Proces rozdzielenia między matką a dzieckiem jest poddany negatywnym wpływom przez patriarchalne społeczeństwo. Nasza kultura wydaje się zachęcać każdą kobietę do rozpostarcia skrzydeł i nauczenia się jak być sobą, tak jak powiedziały to kiedyś im ich matki. Pomimo tego, jak powszechne jest to życzenie, rzadko się spełnia, zwłaszcza w społeczeństwach patriarchalnych, takich jak nasze.
Na ogół dzieje się na odwrót. Zamiast pozwolić swym córkom myśleć i żyć samodzielnie, wiele matek stara się je powstrzymywać i utrzymywać kontrolę nad nimi. Będą odgrywały role ofiary lub wywoływały strach.
Kiedy córki zaczynają wykazywać pewną niezależność, która zaprzecza ich poglądom na życie, matki mają tendencję do mówienia takich rzeczy jak “daj komuś palec, a on weźmie całą rękę” albo rzucą niezbyt jasne i straszne proroctwa: “Któregoś dnia mnie zabraknie, a ja chciałbym zobaczyć, jak sobie z tym poradzisz.”
“Kiedy się rozstałyśmy? Czy było to wczoraj wieczorem? A może dzień wcześniej? W każdym razie, to nie ma znaczenia. Wczoraj, przedwczoraj, na to samo wychodzi. “
Dla kobiety, oderwanie się od matki w dążeniu do bycia sobą może stać się początkiem głębokiego konfliktu. Wiele kobiet pozostaje miedzy młotem a kowadłem. Uwielbiają swoje matki i pragną je uszczęśliwić. Ale jednocześnie wiedzą, że muszą zerwać tę więź, aby mogły znaleźć własną drogę.
Matki, które chcą, aby ich córki pozostały małymi dziewczynkami
Wiele matek niemal nieświadomie przekazuje tę wiadomość swoim córkom: ” Pozostań małą dziewczynką, jeśli nie chcesz, żebym cierpiała”. Między wierszami tego polecenia kryje się jednak straszna groźba: “Pozostań małą dziewczynką, jeśli chcesz, żebym cię kochała.”
Chęć by ich córki pozostały dziewczynkami to wspólne pragnienie kobiet, które wychowywały się w społeczeństwach patriarchalnych.
Dla nich córka jest przedłużeniem ich samych, a nie wolną osobą, która może żądać i zdobyć niezależność. Jeśli pozostanie dziewczynką, nawet jako dorosła, matka nie ma powodu, aby kwestionować własne osiągnięcia w życiu lub fakt, że może nosić w sobie emocjonalne rany, które ona i tylko ona może wyleczyć.
Pragnienie córki po zyskaniu niezależności może być przyjęte przez matkę jako ogromne zagrożenie lub obraza. W tym momencie matki są zdolne odrzucić, a nawet porzucić córki, jeśli sprzeciwią się ich nakazowi pozostania małymi dziewczynkami. Córka, ze swojej strony, musi zmierzyć się z wewnętrznym chaosem zanim dotrze na drugi brzeg.
Ból oddzielenia od mamy
Pokusa matki, aby zachować córkę pod postacią dziewczynki jest bardzo silna. Wiele kobiet musi wybierać pomiędzy byciem kochaną i chronioną przez matkę i porzuceniem myśli o niezależności, albo oddalaniem się od niej w celu znalezienia własnej ścieżki, co spowodowałoby wiele bólu, złości i poczucia winy u wszystkich zaangażowanych.
To nie jest drobny konflikt. W rzeczywistości jest to jedna z najtrudniejszych chwil w życiu kobiety. Paradoksalnie, nawet jeśli wszystko pójdzie dobrze, pozostanie głęboki ból.
Symbol bezwarunkowej miłości matki, która jest nieomylna, znika na zawsze. Jej pragnienia zawsze będą sprzeczne z pragnieniami matki, która postrzega niezależność córki jako ranę w sercu.
Każdą kobietę, która zdecyduje się zerwać z życzeniami matki, spotkają w życiu chwile, gdy będzie chciała wypłakać się na ramieniu matki a jej nie będzie w pobliżu.
Jednak pod koniec całego procesu zyska jedno z największych osiągnięć w życiu: osobistą siłę. Ponieważ – trzeba to powiedzieć – jeśli kobieta żyje w cieniu matki, zawsze będzie się czuła do pewnego stopnia mało znacząca.
Ucieczka od wzoru kobiety narzuconego przez matki
Wiele kobiet zostało wychowanych tak, aby czuć się odpowiedzialnymi za emocjonalne samopoczucie wszystkich wokół. Stworzono wiele teorii, które mają uzasadnić tę rolę nałożoną przez patriarchat. Na przykład twierdzi się, że kobiety mają w sobie naturalny instynkt macierzyński i dlatego mają tendencję do ochrony, dbania i brania odpowiedzialności za innych.
Dlatego jest tak wiele kobiet, które czują się odpowiedzialne za wady lub cierpienia innych ludzi. Zaczynając oczywiście od pustki odczuwanej przez ich własne matki.
Ucieczka od tej roli narzuconej przez seksizm obejmuje proces pełen wątpliwości i niepokoju. Będzie czuła się winna za każdym razem, gdy nie odłoży na bok własnych pragnień, aby zaspokoić potrzeby innych. Matki, które nie osiągnęły własnej niezależności, chcą, aby ich córki były “grzecznymi dziewczynkami” i będą bardzo rozczarowane, gdy priorytetem dla córek będą ich własne pragnienia.
Aby kobieta mogła wiedzieć, kim naprawdę jest, aby przejąć kontrolę nad swoim życiem, musi zerwać ze stereotypami bycia postrzeganą jako odbicie swojej matki i broniona przez nią za wszelka cenę. I chociaż wymaga to nabrania z początku dystansu do niej, warto zakończyć ten proces.
W końcu jej matka prawdopodobnie przyjmie to do wiadomości i zyska zdrowsze spojrzenie na autonomię swojej ukochanej córki. Jeśli nie, może po prostu zaakceptować, to co się stało. Tak czy inaczej, więź się zmieni na lepsze, ponieważ zostanie wypełniona wdzięcznością i szacunkiem a napięcia znikną.