Wszyscy jesteśmy normalni, dopóki nie udowodnimy, że jest inaczej

Wszyscy myślimy, że jesteśmy normalnymi ludźmi i mamy tendencję do osądzania tych, którzy różnią się od nas. Jednak w rzeczywistości każdy człowiek jest wyjątkowy i to nas wzbogaca.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Elena Sanz.

Ostatnia aktualizacja: 25 maja, 2023

Wszyscy jesteśmy normalni. Normalność i dziwność to dwa najbardziej niejednoznaczne pojęcia. Jednak na co dzień są często używane. Na przykład wszyscy słyszeliśmy lub nawet wypowiadaliśmy stwierdzenia typu „Dlaczego nie mogę znaleźć normalnego partnera?”, „Nie szukaj znajomych w Internecie, są tam tylko dziwni ludzie” lub „On jest naprawdę dziwną osobą, z nikim nie rozmawia”. Co jednak rozumiemy przez te terminy? Mają one różne znaczenie dla różnych ludzi, stąd nie mamy możliwości osądzania, kto jest normalnym człowiekiem, a kto nie.

Jedną z największych trosk, które wszyscy podzielamy, jest dopasowanie się do społeczeństwa. Nasz gatunek potrzebuje połączenia z innymi, aby przetrwać i rozwijać się. W konsekwencji bycie krytykowanym, odrzucanym lub izolowanym przez innych może poważnie zaszkodzić Twojej samoocenie. Z drugiej strony zmuszanie się do dostosowania się do schematu narzuconego przez otoczenie jest pewną drogą do nieszczęścia. Dlaczego więc wszyscy robimy wszystko, co w naszej mocy, by etykietować ludzi? Dlaczego dążymy do ujednolicenia się, skoro każdy z nas jest wyjątkowo wyjątkowy?

Kim są normalni ludzie?

Jeśli trzymamy się semantyki, normalność definiuje się jako to, co jest zgodne z normą. Innymi słowy, to, co spełnia najczęstsze lub najzwyklejsze cechy, nie przekraczając ich ani nie mając ich za mało. Dlatego zwykle uważamy, że normalni ludzie to ci, którzy dostosowują się do oczekiwań społecznych w ich środowisku społecznym.

Praktycznie od momentu narodzin jesteś oceniany na podstawie tej rzekomej normalności. Na przykład, jeśli dziecku zajmuje trochę więcej czasu niż normalnie, aby zacząć chodzić lub wypowiadać pierwsze słowa, środowisko to krytykuje, a rodzice martwią się. Jeśli jednak dziecko jest bardziej ciekawskie i inteligentne niż przeciętne, staje się również obiektem krytyki i zaciekawionych spojrzeń.

Gdy dorośniesz, osądy i standaryzowanie będą kontynuowane. Mówi się, że musisz mieć dobre stopnie, prowadzić aktywne życie towarzyskie, utrzymywać związek, znaleźć dobrą pracę, wziąć ślub, mieć dzieci… a wszystko to w określonym czasie, który społeczeństwo uzna za odpowiedni. Cena niezastosowania się do któregokolwiek z tych kroków? Bycie uważanym za dziwnego i odpowiadanie na ciągłe pytania.

Niebezpieczeństwo poszukiwania normalności

Starając się nie odbiegać od tych surowych standardów, każdego dnia starasz się dopasować. Jeśli jesteś nieśmiały, zmuszasz się do bycia towarzyskim. Jeśli nienawidzisz swojej pracy, nadal w niej zostajesz. Od lat trafiasz na puste i szkodliwe związki, ponieważ boisz się tego, co ludzie powiedzą, jeśli się rozstaniesz. Jeśli naprawdę zatrzymasz się i pomyślisz o tym, presja jest silniejsza, niż prawdopodobnie kiedykolwiek wcześniej sobie wyobrażałeś.

Problem polega na tym, że ten rodzaj normalności niekoniecznie pasuje do Twojego szczęścia lub dobrego samopoczucia. Oznacza to również, że nie jesteś w stanie rosnąć i rozwijać się jako jednostka. Wymaga to jedynie dopasowywania się. Społeczeństwo nie chce, abyś był wolny i różnorodny, jak pociągnięcia pędzlem na fototapecie, ale jednorodny i ograniczony, jak cegły w ścianie.

Potrzeba sprostania tym zewnętrznym wymaganiom może wywołać chorobę, zarówno fizyczną, jak i emocjonalną. Może powodować zaburzenia lękowe, depresję, lęki, frustrację i niezadowolenie, a także ból, dyskomfort i zaburzenia psychosomatyczne.

Ci, którzy odważają się wyjść poza normę, cierpią z powodu odrzucenia, a ci, którzy się do niej stosują, cierpią z powodu ograniczeń. Czy naprawdę tego wszyscy chcą?

Wszyscy jesteśmy normalni

Rozwiązanie tej męczącej, bolesnej i niesprawiedliwej sytuacji jest w Twoich rękach i polega ono na otwarciu się na różnorodność. Wszyscy musimy przestać szufladkować i kategoryzować siebie oraz zrozumieć, że wszyscy jesteśmy różni. To właśnie te różnice wzbogacają nas jako społeczeństwo.

Introwertycy wnoszą głębię, ekstrawertycy radość. Są osoby praktyczne i marzyciele. Są tacy, którzy uwielbiają słuchać, i tacy, którzy są doskonałymi komunikatorami. Twoim marzeniem może być założenie rodziny, podczas gdy ktoś inny chce podróżować po świecie. Wszystko i wszystko jest ważne.

Kiedy przestajesz osądzać innych, pozwalasz sobie również na wolność bycia… Odkrywasz, że Twoje cele mogą być tym, co wyznaczyli Ci inni, i że różnisz się raczej od tego, za kogo się udawałeś, aby zyskać aprobatę. Wszyscy jesteśmy normalni, dopóki nie zostanie udowodnione, że jest inaczej.

Nie ma nikogo takiego jak Ty i na tym polega Twoja moc. Obejmij swoją niesamowitość i podziwiaj tych wokół Ciebie. Pamiętaj, że wszyscy jesteśmy magicznie wyjątkowymi istotami, które starają się wyglądać normalnie.