John Bowlby: biografia twórcy teorii przywiązania

Tragiczne wydarzenia z dzieciństwa Johna Bowlby'ego i jego studia pomogły ukształtować tego wybitnego psychologa XX wieku.

Psycholog i psychoanalityk John Bowlby (26 lutego 1907 – 2 września 1990) uważał, że przywiązania z wczesnego dzieciństwa odgrywają kluczową rolę w późniejszym rozwoju i funkcjonowaniu umysłowym dziecka.

Jego praca przyczyniła się do rozwoju teorii przywiązania. Jest to idea, że dzieci rodzą się z potrzebą szukania i pozostawania blisko postaci rodziców lub osób odpowiedzialnych za ich opiekę, w celu własnego przetrwania.

John Bowlby – biografia

John Bowlby był synem Sir Anthony’ego Alfreda Bowlby’ego, chirurga rodu królewskiego, i Mary Bridget Mostyn. Był czwartym z sześciu braci. Rodzina należała do mieszczańskiego społeczeństwa XX wieku. W tym czasie klasy wyższe pozostawiały maluchy pod opieką niań. Sam Bowlby był przez długi czas pod opieką niani o imieniu Minnie. W związku z tym miał niewielki kontakt z matką.

Jednak kiedy John miał cztery lata, Minnie odeszła. Sytuacja ta przysporzyła mu wielkiego cierpienia połączonego z poczuciem straty. Co więcej, nowa niania była chłodniejszą i dość sarkastyczną postacią.

Ojciec Johna udał się na front I wojny światowej, co oznaczało, że był w dużej mierze nieobecny w życiu syna. W wieku siedmiu lat John został wysłany do szkoły z internatem. Ten ciąg wydarzeń sprawił mu tak wielki ból, że później doprowadziło go to do pracy nad takimi tematami, jak tworzenie więzi, lęk separacyjny i strach przed stratą u dzieci.

Studia i przygotowania

Po kilku latach w szkole z internatem Bowlby rozpoczął naukę w Dartmouth Naval College. Następnie zaczął studia medyczne na Uniwersytecie Cambridge. Jednak znacznie bardziej interesował go temat zdrowia psychicznego, dlatego porzucił medycynę i rozpoczął karierę psychologa w Trinity College (również Cambridge University).

Interesował się głównie dzieciństwem i okresem rozwojowym. W tym celu po ukończeniu studiów prowadził różne badania nad młodocianymi przestępcami i dziećmi nieprzystosowanymi. Zauważył, że dzieci te często pochodziły z rozbitych rodzin lub były ofiarami przemocy.

W 1937 roku Brytyjskie Towarzystwo Psychoanalityczne zaakceptowało Bowlby’ego na pozycję psychoanalityka. Melanie Klein przeszkoliła go w psychoanalizie dzieci i mężczyzna zaczął analizować nieletnich. Skupił się na czynnikach środowiskowych, wychowaniu i relacji między figurą matki i dziecka.

W tym samym roku przyjął propozycję przewodniczenia Trinity College. Został jednak zwerbowany podczas II wojny światowej do pracy jako podpułkownik w korpusie medycznym.

Początki teorii przywiązania

Jak potwierdza artykuł opublikowany przez Review of General Psychology, John Bowlby jest zaliczany do 100 najwybitniejszych psychologów XX wieku. Powodem tego jest w dużej mierze jego wcześniejsza praca z dziećmi. Od tamtego momentu interesował się tematem rozwoju dziecka.

Bowlby był szczególnie zainteresowany tym, jak rozdzielenie opiekunów wpływa na dzieci. Po przeprowadzeniu wielu badań zaczął rozwijać swoje pomysły na temat znaczenia przywiązania w rozwoju dziecka.

W 1949 roku WHO zleciła Bowlby’emu napisanie raportu na temat zdrowia psychicznego bezdomnych dzieci w Europie. Po opublikowaniu tej istotnej pracy nadal rozwijał swoją teorię przywiązania.

Teoria ta sugerowała, że najwcześniejsze więzi nawiązane przez dzieci z opiekunami utrzymują się przez całe życie. Bowlby stwierdził, że przywiązanie zwiększa szanse dziecka na przeżycie.

Badania Johna Bowlby’ego nad przywiązaniem i rozwojem dziecka pozostawiły znaczący ślad w dziedzinie psychologii, edukacji, opieki nad dzieckiem i rodzicielstwa. Naukowcy, tacy jak María Eugenia Moneta, rozszerzyli jego badania, aby opracować techniki leczenia klinicznego i strategie zapobiegania.

[umieścić]https://www.youtube.com/watch?v=Exf_rR1NnNs[/umieścić]

Wkład Bowlby’ego w psychologię

Mamy nadzieję, że powyższa biografia Johna Bowlby’ego pomogła Ci dowiedzieć się trochę więcej o tej wybitnej postaci w dziedzinie psychologii. Bez wątpienia jego praca oznaczała transgresyjną zmianę sposobu, w jaki profesjonaliści postrzegali istotę przebywania z rodziną w dzieciństwie. Pozostawił spuściznę, która do dziś pozostaje bardzo wpływowa we wszelkiego rodzaju badaniach w dziedzinie psychologii dziecięcej.