienność wiąże się z niezwykle trudnym do oswojenia niepokojem.

Żałoba po zaginionej osobie – jak stawić czoła tej sytuacji

Jak zaakceptować stratę kogoś, kto może wrócić? Jakich słów użyć, aby opisać ogromny ból? Jak dalej żyć, czując się tak pusto?

Ludzie przeżywają różne rodzaje żałoby przez całe życie. Niektóre są naturalnym wynikiem zmiany w cyklu życia. Inne dopiero nadejdą, ale jeszcze nawet nie sobie ich nie wyobrażamy. Prawda jest taka, że ​​stawienie czoła każdej żałobie jest ogromnym wyzwaniem. Ale nawet jeśli chodzi o opłakiwanie zaginionej osoby, istnieją sposoby, aby złagodzić to cierpienie.

Żałoba polega na „psychologicznych procesach sprzyjających akceptacji nowej wewnętrznej i zewnętrznej rzeczywistości podmiotu”, według Jorge L. Tizóna, psychiatry i neurologa, który wnikliwie studiował ten temat.

Teoria podsuwa różne strategie łagodzenia bólu na różnych etapach żałoby, aby móc ją należycie przejść. To, co się dzieje, gdy opłakujesz zaginioną osobę, to fakt, że jest ona tak inna, że ​​nie zawsze możesz postępować zgodnie z procesem typowym dla każdej innej żałoby.

Kiedy osoba pogrążona w żałobie jest świadoma śmierci swoich bliskich, może zacząć ją akceptować. Jednak jeśli chodzi o osobę zaginioną – nie ma żadnej pewności, co do jej stanu zdrowia.

Zamiast tego jest niepewność. Dlatego bliscy osoby zaginionej mogą czuć się winni, jeśli zdecydują się przyjąć śmierć, której nie są pewni. Mogą nawet mieć wrażenie, że w ten sposób zabijają ukochaną osobę.

Co się stało z moimi bliskimi?

Członkowie rodziny zaginionej osoby na ogół nalegają, aby myśleć o niej tak, jakby żyła. Przynajmniej zgodnie z tym, co mówi Ramírez Guerrero y Salvador w artykule opublikowanym w Revista Internacional de Buena Conciencia w 2014 roku. Jednak takie podejście uniemożliwia przezwyciężenie smutku.

Jak więc zrozumieć i przeżyć ten smutek? Trudno jest wyrazić słowami ból po zaginionej osobie. Zawsze możesz jednak wypróbować inne rodzaje komunikacji. Na przykład sztuka. Spróbuj wykorzystać ten sposób wyrażania uczuć, aby użyć jej do przekazania, co czujesz.

Poprzez sztukę Twoja nieświadomość może się wynurzyć. Ponadto sztuka pozwala żyć dzień po dniu i być świadomym tego, co się dzieje. Z pewnością odnajdziesz pewne symbole, a następnie będziesz w stanie wyrazić słowami to, co czujesz.

Możesz też polegać na odporności, w której chodzi o pokonywanie tego, co Cię trapi. Aby było to możliwe, musisz znaleźć sens w swoim życiu. Nie chodzi o to, aby przestać kochać i tęsknić za osobą, która zniknęła. Raczej chodzi o to, by ocenić „tu i teraz” i iść dalej. To będzie mniej bolesne. Zawsze możesz też skorzystać z pomocy psychologa.

Żałoba po zaginionej osobie nie jest prostą sprawą. To ból, który trudno opisać słowami. Możesz go jednak nazywać tak długo, jak długo go czujesz. Przejście żałoby polega na zaakceptowaniu straty, ale nie na rezygnacji ze wspomnień i doświadczeń.

Odporność jest dobrą bronią w radzeniu sobie z bólem, natomiast sztuka jest świetnym mobilizatorem, który buduje mosty nadające sens Twojemu życiu i bólowi.