Istnieje wiele mikropowieści, które mogą rozbudzić naszą wyobraźnię i pomóc nam zatopić się w marzeniach. Ciekawe jest to, że duża ich część to historie w ścisłym znaczeniu tego słowa. Mają wstęp, rozwinięcie i zakończenie. Postaci, miejsce i czas akcji. Wszystko skondensowane w kilku zdaniach.
Jest wielu świetnych pisarzy, którzy napisali mikropowieści. W mgnieniu oka przenoszą nas do świata fikcji i zadziwiają swoimi dowcipnymi, ale niepokojącymi zakończeniami. Są prawdziwymi magikami słowa.
Te mikropowieści, które rozbudzają naszą wyobraźnię, są balsamem dla umysłu i serca. Zachęcają nas do spojrzenia na rzeczy z innego punktu widzenia. Dzięki nim otrzymujemy możliwość spojrzenia na znajome sytuacje z całkowicie nowej perspektywy.
Oto krótki zbiór tych małych klejnotów literatury.
„Bóg jeszcze nie stworzył świata; po prostu sobie go wyobraża, jakby pomiędzy snami. Dlatego świat jest doskonały, ale mylący”.
-Juan José Arreola-
Mikropowieści, które pobudzają wyobraźnię i zachęcają do refleksji
1. Kto śni o kim?
Pierwszą mikropowieścią, którą chcemy dzisiaj przytoczyć jest opowiadanie autorstwa Any Maríi Shua. Brzmi następująco: „Obudź się, jest już późno, dziwny człowiek krzyczy na mnie od drzwi. Ty się obudź, to Ty jesteś tym, kto tego potrzebuje, odpowiadam mu. Ale ten uparty człowiek po prostu śpi dalej”.
Ta historia stawia nas na progu rzeczywistości. Zaciera cienką linię pomiędzy śnieniem a budzeniem się. Jest to jedna z tych historii, które znacznie ułatwiają wejście do świata wyobraźni dlatego, że otwierają drzwi do świata surrealizmu.
2. Doktorat z wróżenia
Na napisanie pracy doktorskiej zasługuje opowiadanie Jorge’a Luisa Borgesa. To naprawdę jedna z najbardziej niezwykłych mikropowieści. „Na Sumatrze ktoś próbuje zrobić doktorat jako wróżbita. Czarodziej egzaminator pyta zdającego, czy zda, czy nie. Kandydat odpowiada, że nie zda…”.
W tym krótkim opowiadaniu Borges przedstawia grę logiczną i próbuje stworzyć paradoks z ogromną pomysłowością. Propozycja jest fascynująca, ponieważ umieszcza postacie i czytelników na rozdrożu. Po prostu nie wiadomo, kto gra z kim.
3. Problem niewidomego człowieka
Oto jedna z wielu mikropowieści, które napisał Alejandro Jodorowsky, byśmy mogli sobie wyobrażać i marzyć. Brzmi następująco: „Niewidomy z białą laską na środku pustyni płacze, ponieważ nie ma tam żadnych przeszkód, które mogłyby mu pomóc odnaleźć drogę”.
W tym przypadku także mamy do czynienia z paradoksem. Niewidomy musi unikać przeszkód, aby iść do przodu. Stanowią dla niego barierę, a jednocześnie są punktem odniesienia. Odkrywa to tylko wtedy, gdy ich nie ma.
4. Brak miłości, ponadczasowy temat
Opowieści o miłości zawsze mają nieoczekiwane rezultaty. A przynajmniej te dobre. W opowiadaniu Gaspara Camerariusa, pozostającego w połowie drogi między poezją a narracją, doskonale widoczny jest zarys złamanego serca. Opowiadanie brzmi: „Byłem tak wieloma mężczyznami, ale nigdy nie byłem tym, w którego uścisku Matilde Urbach zemdlała”.
Można powiedzieć, że podsumowuje całe życie w zaledwie kilku zdaniach. Syntetyzuje ideę wielu zmian, które nas dotyczą. Jesteśmy jedyni w swoim rodzaju, a zarazem jesteśmy tak wieloma ludźmi. Jednocześnie ta mikropowieść pokazuje, że czegoś brakuje. Jego bohater był wieloma ludźmi, z wyjątkiem tych, którzy są kochani przez kogoś wyjątkowego.
5. Prośba sieroty
Najbardziej niezwykłą rzeczą we wszystkich tych mikropowieściach jest sposób, w jaki rzucają one wyzwanie naszej codziennej logice. Z wielką gracją pokazują nam, że istnieją granice rzeczywistości, które łączą się ze sobą.
Jednym z przykładów takich mikropowieści jest dzieło Carlosa Monsivaisa: „I był tam dziewięcioletni chłopiec, który zabił swoich rodziców i poprosił sędziego o ułaskawienie, ponieważ był sierotą”. W tej historii dwie rzeczywistości, które są spójne na jednym poziomie i sprzeczne na innym są ze sobą powiązane. Morderca twierdzi, że jest ofiarą. I faktycznie jest. Jednak jest on głównie ofiarą własnych działań.
Te mikropowieści, które skłaniają do myślenia mogą budzić silne emocje. Są jak drzwi, które otwierają się na inne wymiary myśli. Ich główną wartością jest to, że pomagają nam widzieć rzeczy z zupełnie innych perspektyw. Perspektyw, które napełniają nas inteligencją, mądrością i wrażliwością.