Siedem oznak, że jako dziecko nauczyłeś się hamować swoje emocje

Dorastanie, dojrzewanie i stawanie się dorosłym. Czy może być bardziej skomplikowany i wymagający proces? Odpowiedź brzmi: nie. Jednym z naszych największych wyzwań jako istot ludzkich jest osiągnięcie dojrzałości z odpowiednią dozą pewności siebie i inteligencji emocjonalnej. Dzięki temu rozwijamy nasz potencjał i jesteśmy w stanie nawiązywać satysfakcjonujące więzi. Problem polega na tym, że wiele osób nauczyło się w dzieciństwie hamować emocje.

Wielu dorosłych jest emocjonalnie odrętwiałych i oziębłych. To bardzo smutna i aż zanadto powszechna rzeczywistość. Może to wynikać z doznanych „blizn”, urazów i zmian psycho-emocjonalnych powstałych we wczesnym dzieciństwie, w procesie wychowania i wczesnej edukacji. Często wynika to z zachowań niewykwalifikowanych opiekunów. Niestety, ma to wpływ na wiele obszarów rozwoju dziecka. Poznaj siedem oznak wskazujących na to, że nauczyłaś się hamować emocje.

Atakowanie przez opiekunów lub lekceważenie potrzeb dziecka wpływa na uznawanie i akceptowanie przez nie jego własnych emocji. Często zdarza się, że mężczyźni i kobiety nieświadomie hamują swoje uczucia w codziennym życiu. Doznawanie ich wywołuje u nich dyskomfort, wstyd i zażenowanie. Dlatego to takie ważne, aby dowiedzieć się, czy doświadczasz tego rodzaju emocjonalnego odrętwienia oraz co zrobić w takiej sytuacji.

Zaniedbanie emocjonalne może być niewidoczne dla społeczeństwa, ale właśnie ten rodzaj wywołuje największe konsekwencje.

Oznaki, że nauczono cię hamować emocje

Dziecko może być dobrze odżywione, dobrze ubrane, chodzić do szkoły, a nawet pilnie się uczyć. Istnieje jednak rodzaj niewidzialnego nadużycia, które zwykle pozostaje całkowicie niezauważone w społeczeństwie. W tego typu interakcjach rodzice zaniedbują lub wręcz naruszają emocjonalne potrzeby swoich dzieci.

Badania przeprowadzone przez Massachusetts General Hospital Neurodevelopmental and Psychiatric Genetics Unit (USA) dowodzą, że zaniedbanie emocjonalne w dzieciństwie zwiększa ryzyko depresji w okresie dojrzewania. Wydaje się jednak, że dzieci nie są świadome tego problemu.

Jeśli urodziłaś się w środowisku, w którym Twoje potrzeby emocjonalne były zaniedbywane lub krytykowane, prawdopodobnie znormalizowałaś tę dynamikę. To oczywiste, że jako dziecko nie miałaś punktów odniesienia. W rezultacie zintegrowałaś schemat, w którym uważałaś, że to, co czujesz, nie jest ważne.

Co więcej, nie zdajesz sobie sprawy, że coś jest nie tak, dopóki nie osiągniesz dorosłości. Dopiero wtedy rozpoznajesz, że rodzice nauczyli Cię hamować emocje. Co wskazuje na taki rozwój wydarzeń?

Jednym z obszarów, w którym doświadczasz trudności z powodu wzorca zahamowania emocjonalnego, są związki.

1. Stałe uczucie pustki

Gdybyś miała wyrazić, jak się teraz czujesz, nie znalazłabyś odpowiednich słów. Jedynym obrazem, który pojawia się w Twoim umyśle, jest obraz pustki. Doświadczasz go na poziomie somatycznym: w żołądku, gardle, w dłoniach… To przytłaczające uczucie, które napełnia Cię dyskomfortem i frustruje, ponieważ nie możesz (lub nie wiesz jak) nawiązać kontaktu ze swoimi emocjami, aby zrozumieć, co czujesz.

2. Czujesz się wadliwa

Kiedy osiągnęłaś dorosłość, zdałaś sobie sprawę, że coś jest z Tobą nie tak, że istnieje coś, co nie pozwala Ci być szczęśliwą i czuć się dobrze sama ze sobą. W rezultacie nie podoba Ci się Twój charakter i sposób bycia. Porównujesz się z innymi i uważasz, że brakuje Ci spontaniczności, pewności siebie i poczucia bezpieczeństwa.

3. Czujesz się nieswojo w wielu sytuacjach towarzyskich

Naturalnie lubisz mieć przyjaciół, wychodzić, od czasu do czasu udzielać się towarzysko i lubisz spędzać czas z innymi. Jednak te konteksty relaksu, wyrażania radości i wylewności nie pasują do Ciebie. Oznacza to, że Twoje środowisko określa Cię jako osobę nieśmiałą. Jednak w rzeczywistości bardziej niż nieśmiała, czujesz się skrępowana. Czujesz się jak ryba z dala od wody.

4. Twój partner mówi Ci, że jesteś oziębła lub zbyt skomplikowana

Twój partner jest często sfrustrowany z Twojego powodu. Mówi, że potrzebuje od Ciebie więcej. Prosi o bliskość i intymność emocjonalną, a także o większą otwartość w wyrażaniu uczuć i bliższy kontakt. Problem polega jednak na tym, że nie wiesz, jak to zrobić. To język, którego nie rozumiesz i czujesz się zagubiona, a nawet zła.

Oznacza to, że zawsze czekasz, aż partner zrobi to za Ciebie. Rzeczywiście, musi okazać Ci uczucie i domyślić się, czego potrzebujesz. Nie ma sensu, aby wymagał nadmiernej walidacji emocjonalnej, ponieważ nie wiesz, jak ją zaoferować.

5. Wybierasz ciszę, zamiast wyrażać to, co czujesz lub potrzebujesz

Jeśli nauczyłaś się hamować emocje w dzieciństwie, będziesz miała poważne trudności z wyrażaniem złości i rozczarowania. Wszystko, co Cię rani, co powoduje smutek lub udrękę, trzymasz w głębi swojej istoty. To tak, jakbyś wrzuciła je do głębokiej studni i nigdy więcej nie chciała ich widzieć.

Tłumisz to, czego potrzebujesz, ponieważ zakładasz, że to, co czujesz, nie jest ważne. Robisz tak, ponieważ tak Cię uczono w dzieciństwie.

Jeśli cierpiałaś w ten sposób, nauczyłaś się tłumić emocje i rozwinęłaś w sobie naprawdę wysokie poczucie samokrytycyzmu. Czujesz się wadliwa.

6. Nie cenisz siebie a innych zawsze stawiasz na pierwszym miejscu

Jeśli myślisz, że Twoje emocje są nieistotne, to nie szanujesz też siebie jako osoby. To jest uniwersalna zasada cierpienia, o której należy pamiętać, wychowując własne dzieci. Walidacja, nadanie obecności i znaczenia ich potrzebom pozwoli im zrozumieć, że ich doświadczenia są ważne i zasługują na to, aby inni wzięli je pod uwagę.

Jeśli wychowałaś się w obojętności, żyjesz z pustką wynikającą z niskiej samooceny. To często sprawia, że bardziej oczekujesz tego, czego chcą inni, niż tego, czego sama potrzebujesz.

7. Słaba komunikacja emocjonalna

Kiedy jesteś przyzwyczajona do tłumienia swoich emocji, Twoja komunikacja staje się niedojrzała. Na przykład nie jesteś w stanie prowadzić dyskusji ani osiągać porozumień. Zwykle od razu się złościsz i rezygnujesz z dialogu, ponieważ nie wiesz, jak się porozumieć. Żonglujesz słowami, aby być asertywną wobec innych, ale nigdy Ci się to nie udaje.

Co więcej, najbardziej intymne rozmowy sprawiają, że czujesz się nieswojo, ponieważ nie wiesz, co powiedzieć i jak się wyrazić. Chciałabyś bardziej opanować język emocji, ale masz świadomość, że masz w tym zakresie poważne ograniczenia.

Jak pokonać swoje emocjonalne zahamowania

Schemat zahamowania emocjonalnego to zniekształcenie, które ma swoje korzenie w dzieciństwie i które można przeformułować, wyleczyć i skorygować. Nigdy nie jest za późno, aby wzmocnić się we właściwym ćwiczeniu inteligencji emocjonalnej. Nawiązanie kontaktu z tym, co czujesz, zidentyfikowanie tego i nazwanie, to wielki krok naprzód. Następnie przychodzi najważniejsza umiejętność: wiedzieć, co zrobić ze swoimi emocjami.

Niezbędne jest poznanie kilku technik dotyczących komunikacji emocjonalnej i wzmacniania poczucia własnej wartości. Jak wspomnieliśmy wcześniej, dorastanie w środowisku, w którym Twoje emocje były ignorowane lub karane, sprawia, że czujesz się nieważna. Nadrzędne znaczenie ma naprawa wizji, którą masz na swój temat, aby budować zdrowsze relacje i czuć się godną pracy nad swoimi marzeniami.