Asertywne dzieci to szczęśliwe dzieci

Asertywne dzieci są szczęśliwe, ponieważ potrafią dokładnie wyrażać, jak się czują i czego chcą. Są szczęśliwe, ponieważ dorastają, znając swoje granice, co poprawia ich wyniki społeczne.

Pamiętaj, że bez względu na to, że niektóre osoby doskonale radzą sobie w relacjach międzyludzkich, ich kompetencje społeczne nie są wrodzone. Jako rodzic, a nawet osoba dorosła, która od czasu do czasu wchodzi w interakcje z dzieckiem, pamiętaj, że jesteś wzorem do naśladowania dla każdego malucha, z którym się kontaktujesz.

Dlatego bądź przykładem, za którym powinni podążać młodzi ludzie. Dzięki temu dzieci mogą rozwijać zdrowe umiejętności społeczne. W efekcie możemy wychowywać asertywne dzieci.

Można śmiało powiedzieć, że czasem zaniedbujemy dostarczanie dzieciom modeli, których naprawdę potrzebują. Tak, chcemy, aby odniosły sukces w życiu, dlatego zapisujemy je do najlepszych szkół (często tuż po narodzinach). Płacimy za rozbudowane harmonogramy i wypełniamy je różnego rodzaju czynnościami, takimi jak sport, muzyka i języki obce.

Jesteśmy gotowi nawet utrzymywać kontakty z nauczycielami, aby upewnić się, że postępują oni zgodnie z harmonogramem lekcji. Ponadto dbamy również o osoby, z którymi nasze dzieci mają kontakt, a zwłaszcza o te, z którymi się przyjaźnią. Zwracamy uwagę na wszystko, co robią, nawet w odniesieniu do korzystania z technologii takich jak telewizja i urządzenia elektroniczne.

Czy to nie wystarczy, aby wychowywać asertywne dzieci?

Tak, robisz, co możesz, jako rodzic. Czy jednak jesteś dumny ze swojej inteligencji emocjonalnej? Co powiesz o swoich umiejętnościach społecznych? Pytamy tylko dlatego, że wielu z nas uważa to za coś oczywistego. Rzeczy takie jak samoocena, asertywność, a nawet świadomość ciągłości własnej tożsamości jako osoby są częścią naszego kodu genetycznego. Co więcej, kształtują się wraz z naszym rozwojem.

Są to cechy, które należy pielęgnować codziennie. Potrzeba delikatnej, intuicyjnej, ale i stanowczej ręki, by wychować asertywne dzieci posiadające umiejętności w każdej podstawowej dziedzinie życia. Umiejętności, które przyniosą im szczęście i dobre samopoczucie psychiczne.

Przeanalizujmy teraz podstawową wartość: asertywność.

„Myślę, że wszyscy mamy empatię. Choć możemy nie mieć dość odwagi, by ją okazać. ”

-Maya Angelou-

Jak wychowywać asertywne dzieci?

Aby wychowywać asertywne dzieci, potrzebujesz cierpliwości i wrażliwości. Często rodzice, matki, a nawet nauczyciele twierdzą, że istnieją dwa rodzaje chłopców i dziewcząt:

• Ci, którzy cały czas się kłócą. Ci, którzy zawsze są sfrustrowani i dąsają się, ponieważ zakładają, że niemal wszyscy są przeciwko nim, ponieważ nie mogą robić ani mieć tego, czego chcą.
• Z drugiej strony są takie dzieci, które są wycofane i pasywne. Dzieci, które nigdy nie wyrażają swoich uczuć. W rzeczywistości rzadko narzekają. Często stają się łatwym celem napastników. Ich brak asertywności na ogół powoduje dwie skrajności: pasywność lub agresywność. Niestety żadna z tych skrajności nich nie jest dobra w skutkach.

Zatem wychowując asertywne dzieci, inwestujemy w ich szczęście. Jest to przedmiot badań takich jak te opublikowane przez Gertrude E. Chittenden w Society for Research in Child Development. Inwestujemy w społeczeństwo oparte na szacunku.

Ucz dzieci o świecie i pokaż im granice

Już od najmłodszych lat warto zaszczepiać w dzieciach koncepcję świata, w którym panują pewne granice, które wszyscy muszą szanować. Edukacja dziecka nie polega tylko na mówieniu mu, co jest dobre, a co złe. Istnieje o wiele więcej ważnych kwestii niż tylko moralność: uprzejmość, szacunek dla wszystkich stworzeń i potrzeba dostosowania się do norm społecznych, aby zdrowo współistnieć.

Świat jest pełen ograniczeń fizycznych, emocjonalnych, a nawet finansowych. Na przykład nie powinniśmy wydawać pieniędzy na rzeczy, których nie potrzebujemy.

Czym właściwie jest asertywność?

Dzieci rozumieją więcej, niż nam się wydaje. Co więcej, nawet zanim zaczną płynnie mówić, rozumieją już znacznie więcej, niż potrafią wyrazić. Dlatego nigdy nie jest za wcześnie, aby zacząć uczyć ich następujących zasad:

• „Potrafię wyrazić to, co czuję bez strachu, ale z szacunkiem”.
• „Mama i tata nie zamierzają mnie karać za wszystko, co mówię. Są moją siatką bezpieczeństwa i mogę swobodnie wyrażać się w ich obecności. Ponadto mogę im nawet powiedzieć o swoich negatywnych emocjach: co mnie przeraża, denerwuje i martwi”.
• „Należy słuchać tego, co mówią mi inni i robić to z szacunkiem”.
• „Rozumiem, że nie zawsze mogę dostać to, czego chcę. Stopniowo nauczę się być cierpliwym i tolerować frustrację”.

Asertywne dzieci potrzebują modeli dla danych ról (wzorów osobowych)

Kolejną istotną rzeczą jest to, że nie możemy prosić dzieci o przestrzeganie zasad, których sami nie przestrzegamy. Zatem jeśli będziesz rozmawiać z małżonkiem agresywnie i bez szacunku, wówczas Twoje dzieci będą naśladować Twój styl komunikacji.

Jeśli zależy Ci na wychowaniu asertywnych i szczęśliwych dzieci, bądź czymś więcej niż wzorem do naśladowania. Bądź ich codzienną inspiracją.

Określ ich obowiązki, ale szanuj ich wybory i prywatność

Dzieci, z roku na rok, będą wymagać coraz więcej własnej przestrzeni i prywatności. Rodzice powinni to szanować. W ten sposób zdobędziesz ich zaufanie. Dzięki temu Twoje dzieci będą czuć się bezpiecznie, dzieląc się z Tobą swoimi uczuciami i opowieściami, kiedy tylko zechcą.

Innym sposobem na rozwój asertywności u dziecka jest powierzenie mu obowiązków odpowiednich do jego wieku. Zwiększa to jego kompetencje i poczucie własnej wartości.

Inteligencja emocjonalna i asertywność

Wreszcie, rodzice i wychowawcy powinni zaszczepić inteligencję emocjonalną u dzieci. Ułatwi to dzieciom zarządzanie emocjami, kontrolowanie impulsów i doskonalenie umiejętności społecznych. Komunikacja emocjonalna jest w końcu podstawą codziennego życia.

Jak widać, istnieje wiele pojęć i wartości, które należy wpoić dzieciom. Otworzy to przed nimi zupełnie nowy świat i stopniowo nauczy asertywności.

To przygoda, która będzie trwać wiecznie. Czasem będą złe dni, a czasem dobre, więc zachowaj cierpliwość. Przede wszystkim uważnie obserwuj dzieci. Bądź życzliwym obserwatorem, który wie, w którym momencie ujawnić się, by skutecznie pomóc.