Psychologia humanistyczna według Carla Rogersa
Psychologia humanistyczna Carla Rogersa była darzona tak dużym szacunkiem, że ludzie w jego czasach nazywali ją cichą rewolucją. To właśnie on wprowadził swój fundamentalny optymizm do psychoterapii, aby pokazać nam, jak wszyscy zasługujemy na to, aby stać się osobą, o której marzymy. Mówił o autentycznych związkach i naszej potrzebie “rozkwitu” do pełnego potencjału jako istoty ludzkiej.
W psychologii istnieje wiele teorii osobowości. Ale warto podkreślić, że wszystkie mają wspólne podstawowe pojęcia, punkty, w których krzyżują się ich pomysły i założenia. A jeśli zdecydujesz się na przejrzenie całej gamy ciekawych teorii, psychologia humanistyczna Carla Rogersa jest tą, która się wyróżnia. Jego teoria i pozytywna wizja przyniosły tak bardzo konieczną zmianę w psychoterapii.
“Ciekawym paradoksem jest to, że kiedy akceptuję siebie takim, jakim jestem, to mogę się zmienić.”
-Carl Rogers-
Pasywna, deterministyczna wizja, podkreślona tak bardzo przez psychoanalizę i behawioryzm, została odrzucona przez humanistyczną psychologię przez osobę, którą ludzie uważają za najbardziej wpływowego psychoterapeutę wszech czasów. Zamiast tego mówił on o ludzkiej wolności.
Podkreślił naszą zdolność do rozwoju i budowania lepszego świata. Zachęcał nas do wzięcia odpowiedzialności za siebie i otwarcia się na doświadczenia. Sądził, że możemy to zrobić pod wpływem czegoś w rodzaju pośredniej terapii, która pomoże nam zdobyć więcej samowiedzy.
Psychologia humanistyczna Carla Rogersa miała bardzo ważny, konkretny cel: ułatwić pomoc. W rzeczywistości, po drugiej wojnie światowej, zaoferował on pomoc psychologiczną wszystkim żołnierzom, którzy zostali kalekami lub przeżyli traumę podczas wojny.
Wtedy jedynym lekarstwem, jakie otrzymywali ci młodzi mężczyźni, byli lekarze. Nikt w Stanach Zjednoczonych nie spojrzał poza obrażenia fizyczne, aby analizować i leczyć również problemy emocjonalne.
Niedługo potem Japonia zaprosiła Carla Rogersa, by nauczył ich psychologów swoich technik, swojego sposobu pomagania. Niemal nie zdając sobie z tego sprawy, Rogers stworzył nowy rodzaj psychoterapii, która zawojowała cały świat. Doprowadziło go to nawet do nominacji do Pokojowej Nagrody Nobla.
Psychologia humanistyczna Carla Rogersa
Życie osobiste Carla Rogersa odzwierciedla jedną z najbardziej znanych części jego teorii. Ta zasada dotyczyła samo-aktualizacji i nieustannego wysiłku w celu osiągnięcia tego, aby odkrywać coraz więcej w tym, co nas definiuje, gdy gonimy za naszymi celami. Choć może wydawać się to dziwne, sam zaczynał od zupełnie innej ścieżki kariery niż psychologia. Zaczynał od rolnictwa.
Później zainteresował się studiami wschodnich i zachodnich religii. Następnie ukończył studia z zakresu historii i teologii. Ale potem skierował swoją uwagę w kierunku świata psychopedagogiki i złożonego procesu, który dotyczył tego, kim jesteśmy.
Wtedy właśnie poznał teorie jednego ze swoich osobistych bohaterów, Johna Deweya. Nauczył się od Deweya, że kształcenie nie powinno się odbywać tylko na poziomie intelektualnym, trzeba także być otwartym na doświadczenie.
Pod wpływem egzystencjalizmu zaczął publikować książki, studia i badania, dopóki nie zdobył pracy jako profesor psychologii klinicznej. Nie zajęło mu zbyt wiele czasu, aby stać się założycielem psychologii humanistycznej dzięki terapii skoncentrowanej na kliencie.
Pozostawił ideę “pacjenta” w tyle, uważając ją za bierny podmiot. Zamiast tego pokazał nam, że ludzie mogą stać się ekspertami we własnej ścieżce rozwoju i życia.
Słowo “klient” pojawiło się po raz pierwszy w jego humanistycznej psychologii z bardzo jasnego powodu. To dlatego, że słowo to stawia ludzi na równych warunkach z ich terapeutą (w przeciwieństwie do psychoanalizy).
Pragnął zaprezentować swoje absolutne przekonanie, że ludzie mogą zmienić się pozytywnie, zbudować psychologiczną siłę, zburzyć mechanizmy obronne i nadać kształt fundamentalnemu impulsowi, którego mogą użyć do spełniania się.
Psychologia humanistyczna Carla Rogersa – kluczowe punkty
Jest pewne pytanie, które prawdopodobnie zadałeś sobie w pewnym momencie. “Dlaczego to mi się przytrafia?” Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłaby humanistyczna psychologia Carla Rogersa, byłoby okazanie autentycznej empatii. Próbowałaby połączyć się z klientem i zainteresować się sytuacją, przez którą przechodzi.
Jest to miejsce spotkania między jednym człowiekiem a drugim, którzy mają wspólny cel. Chodzi o to, aby zbadać swoje prawdziwe “ja”, by móc podejmować bardziej satysfakcjonujące decyzje.
Teraz przyjrzymy się niektórym najważniejszym punktom z humanistycznej psychologii Carla Rogersa.
W moich stosunkach z ludźmi zauważyłem, że na dłuższą metę nie jest skuteczne budowanie kogoś, kim nie jestem.
Psychologia humanistyczna a potrzeba rozwijania funkcjonalnej osobowości
- Wszystkie nasze cele są w naszym zasięgu. Znalezienie miejsca, w którym będziemy się czuć dobrze i rozwijanie się do naszego najpełniejszego potencjału jest również w naszym zasięgu. Ale Rogers powiedział, że większość z nas patrzy na te rzeczy jako nieosiągalny ideał lub totalną fantazję. Dobre samopoczucie to jednak coś więcej niż tylko cel. Jest to ciągły proces, w który musisz włożyć wysiłek tutaj i teraz.
- Aby rozwinąć w pełni funkcjonalną osobowość, musisz być otwarty na doświadczenie. Możesz nie tylko zaakceptować swoje pozytywne emocje, ale musisz też stawić czoła negatywnym, zamiast uciekać od nich.
- Musisz nadać sens swojemu życiu. Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za siebie. Dlatego tak ważne jest, aby mieć aktywną, otwartą i kreatywną postawę, która pozwoli znaleźć satysfakcjonujące znaczenie w swojej własnej rzeczywistości.
- Kolejnym kluczowym elementem humanistycznej psychologii Carla Rogersa jest pewność siebie. Ta bezcenna cecha jest zagrożona wyginięciem. Musisz więc nauczyć się ufać własnym standardom i być wystarczająco odważnym, by podejmować ważne decyzje i mniej martwić się tym, co powiedzą lub pomyślą inni ludzie.
- Momenty kryzysu to czas, kiedy możesz poszukać, wyczuć i podjąć kroki w kierunku nowych szans. Jest to zdecydowanie niezbędna rzecz dla Twojego rozwoju osobistego.
Lepsze zrozumienie humanistycznej psychologii Carla Rogersa
Ostatecznie, jest jeden aspekt, który zdecydowanie wart jest lepszego poznania humanistycznej psychologii Carla Rogersa. To właśnie on odróżniał go od innych terapeutów, a także uczynił go jednym z najbardziej wpływowych psychologów. Zawsze skupiał się na osobie, a nie na problemie.
Był człowiekiem, który patrzył na swoich klientów z ich punktu widzenia. Nigdy ich nie osądzał, nigdy nie naciskał na żadną strategię i nigdy się z nimi nie konfrontował. Celem jego terapii było słuchanie, ułatwianie im rozpoznawania emocji i pomaganie w definiowaniu własnej osobowości…
Właśnie dlatego tak wiele z jego strategii nie pojawia się w dzisiejszych podręcznikach, nie miał jasnej i przejrzystej metodologii. Ale nawet dzisiaj jego psychologiczne podejście jest nadal jedną z najlepszych strategii radzenia sobie z traumą lub problemami z przywiązaniem.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Lamoutte, E. M. C. (1989). El proceso educativo según Carl R. Rogers: la igualdad y formación de la persona. Revista interuniversitaria de formación del profesorado, (6), 599-603.
- Rogers, C. (2011). El proceso de convertirse en persona. Madrid: Paidós Ibérica.
- Rogers, C. (1989). La persona como centro. Barcelona: Herder.
- Rogers, C. (1951). Client-centered therapy: Its current practice, implications and theory. London: Constable.
- Rogers, C. (1959). A theory of therapy, personality and interpersonal relationships as developed in the client-centered framework. In (ed.) S. Koch, Psychology: A study of a science. Vol. 3: Formulations of the person and the social context. New York: McGraw Hill.