Stara miłość nie rdzewieje. Czy tak trudno zapomnieć?

Libański pisarz Khalil Gibran mówił w jednej ze swoich książek, że serce musi w pewnym momencie pęknąć, aby naprawdę się otworzyć. Być może prawdą jest, że miłości trzeba się nauczyć i że złamane serca mają najwięcej mądrości między liniami swoich blizn. W każdym razie, odstawiając na bok radości i rozczarowania, musimy pamiętać o jednym oczywistym fakcie: mózg nigdy nie zapomina tego, co raz pokochał.

Na nic zdadzą się przepisy, porady lub wyrafinowane strategie wymazania z pamięci tej osoby, którą kiedyś kochaliśmy. Nic nie zadziała. Ponieważ to co przeżyliśmy jest niemożliwe do wymazania z pamięci. Z biegiem czasu po prostu akceptujemy brak drugiej osoby, pamiętając o tym, co było (i co musiało się skończyć). W ten sposób powiększamy nasz bagaż doświadczeń.

Zapomnieć o miłości: zadanie niemożliwe dla naszego mózgu

Czasami konieczne jest zakończenie związku tak szybko, jak to możliwe. Dla zachowania godności lub uniknięcia wyrządzania komuś większej krzywdy. Jak mówią niektórzy: zerwanie na czas jest najlepszym sposobem, by wyjść z tego cało. Jednak, niezależnie od tego, czy to decyzja jednej strony, czy obopólna cierpienie po zerwaniu jest zazwyczaj ogromne.

Istnieją badania, które pokazują, że poradzenie sobie z zerwaniem zajmuje średnio od 6 do 18 miesięcy. Zapominanie o miłości jest niemożliwe, ponieważ nikt nie może z własnej woli zmienić własnych wspomnień. Możemy jednak pracować nad wpływem emocjonalnym i zmienić smutek w podstawowy i konieczny proces zarządzania uczuciami w celu zaakceptowania nowej sytuacji.

Jak wiemy miłość jest emocją intensywną, czasami chaotyczną, a nawet bałaganiarską. Żaden związek nie jest taki sam. Dlatego są osoby, które mają największe trudności z poradzeniem sobie z zerwaniem, podczas gdy inni robią to dość szybko. Tak czy inaczej, zapomnieć o o miłości jest na dzień dzisiejszy bardzo mało prawdopodobne ze względu na szczególne cechy naszego mózgu. Spójrzmy na więcej danych.

Pamięć emocjonalna i markery somatyczne

Ludzie są istotami emocjonalnymi, które pewnego dnia nauczyły się rozumować. Emocje są przede wszystkim kamieniem węgielnym niezbędnym do tworzenia relacji z innymi. Dzięki nim tworzymy więzi, dbamy o siebie, identyfikujemy ryzyko i troszczymy się o nasze dobre samopoczucie.

• Wszystko to wyjaśnia, dlaczego miłość jest tak ważna dla mózgu. Sprawia, że ​​czujemy się bezpieczni i doceniani w tej grupie społecznej, którą stanowi związek. Kochać i być kochanym zapewnia spokój, zmniejsza stres i uczucie strachu. Dlatego zdarzenia, takie jak zdrada, rozczarowanie, nieoczekiwane lub uzgodnione zerwanie zawsze będą powodować ból.
• Z drugiej strony mamy pamięć emocjonalną. Kiedy utrzymujemy z kimś emocjonalną więź powstaje wiele markerów somatycznych. Są to doświadczenia, które mózg kojarzy z intensywnymi doznaniami emocjonalnymi: pocałunki, pieszczoty, przytulanie, zapachy, rozmowy i intymność… Wszystko to stanowi znak dobrego samopoczucia, szczęścia, przyjemności itp.
• Te markery emocjonalne, a także somatyczne są tworzone przez bardzo odporne układy nerwowe. Zawsze tam będą. Dlatego czasami wystarczy nam poczuć zapach lub odwiedzić określone miejsce, aby od razu pojawiły się w naszej głowie wspomnienia, ale i doznania z bardzo konkretnej przeszłości.

Są miłości, które również stanowią część nas samych i naszej historii

Fakt, że zapomnienie o miłości jest czymś tak trudnym, że prawie niemożliwym wynika również z bardziej oczywistego faktu. Gdybyśmy mogli usunąć tę relację z naszej pamięci wymazalibyśmy także część nas samych. Jako ludzie nie jesteśmy stworzeni tylko z krwi i kości, ale także z historii.

Dlatego wśród wspomnień związanych z wczorajszą miłością jest także to, kim my wtedy byliśmy. Tą młodszą i podekscytowaną wersją nas samych, która dała się ponieść emocjom i pasji. Mózg nigdy nie zdecyduje się zapomnieć tej wersji naszego ja.

Takie zachowanie oznaczałoby cofnięcie się o krok w rozwoju osobistym. Ponieważ wszystko to, co przeżyliśmy, czuliśmy, a nawet co wycierpieliśmy pozwoliło nam ukształtować to, kim teraz jesteśmy. Wstydem byłoby zatem zrezygnować z jakiegokolwiek przecinka lub akapitu naszej życiowej historii. Czy to dobre czy złe wspomnienia, najważniejsze jest to, że mamy możliwość kontynuowania pisania lepszych historii, ponieważ miłość jest zawsze warta zachodu i radości.