Podstawową cechą zaburzenia jakim jest cyklotymia jest chronicznie zmienny stan umysłu. Wszyscy znamy kogoś, kto ma drastyczne wahania nastroju, od smutku do radości w ciągu kilku dni. Cóż, ci ludzie mogą cierpieć na zaburzenia cyklotymiczne.
Nastrój osoby, którą dotknęła cyklotymia waha się pomiędzy stanami dramatycznego “szczęścia” i stanów depresyjnych. Oznacza to, że istnieje znaczna zmiana nastroju, którą większość ludzi nie uznałaby za “normalną”.
Ponadto, ważne jest, aby odróżnić zaburzenie cyklotymiczne od zaburzenia dwubiegunowego. Choroba afektywna dwubiegunowa jest poważniejsza, ponieważ jej objawy są cięższe. W przypadku cyklotymii pacjent nie będzie miał epizodów spełniających kryteria poważnego epizodu depresyjnego, maniakalnego lub hipomaniakalnego (DSM-V).
Kryteria cyklotymii
Zgodnie z DSM-V kryteria diagnostyczne dla tego warunku są następujące:
A. Obecność licznych okresów objawów hipomanii i objawów depresji, które nie spełniają kryteriów epizodu poważnej depresji w okresie co najmniej dwóch lat. Uwaga: u dzieci i nastolatków czas trwania wynosi co najmniej jeden rok.
B. W okresie dwóch lat lub więcej (1 rok dla dzieci i młodzieży) dana osoba nie przestaje wykazywać objawów dłużej niż przez dwa miesiące.
C. W ciągu pierwszych dwóch lat nie wystąpił epizod poważnej depresji, epizodu maniakalnego ani epizodu mieszanego.
Uwaga: po pierwszych dwóch latach zaburzeń cyklotymicznych mogą występować epizody maniakalne lub mieszane nakładające się na zaburzenie cyklotymiczne. W tym przypadku diagnozą są zarówno cyklotymia, jak i zaburzenie dwubiegunowe typu I. A także, osoba może doświadczyć poważnych epizodów depresyjnych (w tym przypadku zdiagnozowane zostaje zaburzenie cyklotymiczne i zaburzenie dwubiegunowe typu II).
D. Objawów kryterium A nie tłumaczy się zaburzeniem schizo-afektywnym. Nie nakładają się one także na schizofrenię, zaburzenie schizofreniczne, zaburzenie urojeniowe lub nieokreślone zaburzenie psychotyczne.
E. Objawy nie są spowodowane bezpośrednim fizjologicznym działaniem substancji (tj. Leku lub leku) lub chorobą medyczną (tj. Nadczynnością tarczycy).
F. Objawy powodują istotny klinicznie dyskomfort lub upośledzenie w obszarach społecznych, zawodowych lub w innych ważnych obszarach działalności jednostki.
Charakterystyka diagnostyczna
Jak powiedzieliśmy na początku, cyklotymia polega na nieustannie zmieniającym się nastroju jednostki. Obejmuje wiele okresów objawów hipomanii i okresów występowania objawów depresji, różniących się od siebie. Hipomania oznacza wzniosłe nastroje, które nie osiągają poziomu maniakalnego, ale wywołują drażliwość i łagodne natrętne zachowania.
Objawy hipomanii pozostają niezauważone przez większość czasu. Po pierwsze dlatego, że sam pacjent czuje się stabilny. Po drugie, ponieważ nie zawsze powoduje to znaczne pogorszenie ich pracy, rodziny lub środowiska społecznego.
Jeszcze bardziej utrudniając diagnozę, łatwo jest pomylić hipomanię z “szczęściem” lub lekką nadpobudliwością. Natomiast manię określa się jako przeciwwagę dla depresji. Pacjent jest euforyczny i wzniosły.
Ponadto, w zaburzeniu cyklotymicznym objawy depresyjne są niewystarczające pod względem liczby, nasilenia, uogólnienia lub czasu trwania, aby spełnić kryteria poważnego epizodu depresyjnego.
Cyklotymia jest diagnozowana tylko wtedy, gdy nie są spełnione kryteria poważnych epizodów depresyjnych, maniakalnych lub hipomaniakalnych. Jest to bardzo ważne, ponieważ odróżnia ją od choroby afektywnej dwubiegunowej.
Cyklotymia – rozwój i przebieg
Cyklotymia zwykle rozpoczyna się w okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości. Naukowcy czasami uważają, że odzwierciedla ona predyspozycje do innych zaburzeń dwubiegunowych. Początek zaburzenia cyklotymicznego jest zwykle stopniowy, a przebieg jest uporczywy. Istnieje 15-50% ryzyko, że u pacjenta z zaburzeniem cyklotymicznym rozwinie się zaburzenie dwubiegunowe.
Jeżeli wystąpienie objawów hipomaniakalnych lub depresyjnych pojawia się w późnej dorosłości, w celu rozpoznania diagnozy zaburzeń cyklotymicznych, należy wyraźnie odróżnić ją od zaburzenia dwubiegunowego i powiązanych zaburzeń z powodu innej choroby (tj. Stwardnienia rozsianego). U dzieci z zaburzeniem cyklotymicznym średni wiek zachorowania wynosi sześć i pół roku.
Podsumowując, zaburzenie cyklotymiczne jest jak młodszy brat zaburzenia dwubiegunowego. Występuje wyraźna zmiana nastroju, w stopniu, który nie jest uważany za normalny, ale nie tak drastyczny, jak w zaburzeniu dwubiegunowym.
Bibliografia
Wszystkie cytowane źródła zostały dokładnie sprawdzone przez nasz zespół, aby zapewnić ich jakość, wiarygodność, trafność i ważność. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i posiadającą dokładność naukową lub akademicką.
Amerikan Psikiyatri Birliği (2014). Manual diagnóstico y estadístico de los trastornos mentales (DSM-5), 5ª Ed. Madrid: Editorial Médica Panamericana.