Brenda Milner: życie poświęcone neuropsychologii
Brenda Milner jest uważana za założycielkę neuropsychologii i jedną z uczonych, która najbardziej pomogła nam zrozumieć, jak działa nasza pamięć. Dlatego niewątpliwie mówimy o jednej z najbardziej znaczących postaci neuronauki poznawczej.
Urodziła się 15 lipca 1918 roku w Wielkiej Brytanii. A zatem w roku 2018 skończyła już 100 lat. Jej rodzice byli utalentowani muzycznie, ale Brenda Milner od początku miała zupełnie inne zainteresowania. Podjęła więc pracę w dziedzinie psychologii eksperymentalnej.
I wkrótce zaczęła się specjalizować w zaburzeniach pamięci związanych ze zmianami w półkulach mózgowych i wynikającym z nich zespołem amnestycznym.
Nadal jest profesorem uniwersyteckim i uważana jest za wybitną osobę w dziedzinie neuronauki.
Brenda Milner i przypadek H.M: pochodzenie neuropsychologii
Gdy H. Molaison miał 9 lat, został potrącony przez rowerzystę. Kiedy upadł na ziemię, uderzył się bardzo mocno w głowę, w wyniku czego doszło do złamania czaszki. Był rok 1935 i H.M. udał się do lekarza.
W wyniku silnego ciosu zaczął bowiem doświadczać ciągłych napadów padaczkowych, które doprowadzały nawet do chwilowej utraty przytomności.
Żył tak przez kolejne dwie dekady, aż napady stały się tak poważne, że uniemożliwiły mu normalne funkcjonowanie. Coraz częściej tracił przytomność, w wyniku czego został wyrzucony z pracy, gdzie pracował jako mechanik samochodowy. Bez pracy, ze zrujnowanym zdrowiem i prawie bez żadnej rodziny czuł się zdesperowany.
Lekarze powiedzieli mu jednak o pewnym neurochirurgu, który mógłby mu pomóc. Był to lekarz, który eksperymentował nowe metody na pacjentach z uszkodzeniem mózgu.
Dr Scoville próbował wszystkich nieinwazyjnych metod leczenia znanych do tej pory w medycynie, ale u H.M. nic się nie zmieniło. Scoville zdecydował się wówczas na częściowe usunięcie płata skroniowego.
Prawdą jest, że dzięki tej interwencji napady znacznie się zmniejszyły, ale konsekwencje były dramatyczne. U pacjenta zaczęły się problemy z pamięcią. Nie pamiętał niczego, co mu się przydarzało.
Przestraszony uzyskanym wynikiem, lekarz skonsultował sprawę z dr Brendą Milner. W tym czasie specjalizowała się w zaburzeniach pamięci i pracowała jako nauczyciel neuronauki poznawczej.
Brenda Milner wykonała wiele testów na pacjencie i zdała sobie sprawę, że za każdym razem, gdy go odwiedzała, nie rozpoznawał jej. Wszystko było dla H.M nowością i nie pamiętał, żeby robił to już wcześniej. Cierpiał na amnezję następczą, czyli utratę zdolności tworzenia nowych wspomnień.
Wnioski z pracy Brendy Milner z tym pacjentem zadecydowały o rozróżnieniu dwóch typów pamięci w dziedzinie neuropsychologii: jawnej i proceduralnej.
„Pamięć wydaje się wspaniała ze względu na to, co ukazuje we wspomnieniach. Ale jest dużo bardziej fascynująca z powodu tego, co z pewnością ukrywa ”.
-Alcalá Zamora-
Pamięć jawna i pamięć proceduralna
Pamięć jawna to rodzaj pamięci długotrwałej (MLP). Nawiązuje do wspomnień, które można świadomie przywołać, takich jak wspomnienia z dzieciństwa czy doświadczenia z niektórymi ludźmi z dzieciństwa czy okresu dorastania. Obejmuje nawet pierwsze obrazy naszego wczesnego dzieciństwa, które pamiętamy w postaci przebłysków.
Pamięć proceduralna natomiast odnosi się do nieświadomych wspomnień. Czyli do umiejętności zdobytych w przeszłości, takich jak prowadzenie samochodu czy jazda na rowerze.
W przypadku HM Milner zauważyła, że pamięć jawna pacjenta przestała działać w wyniku częściowego usunięcia płata skroniowego, podczas gdy w zadaniach powtarzalnych związanych z pamięcią proceduralną jego wydajność poprawiała się w trakcie badań. Oznacza to, że poprawił wydajność w każdym zadaniu, które wymagało uczenia się przez powtarzanie.
Stoicki H.M zmarł w 2008 roku w domu opieki w wieku 82 lat. Być może był najbardziej znanym pacjentem w całej historii neuronauki. Dlatego zachowano jego mózg w formaldehydzie i wyczerpująco przeanalizowano uszkodzone obszary jak również te związane z zaburzeniami pamięci.
Międzynarodowe uznanie Brendy Milner
Brenda Milner jest uważana za pioniera w dziedzinie neuropsychologii. Jej praca z pacjentem H.M miała decydujące znaczenie w badaniach pamięci i innych funkcji poznawczych.
Przyczyniła się do opisania lateralizacji ludzkiego mózgu i określenia, w jaki sposób reprezentacja języka w półkulach mózgowych może się różnić u osób lewo- lub praworęcznych. W jej wybitnym życiorysie można znaleźć ponad dwadzieścia wyróżnień „honoris causa”.
Dziś, mając ponad 100 lat, nadal pracuje i angażuje się, tak jak na początku, zachowując stanowisko profesora na oddziale neurologii w Instytucie Nerologicznym w Montrealu.
„Są w nas różne wspomnienia. Ciało i duch – każde z nich ma własne”.
-Balzac-