Estanislao Zuleta nie jest zbyt dobrze znany poza Kolumbią, pomimo tego, że ten filozof był doradcą ONZ i znacznie wpłynął na kulturę swojego kraju. Mimo niewielkiego rozgłosu poza granicami ojczyzny, prace przedstawiające jego teorie i perspektywę znajdują uwagę także u nowych pokoleń.
Jednym z najbardziej fascynujących faktów jest to, że Estanislao Zuleta był samoukiem. Odrzucił formalną edukację. Ponadto wolał przekazywać wiedzę słowem mówionym. Większość jego prac składa się zatem z transkrybowanych wykładów.
Estanislao Zuleta zajmował się polityką, edukacją i strukturami władzy w Ameryce Łacińskiej. Najbardziej skupiał się jednak na etyce. Zuleta opierał się na teoriach Freuda i Lacana, ale miał też własne teorie. To samo w sobie jest cechą definiującą psychoanalizę – mówi, że istnieje tyle rodzajów psychoanalizy, ilu jest psychoanalityków.
Początki Estanislao Zuleta
Zuleta urodził się w Medellín w Kolumbii w 1935 roku. Jego ojciec zginął w wypadku lotniczym, gdy Estanislao miał zaledwie pięć miesięcy. O tym wypadku było głośno, ponieważ na pokładzie samolotu był również Carlos Gardel, ikona w świecie tanga.
W młodym wieku Estanislao Zuleta zdecydował się porzucić szkołę. Uważał, że szkoła ogranicza potencjał, zamiast pomagać uczniom w rozwijaniu ich umiejętności. Od tamtego momentu rozpoczął podróż z samokształceniem, która nigdy się nie skończyła. Fascynowały go idee starożytnych filozofów greckich, Nietzschego, Marksa i Freuda.
Ostatecznie jego największym mentorem był Fernando González, którego wielu ludzi nazywało „filozofem z innego kraju”. González był kolumbijskim myślicielem, który słynął z ostrych refleksji na temat społeczeństwa i skandalicznego stylu życia.
Został również doceniony za promowanie wolności myśli i wolności słowa. Estanislao Zuleta był jego najbardziej znanym uczniem.
Filozof i psychoanalityk
Pomimo braku formalnego wykształcenia akademickiego, Estanislao Zuleta przez większość swojego życia był profesorem uniwersyteckim. W 1980 roku Uniwersytet Valle przyznał mu tytuł doktora honoris causa za badania w dziedzinie psychologii.
Po otrzymaniu tego tytułu Zuleta wygłosił swoje najsłynniejsze przemówienie, pt. „Pochwała trudności”.
Miał jednak wiele problemów osobistych. Nie było tajemnicą, że nadużywał alkoholu.
Estanislao Zuleta uważał, że czytanie jest najwyższym priorytetem, jeśli chodzi o edukację, politykę i myślenie. W rzeczywistości jednym z jego najbardziej znanych i ukochanych dzieł jest „O czytaniu”. W tej pracy filozof twierdzi, że naprawdę istotne jest rozumienie tego, co się czyta.
Praca i przekonania
Estanislao Zuleta często odwiedzał bary i kawiarnie. Nigdy nie odmawiał nikomu, kto zechciał z nim usiąść i porozmawiać. Kolejny jego esej to przeprosiny za rozmowę, a on sam był jednym z czołowych przedstawicieli sztuki konwersacji.
Sugerował, że jedyną etyczną rzeczą, jaką można zrobić, wymieniając się poglądami z kimś o innych opiniach, jest szukanie argumentów, które potwierdzają to, co mówi druga osoba, zamiast obalać jej teorię.
Twierdził, że jeśli nie potrafimy znaleźć odpowiednich argumentów, możemy śmiało trzymać się własnych poglądów. Wierzył, że psychoanaliza może zmienić świat. Pozostając przy takim założeniu, dokonał wielu psychoanalitycznych obserwacji społeczeństwa.
Jedną z jego najważniejszych prac jest „Idealizacja życia indywidualnego i zbiorowego”, w której przekonuje, że próba budowania „społecznego raju” prowadzi jedynie do powstania społeczeństwa autorytarnego.
Jeden z jego wielkich przyjaciół, Jorge Vallejo, napisał biografię Zulety kilka lat po jego śmierci. Książka nosi tytuł „La rebelión de un burgués”.
Obecnie działa ośrodek poświęcony wyłącznie badaniu pracy Zulety. Był to myśliciel, którego warto poznać i przeanalizować jego teorie, mimo że nadal pozostaje on niezbyt znany na świecie.