Dzieciństwo jest etapem życia, w którym zaczynamy poznawać świat. Uczymy się też zarządzać rzeczami i tworzyć relacje z ludźmi, z którymi żyjemy. Z drugiej strony, dzieciństwo jest okresem, w którym jesteśmy szczególnie wrażliwi i zależni.
W związku z tym, to co dzieje się z nami w dzieciństwie staje się częścią nas samych. Od tej chwili trudno będzie to zmienić. Niezależnie od tego, czy nasze dzieciństwo było pozytywne, czy negatywne, dotyczy to w takiej samej mierze każdego z nas.
Nasze dzieciństwo może być tym, co uczyni nas silnymi bądź stale będzie nas osłabiało. Stanowi to spadek, który otrzymujemy niezależnie od tego czy chcemy, czy nie.
W programach telewizyjnych oraz w filmach często widzimy profil osoby z zaburzeniami, której dzieciństwo w sposób bezpośredni lub pośredni wypełnione było skomplikowanymi relacjami.
Jednak w rzeczywistości, jakie najczęstsze konsekwencje niesie ze sobą toksyczne dzieciństwo?
1. Dzieciństwo – uraz
Dzieciństwo, podobnie jak wszystkie inne okresy tworzące historię naszego życia, nigdy już nie wróci. Toksyczne dzieciństwo tłumaczy się zazwyczaj jako dzieciństwo smutne, nieszczęśliwe albo skomplikowane.
Często, niemożność przeżycia tych lat w sposób jaki byśmy chcieli, napełnia nas niechęcią wobec ludzi, którzy byli pośród nas w tym czasie.
Innymi słowy, nasze emocjonalne połączenia z dzieciństwa przetrwają, często ujawniają się one później jako przyczyna konfliktów w miłości, czy też jako trudne do zniesienia uczucia.
Te sprzeczne uczucia nie są dziełem przypadku, ale raczej późniejszą konsekwencją niesprawiedliwości, nieufności, strachu, porzucenia i upokorzenia, które kiedyś musieliśmy odczuwać.
2. Trudności w tworzeniu relacji z innymi
Sposób, w jaki tworzymy relacje zaczyna się rozwijać w ciągu pierwszych kilku lat życia. Uczymy się jak najlepiej wyrażać siebie lub jak zarządzać ciszą w celu uzyskania skutecznej komunikacji.
W dzieciństwie wzorce pewnych relacji, jak przemoc lub przymus są bardzo łatwe do przyswojenia i powielenia. Stają się one trudne do “oduczenia” jeśli, jako dzieci, obserwowaliśmy innych stosujących w związku przemoc lub przymus służące dopięciu celu przez agresora.
Chociaż mamy niewielką kontrolę nad naszym uczeniem się związku, jeżeli przyzwyczajamy się do toksycznych wzorców jako dzieci, możemy te negatywne przykłady odzwierciedlać w naszym dorosłym życiu. Jednak w pewnym momencie przyjdzie nam zapłacić wysoką cenę za naszą nieudolność.
3. Skrzywienie samooceny
Toksyczne dzieciństwo nie odnosi się jedynie do braku sympatii, czy też stałego cierpienia nieuzasadnionej kary obojętności. Mamy tu też do czynienia ze współistniejącymi ludźmi, którzy nie zauważają swoich błędów lub którzy są nadopiekuńczy dla dziecka, chroniąc je przed popełnianiem błędów.
Wystawiając tym samym dziecku wizerunek nietykalności i doskonałości, który jest daleki od tego, jaki dziecko spotka w dorosłym życiu.
W tym przypadku człowiek dorasta wierząc, że jest kimś, kim tak naprawdę nie jest, co stwarza niewiedzę, za którą przyjdzie mu srogo zapłacić w miarę upływu czasu.
4. Mniejsze szanse, by rozwijać inteligencję emocjonalną
Matematyka, sztuka, języki obce… Wszystkie te przedmioty (czy tego chcemy, czy nie) są częścią wszystkich programów nauczania akademickiego. Jednakże coś równie użytecznego jak zarządzanie naszymi emocjami jest (lub było) poza systemową edukacją.
Fakt, że nikt nie zadał sobie trudu, by nauczyć nas jak zarządzać naszymi emocjami, nie oznacza, że nie nauczyliśmy się tego. Jednak, gdy nikt nie poświęci na to czasu, w końcu uczymy się sami poprzez obserwację innych.
W toksycznym dzieciństwie ludzie, którzy są blisko nas, lub którzy służą jako punkty odniesienia mają także słabo rozwiniętą inteligencję emocjonalną. Może to być bardzo toksyczne w dzieciństwie i może sprawić, że będziemy narażeni w najbardziej podstawowy sposób.
5. Potencjał powtarzania złych wzorców jako rodzice
Wychowanie jakiego doświadczamy będąc dzieckiem staje się w większości przypadków podstawą do wychowania własnych dzieci. Często nieświadomie powtarzamy pewne wzorce zachowań. Gdy są one toksyczne to musimy poczynić znaczne wysiłki, by przekierować nasze wychowywanie własnych dzieci na poprawny zdrowy sposób.
Pomimo że ludzie, którzy mieli trudne dzieciństwo uważają, iż jest im trudniej się rozwijać, mogą zrobić niejako wrócić i przezwyciężyć to, czego nigdy nie należało odrzucać.
W ten sposób z czasem będą się oni bardzie wyróżniać. Nie ze względu na ich ból z dzieciństwa, ale ze względu na to co udało im się osiągnąć. Staną się ludźmi godnymi podziwu.