Anuptafobia - lęk, że nie znajdzie się dobrego partnera

Anuptafobia. Jakiś czas temu, po jednym z ostatnich spotkań z moimi przyjaciółkami doszłam do przykrego wniosku, że przestały one być interesujące. Jedne zamężne, inne singielki, a jeszcze inne matki. Nie byłyśmy już w stanie utrzymać ciekawej, głębokiej i zadowalającej konwersacji, która nie nawiązywałaby do tematu mężów i dzieci. Właśnie wtedy przypomniałam sobie czym jest anuptafobia. 

Nie była to jednak jedyna taka sytuacja. Nagle kobiety, które zawsze uważałam za niezwykle pomysłowe, zdawały się nie interesować niczym innym, jak tylko odnalezieniem w życiu stabilizacji. W normalnych warunkach takie zachowania są jak najbardziej naturalne, jednak w tym przypadku zauważyłam, że staje się to jakąś obsesją, warunkiem osiągnięcia w życiu szczęścia.

Anuptofobia – skąd się bierze?

Silny nacisk kładziony na znalezienie partnera jest bardziej zrozumiały w kulturze, w jakiej żyjemy: dosłownie całe otoczenie i kultura koncentrują się na celu, jakim jest znalezienie partnera i założenie rodziny. W ogólnym wyobrażeniu otaczającego nas społeczeństwa z celem tym silnie związany jest sukces danej jednostki.

Choć wiele osób początkowo może wcale nie odczuwać takiej potrzeby, to można ją rozwinąć. Co ciekawe wiele przyjaciół i rówieśników po tym, jak znajdują partnera, zdają się nie posiadać już tak wiele wolnego czasu, jak to było wcześniej.

To prawda, że możemy w przypadku obu płci można rozwinąć w sobie potrzebę bycia w związku. Wydaje się, że granicą wieku w przypadku mężczyzn jest 30 lat, a w przypadku kobiet, gdy potrzeba ta staje się odpowiednio silna. Silna presja wywierana w tym kontekście na kobiety dodatkowo nasila uczucie przygnębienia, zwłaszcza w przypadku tych, które zaczynają się już obawiać, że nie znajdą odpowiedniego partnera.

Sam proces szukania odpowiedniego partnera może być interesujący i ciekawy. Z jednej strony może przebiegać w sposób zupełnie naturalny, z drugiej zaś może być przepełniony lękiem i obawami. Co jest czynnikiem decydującym jaką formę przybiera on w przypadku danej osoby? Sposób, w jaki przeżyła ona swój czas bez partnera.

Jak traktujesz swą samotność?

Istnieją osoby, które nie spędzają czasu samotności tak, jakby jedynie czekały, aż etap ten się zakończy, ale raczej w pełni korzystają z tego, co daje im samotność. Nie oznacza to, że nie mają zamiaru założyć kiedyś rodziny. Chodzi raczej o to, że w każdej sytuacji chcą brać z życia to, co najlepsze, zachowując jednocześnie w pełni pozytywne nastawienie. 

Dla takich osób znalezienie partnera jest po prostu kolejnym powodem do tego, aby w pełni cieszyć się życiem. Bycie w związku zapewnia im bowiem dobre towarzystwo, intymność, uczucie. Chociaż osoby takie potrafią się bez tego obyć, to nie zmienia to faktu, że związek pozwala im się jeszcze bardziej cieszyć z każdego dnia.

Jednakże istnieją też inne osoby, które uważają samotność za coś nienaturalnego i ograniczającego socjalnie, powodującego większe narażenie na przeżywanie negatywnych doświadczeń.

To osoby, które wchłonęły tę ogólnie uznawaną przez społeczeństwo propagandę, głoszącą, że jak najszybciej trzeba założyć rodzinę i dorobić się dzieci. Pozostawanie singlem równoznaczne est natomiast z życiową porażką.

Anuptafobia – inne podejście?

Anuptofobia sprawia, że dana osoba odczuwa niepokój, a nawet obsesję związaną z tematem posiadania życiowego partnera. Najbliższe sercu takich osób są osoby, które również cierpią na podobną obsesję. Nie potrafią cieszyć się wolnym czasem, skoro nadal pozostają singlami.

Osoby, które mają do czynienia z syndromem, jakim jest anuptofobia, mają niskie poczucie wartości, które może wynikać z wcześniejszych traumatycznych przeżyć związanych z zerwaniem. Inną przyczyną może być także odrzucenie w dzieciństwie lub etapie nastoletnim przez bliską osobę.

Obecnie istnieje pewna charakterystyka, która pozwala nam określić, czy mamy do czynienia z osobą, której doskwiera anuptafobia. Do charakterystycznych cech występujących u takich osób należą między innymi:

• Robienie z siebie męczennika z powodu braku partnera.
• Zmieszanie i uczucie ograniczenia.
• Określanie osób w otoczeniu na zasadzie kategoryzowania: “jest w związaku”, albo “jest singlem”. Czasem zdarza się, że osoby, które dominuje anuptafobia posługują się ciętym słownictwem w stosunku do osób z otoczenia.
• Podważają trwałość i szczerość cudzych relacji. Zwłaszcza, gdy dany związek odbywa się na zasadzie “bez zobowiązań”, uważany jest za niedojrzały i pusty.

• Wykazują tendencję do przeskakiwania z jednej relacji w drugą, niezależnie od charakterystyki danego związku. Zazwyczaj wtapiają się w gust i opinię partnera, co jest nieodłącznym rezultatem występowania lęku o jego utratę.
• Instytucję małżeństwa i posiadania dzieci odbierają jako synonim stabilizacji i bezpieczeństwa.
• Nieumiejętność cieszenia się z życia  bez obecności partnera.
• Kiedy osoba taka jest już w związku, kładzie nacisk na to, by inni widzieli, jak bardzo związek ten ją uszczęśliwia.

Anuptafobia powinna być nam znana jako irracjonalny, nieuzasadniony strach. Z tego powodu zachowanie osoby dotkniętej tym zaburzeniem jest bardzo wyraziste i skoncentrowane na jednym tylko celu: znalezieniu partnera.

Anuptafobia powoduje w społeczeństwie więcej bólu i złego samopoczucia, niż mogło by się nam wydawać. Uczucie, że jest się samym, że stale brakuje nam tej drugiej osoby, które przymusza do poszukiwania partnera za wszelką cenę nikomu przecież nie może wyjść na dobre.