Ton hedonistyczny i jego związek ze zdrowiem psychicznym

Zaburzenia psychiczne są wieloczynnikowe. Oznacza to, że w ich genezę i utrzymanie zaangażowane są zmienne o charakterze biologicznym, psychicznym i behawioralnym. Istnieją jednak pewne elementy, które leżą u podstaw kilku z nich i pomagają nam lepiej zrozumieć osoby cierpiące. Tak jest w przypadku tonu hedonistycznego. Wydaje się, że łączy zaburzenia tak pozornie odmienne, jak depresja, ADHD i uzależnienia.

Ton hedonistyczny to koncepcja, która może szczególnie spodobać się tym osobom, które czują, że nic ich nie interesuje, nie motywuje ani nie sprawia, że czują się nagradzane. Nawet jeśli angażują się w coraz bardziej ryzykowne sytuacje, wydaje się, że wszystko wokół nich straciło zdolność zapewniania im ekscytacji. I choć nie zawsze tak się czuli, to wszystko, co wcześniej sprawiało im przyjemność, przestało generować taki rezultat.

Jeśli czujesz, że dotyczy to również Ciebie, koniecznie czytaj dalej. Będziesz w stanie zidentyfikować możliwe przyczyny takiego stanu.

Ton hedonistyczny

Z reguły termin ton hedonistyczny jest używany jako synonim wartościowości, aby określić stopień, w jakim lubimy lub nie lubimy pewnych bodźców. Na przykład pozytywny ton hedonistyczny kojarzy się z czymś, co generuje przyjemność i nagrodę. Z drugiej strony negatywny ton hedonistyczny jest powiązany z czymś, co powoduje niezadowolenie i dyskomfort.

Dlatego emocje takie jak radość, satysfakcja i ulga należałyby do pierwszej grupy. Inne, takie jak złość, smutek i strach, zostałyby sklasyfikowane w drugiej kolejności.

W tym artykule interesuje nas koncepcja tonu hedonistycznego związana z pobudzeniem lub stopniem, w jakim dana osoba czuje się podekscytowana, zainteresowana lub aktywowana przez bodziec. W tym przypadku pozytywy i negatywy same w sobie się nie definiują, ponieważ zależą od stanu jednostki.

Teoria inwestycji Aptera

Zgodnie z teorią inwestycji Aptera istnieją dwa stany, w których możemy się znaleźć w odniesieniu do motywacji. Stan teliczny jest powiązany z celami, które są narzucane jednostce. Koreluje z preferencją dla niskiego pobudzenia. W tym przypadku wysokie pobudzenie wywołuje niepokój.

Z drugiej strony stan parateliczny jest związany z wybranymi celami i preferencją dla wysokiej intensywności. W efekcie jest to rodzaj pobudzenia, które powoduje dyskomfort, ponieważ prowadzi do nudy.

Z tej perspektywy sytuacje, których a priori byśmy unikali (ponieważ generują strach, udrękę lub są ryzykowne) stają się pożądane. To dlatego, że zapewniają aktywację, dzięki której staramy się uniknąć nudy i braku zainteresowania. Wszyscy możemy uciekać się do tego rodzaju zachowań. Na przykład podczas oglądania horrorów lub przejażdżki kolejką górską. Problemy pojawiają się tylko wtedy, gdy wymagamy ich coraz więcej.

Ton hedonistyczny a zdrowie psychiczne

Poprzednia sytuacja ma miejsce, gdy jednostka ma niski ton hedonistyczny. Oznacza to, że wykazują zmniejszoną wrażliwość na nagrodę. Innymi słowy, jej próg osiągnięcia pożądanego i przyjemnego pobudzenia jest wyższy. W związku z tym potrzebuje większej ilości pozytywnych bodźców, aby czuć się dobrze i pozostać zainteresowanym i zmotywowanym.

Takie zachowanie jest typowe dla zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD). Prowadzi do angażowania się w coraz bardziej ekstremalne i intensywne czynności lub takie, które są niebezpieczne, a nawet nieodpowiedzialne. Przejawia się również w depresji. W tym przypadku jednym z głównych objawów jest anhedonia lub trudności w odczuwaniu przyjemności. Zainteresowanie chorego angażowaniem się w cokolwiek maleje, a wzrasta poczucie apatii i bierności.

Badania

Niektóre badania analizowały związek między tymi dwoma zaburzeniami. Odkryto, że ton hedonistyczny jest elementem leżącym u podstaw obu warunków. Wydaje się, że duża część osób cierpiących na depresję, które nie reagują na leczenie, ma niewykryte i niezdiagnozowane ADHD.

Ponadto oba zaburzenia wiążą się ze zwiększonym ryzykiem zażywania różnych substancji. To sposób na uzyskanie intensywnej stymulacji, której stale im brakuje, której nie mogą osiągnąć w inny sposób i której brak powoduje u nich tak duży dyskomfort. Paradoksalnie mózg przyzwyczaja się do tych substancji i osoby te tracą zdolność odczuwania stymulacji i nagrody. W rezultacie cierpiący potrzebuje coraz więcej substancji, aby czuć się usatysfakcjonowanym.

Zalecenia końcowe

Badania wykazały, że niski ton hedonistyczny jest związany z dysfunkcją niektórych obwodów mózgowych zaangażowanych w przetwarzanie nagrody. W rzeczywistości ta zmiana jest obecna zarówno w ADHD, jak i w depresji i nadużywaniu substancji. To wyjaśnia, dlaczego te trzy stany tak często występują razem.

Nie oznacza to jednak, że nic nie można z tym zrobić. Uwzględnienie niskiego tonu hedonistycznego w leczeniu tych schorzeń jest dobrym punktem wyjścia. W końcu, jeśli zostanie zignorowany, żadna interwencja nie będzie kompletna ani skuteczna. Ponadto w przypadku depresji należy leczyć nie tylko problemy emocjonalne, ale także ewentualne niewykryte ADHD.

Bardzo ważne jest też, aby dana osoba przestała angażować się w coraz bardziej ryzykowne zachowania lub zwiększać spożycie substancji, aby powstrzymać eskalację, która uniemożliwia jej normalne odczuwanie przyjemności i satysfakcji. Niezależnie od przypadku, powinna odwiedzić specjalistę, który może przeprowadzić ocenę i zaproponować im odpowiednie wytyczne.