Czy inteligencja emocjonalna naprawdę jest rodzajem inteligencji?

Ile znasz osób z dobrą inteligencją emocjonalną? Czy znasz wielu lub tylko kilku z odpowiednimi umiejętnościami, które pozwalają im lepiej komunikować się i mieć większą kontrolę i zrozumienie siebie? Być może nie zgadzasz się, że tak naprawdę jest to nawet rodzaj inteligencji. Z pewnością wśród psychologów panuje dziś pewna niezgoda na ten temat.

Iloraz inteligencji (IQ) odnosi się do naszej zdolności do myślenia i przetwarzania informacji, rozwiązywania problemów, podejmowania decyzji i uczenia się na doświadczeniu. Jednak inteligencja emocjonalna (EI) zagłębia się w inne obszary.

Inteligencja emocjonalna dotyczy takich wymiarów, jak rozumienie własnych stanów emocjonalnych i stanów innych osób, umiejętność ich regulowania oraz posiadanie dobrych umiejętności społecznych itp. Dobra inteligencja emocjonalna koreluje z lepszym zdrowiem psychicznym i większą satysfakcją z życia. Czy zatem możemy uznać to za formę inteligencji podobną do IQ?

Inteligencja emocjonalna to umiejętność, którą wszyscy możemy trenować i doskonalić. Z drugiej strony inteligencja ma czynnik genetyczny i inny czynnik, który zależy od doświadczenia i nauki.

Inteligencja emocjonalna (EI) a nauka

Inteligencja to przede wszystkim zestaw umiejętności, który pozwala nam odpowiadać na wyzwania otoczenia. Jednym z przykładów jest wiedza, jak rozwiązywać problemy w innowacyjny sposób. Więc gdzie wkracza inteligencja emocjonalna? W jaki sposób zrozumienie i regulacja emocji mogą nam pomóc stawić czoła wyzwaniom codziennego życia? Odpowiedź brzmi: na wiele sposobów.

Niektórzy eksperci sugerują, że inteligencja emocjonalna nie powinna być traktowana jako odrębny byt, ale jako część inteligencji ogólnej. Dr Ronald E. Riggio, jeden z czołowych ekspertów w dziedzinie przywództwa i inteligencji, przeprowadził kilka badań na ten temat.

Dlatego, podczas gdy inteligencja ogólna ma część genetyczną, kompetencje emocjonalne są obszarami, których możemy się uczyć i rozwijać. Takie działanie przynosi nam korzyści, ponieważ czyni nas bardziej kompetentnymi jednostkami, zdolnymi do maksymalizacji talentu, kreatywności i zdolności poznawczych. Dowiedzmy się więcej.

Pojęcie inteligencji emocjonalnej (EI) powstało w latach 30. XX wieku. Wtedy to grupa badaczy odkryła rodzaj inteligencji pozaintelektualnej. Zdefiniowali ją jako kompetencję, która sprzyja życiu w społeczeństwie i budowaniu satysfakcjonujących relacji.

Czas przeformułować pojęcie inteligencji

Od dziesięcioleci mierzymy inteligencję za pomocą standardowych testów. Na przykład słynny test Stanforda-Bineta lub skale Wechslera. Zasoby te zostały wykorzystane do analizy zdolności ludzi do logicznego rozumowania, a także ich zdolności do przetwarzania nowych informacji.

Dziś niektórzy eksperci, tacy jak psycholog Robert Sternberg, uważają, że powinniśmy wymyślić inny model, taki, który on określa jako inteligencję skuteczną. W rzeczywistości, jego zdaniem, powinniśmy mierzyć i rozumieć inteligencję jako zestaw umiejętności, które pozwalają nam osiągnąć sukces we wszystkich jego aspektach (zawodowy, osobisty, dobrostan społeczny, zdrowie psychiczne itp.).

Wielu innych ekspertów zgadza się z tym. Twierdzą, że pomiar inteligencji za pomocą testów matematycznych lub językowych może być nieco redukcjonistyczny. Weźmy na przykład kogoś z wysokim IQ, ale z kompetencjami emocjonalnymi podobnymi do trzylatka. Mało prawdopodobne, że odniosą sukces.

Kompetencje emocjonalne to kolejny obszar inteligencji ogólnej

Z badania przeprowadzonego przez University of Kentucky wynika, że obecnie nadal mamy poważne ograniczenia w pomiarze i ocenie inteligencji emocjonalnej. Oczywiste jest jednak, że osoby o dobrych umiejętnościach emocjonalnych mają większą szansę na osiągnięcie sukcesu akademickiego i zawodowego.

Samoświadomość, regulacja emocji, pozytywność i dobra komunikacja emocjonalna to umiejętności, które uzupełniają umiejętności poznawcze. Dzięki nim lepiej radzimy sobie ze stresem i lękiem, osiągamy porozumienia z otaczającymi nas ludźmi i czujemy się bardziej zmotywowani do pracy na rzecz naszych celów.

Kompetencje emocjonalne leżą u podstaw inteligencji ogólnej i wszyscy powinniśmy je rozwijać znacznie bardziej. To powiedziawszy, nie jest to łatwe zadanie. Wymaga zaangażowania, praktyki i poświęcenia.

Jest obszar, w którym każdy z nas powinien się doskonalić. Polega na zwracaniu uwagi na otaczający nas świat społeczny, byciu wrażliwym na realia innych (empatyczny) oraz umiejętnym rozumieć emocjonalne przesłania innych.

Czy inteligencja emocjonalna naprawdę jest rodzajem inteligencji?

Musimy wyjść poza klasyczne pytanie, czy inteligencja emocjonalna jest rzeczywiście rodzajem inteligencji. Nie powinniśmy patrzeć na nie jak na oddzielne byty. Nie powinniśmy też myśleć o teorii inteligencji wielorakich Gardnera, ponieważ mają one niewielką wartość. W rzeczywistości powinniśmy postrzegać inteligencję jako unikalną cechę składającą się z różnych obszarów.

Jak wskazuje Robert Sternberg, inteligencja pozwala nam być skutecznymi, zdecydowanymi i innowacyjnymi ludźmi, którzy potrafią rozumieć innych, współistnieć, osiągać porozumienia i regulować nasze zachowanie, aby osiągnąć cele. Nie możemy oddzielić rozumu od emocji, a zatem nie może istnieć inteligencja poznawcza i inteligencja emocjonalna. Oba są jednym i wzajemnie się uzupełniają.

Problem polega na tym, że do tej pory nie przywiązywaliśmy wystarczającej wagi do kompetencji emocjonalnych. Musimy stać się skuteczniejszymi słuchaczami i lepszymi komunikatorami. Musimy być również bardziej empatyczni i zorientowani na osiąganie porozumień, a nie tworzenie konfliktów. Geniusze są nic nie warci, jeśli nie są w stanie opanować swojej frustracji lub nie są w stanie zauważyć smutku osoby stojącej przed nimi.