Test samooceny: jaki mam poziom samooceny?

Najbardziej znany i najczęściej stosowany test samooceny to bez wątpienia skala Rosenberga. To prawda, że ​​mamy do czynienia z narzędziem psychometrycznym, który ma już ponad pięć dekad. Jednak nadal ceni się jego prostotę, jeśli chodzi o zastosowanie (składa się tylko z 10 pozycji). Szczególnie docenia się także jego niezawodność i trafność.

Kiedy mówimy o poczuciu własnej wartości, jasne jest, że nikt nie mógłby oszacować go lepiej niż każdy z nas w odniesieniu do własnej osoby. W zasadzie chodzi przecież o koncepcję nas samych i tego, jak oceniamy samych siebie. Teraz należy zauważyć, że ten wymiar ma o wiele więcej niuansów.

Samoocenę kształtują bardziej złożone i subtelne rysy, które szkicują psychologiczny obraz pełen unikalnych odcieni, kształtów i perspektyw. Test samooceny pozwala nam ocenić gdzie znajdujemy się w tym wymiarze.

Samoocena to inaczej myśli, które mamy na co dzień o własnej osobie. Odpowiada ona także postrzeganiu tego, jak widzą nas inni. Nie możemy też zapomnieć o wpływie dzieciństwa, wychowania, interakcji z naszymi rodzicami, przyjaciółmi, partnerami...

Ten wymiar to totum revolutum, które łączy w sobie pojęcia takie jak tożsamość, samoświadomość, poczucie własnej skuteczności itp.

Podobnie, aby zagłębić się w koncepcję samooceny, warto zapoznać się z licznymi pracami Morrisa Rosenberga, profesora socjologii na Uniwersytecie Maryland i pioniera badań w tej dziedzinie. Właśnie w jednej ze swoich jego książek, Społeczeństwo i samoocena nastolatka, opublikowanej w 1965 roku po raz pierwszy zaprezentował swój test i skalę samooceny.

Ten instrument jest nadal jednym z najczęściej używanych narzędzi psychometrycznych. Zobaczmy dlaczego.

„Żadna osoba nie może czuć się komfortowo bez własnej zgody”.
– Mark Twain-

Test samooceny: skala Rosenberga

Samoocena jest subiektywnym konstruktem psychologicznym. Wiemy, że jej składniki są kształtowane przez każde doświadczenie, które przechodzimy i każdą ocenę, którą mu nadajemy. Ale także przez to, co mówimy do siebie, i sposób, w jaki siebie traktujemy, doceniamy i oceniamy w prawie każdym aspekcie życia.

Ponadto, należy koniecznie zaznaczyć pewien istotny niuans: samoocena jest wymiarem emocjonalnym. Nie możemy zapominać, że ta samoświadomość może przechodzić fluktuacje w pewnych momentach.

Zależy to przede wszystkim od sposobu, w jaki interpretujemy wydarzenia w naszym życiu i jak stawiamy im czoła. Innymi słowy, nikt nie przychodzi na świat z silną samooceną i utrzymuje ją w idealnym stanie do końca swoich dni.

Poczucie własnej wartości jest jak mięsień. Jeśli więc go zaniedbujemy, czasami słabnie. Jeśli natomiast ćwiczymy go codziennie, wszystko płynie, wszystko ma nieco mniejszy ciężar i czujemy wystarczającą energię, aby stawić czoła prawie każdej sytuacji.

Z kolei dobrym punktem wyjścia do poznania stanu tego „mięśnia psychicznego” jest ten najbardziej uznany jak do tej pory test psychologiczny samooceny: skala Rosenberga.

Jaka jest historia skali Rosenberga?

Morris Rosenberg opracował skalę w oparciu o dane zebrane od 5024 nastolatków w amerykańskich szkołach. Jego ideą była próba zrozumienia, w jaki sposób kontekst społeczny danej osoby wpływa na koncepcję samooceny. Rosenberg wiedział, że czynniki takie jak wychowanie, środowisko i rodzina mogą zwiększyć lub zaburzyć ten psychologiczny konstrukt.

Wpadł więc na pomysł opracowania testu samooceny, aby ocenić, jak wygląda ta sprawa wśród nastolatków w jego kraju. Prace te przeprowadzono w 1960 roku, natychmiast wzbudzając zainteresowanie prasy naukowej.

W szczególności dlatego, że skala wykazała wysoką niezawodność i ponieważ zachowała tę samą aktualność przez lata zarówno w Stanach Zjednoczonych jak i w innych populacjach na całym świecie.

W jaki sposób stosuje się ten test psychologii samooceny Rosenberga?

Jednym z najbardziej znaczących faktów tego testu psychologii samooceny jest jego prostota w zastosowaniu. Składa się z 10 stwierdzeń z czterema opcjami oceny w stylu likert, od zdecydowanie zgadzam się do zdecydowanie się nie zgadzam.

Jeśli zadajemy sobie teraz pytanie, jak to możliwe, że to narzędzie nie traci na aktualności, mając tylko dziesięć pytań, warto podkreślić jeden szczegół.

W 2001 roku dr Richard W. Robbins zauważył, że już nawet jedno pytanie naprawdę wystarczyłoby do oceny samooceny. Brzmiałoby ono „Czy mam dobrą samoocenę?” W rzeczywistości on sam opracował Skalę Samooceny Jednego Elementu (SISE), wykazując w pewnym badaniu, że jest ona tak samo skuteczna jak skala Rosenberga.

Co to jest test psychologiczny samooceny i jak się go ocenia?

Stwierdzenia, które składają się na test samooceny Rosenberga, to następujące zdania:

1. Czuję, że jestem osobą godną uznania, przynajmniej tak bardzo jak inni ludzie.
2. Jestem przekonany, że mam dobre cechy.
3. Jestem w stanie robić rzeczy tak dobrze, jak większość ludzi.
4. Mam pozytywne nastawienie do siebie.
5. Ogólnie jestem z siebie zadowolony.
6. Czuję, że nie mam z czego być dumnym.
7. Ogólnie rzecz biorąc, jestem skłonny myśleć, że jestem porażką.
8. Chciałbym mieć więcej szacunku do siebie.
9. Są chwile, kiedy naprawdę myślę, że jestem bezużyteczny.
10. Czasami myślę, że nie jestem dobrą osobą.

Na każde pytanie należy wystawić ocenę w oparciu o następujące rodzaje odpowiedzi:

• A. Zdecydowanie się zgadzam
• B. zgadzam się
• C. nie zgadzam się
• D. zdecydowanie się nie zgadzam

Interpretacja testu psychologii samooceny

Metodologia oceny każdej odpowiedzi jest zgodna z następującymi wytycznymi:

• Pytania od 1 do 5 – odpowiedzi od A do D są oceniane od 4 do 1.
• Od pytań 6 do 10 – odpowiedzi od A do D są oceniane od 1 do 4.

Podsumowując test w ten sposób, jeśli uzyskamy końcowy wynik od 30 do 40 punktów, będziemy mieć dobrą samoocenę. Jeśli natomiast końcowy wynik mieści się w przedziale od 26 do 29 punktów, będziemy mieli średnią samoocenę, którą należy poprawić. Wreszcie, w przypadku uzyskania 25 lub mniej, stanęlibyśmy w obliczu niskiej samooceny.

Podsumowując, test i skala samooceny Rosenberga jest narzędziem równie przydatnym, co prostym.  W bardzo praktyczny sposób służy do oceny zarówno pacjentów w warunkach klinicznych, jak i ogólnej populacji. Warto więc pamiętać o tym narzędziu psychologicznym.