Strach – jeśli nasze działania go nie budzą, to prawdopodobnie nie są warte spełnienia. Czasami, aby osiągnąć swoje marzenia, musisz negocjować ze strachem. Musisz nauczyć się żyć ze swoimi lękami. Chociaż nie wszystkie z nich blokują cię lub ograniczają i powodują, że rezygnujesz ze swoich celów. Wiele z nich wywołuje uczucie zawrotów głowy, przypominające to, gdy stoisz na klifie i zerkasz w dół. Dzięki temu wiesz, że masz w sobie pełno adrenaliny i nieznanych doznań.
To poczucie niepewności i niepokoju pojawia się, gdy coś naprawdę nas motywuje. Strach wytrąca nas z rutyny. Dzieje się tak ponieważ chce przekształcić twoje życie w coś znaczącego. Strach wyznacza drogę, którą powinniśmy podążać. Zachęca nas do testowania granicy między tym, co możliwe, a tym co niemożliwe. Czyni to, próbując sprawić, by te pozornie niemożliwe do spełnienia marzenia stały się rzeczywistością.
Strach – emocja, która nas przeraża
Gerald Hüther w swojej książce “Biologia strachu” (“The Biology of Fear”) wyjaśnia, że niczego nie boimy się tak bardzo, jak naszych lęków. Jednak właśnie ta emocja, we wszystkich jej niuansach, wprawia w ruch nasz intelektualny i emocjonalny rozwój. Strach wywołuje reakcję stresową w mózgu. Stwarza to odpowiednie warunki dla intelektualnych, emocjonalnych i fizycznych zachowań.
Powinniśmy być w stanie znaleźć granicę między przyjaznym i opiekuńczym strachem a patologicznym lękiem. Tym rodzajem, który prowadzi do ataków paniki i niepokoju.
Fizyka kwantowa wyjaśnia, w jaki sposób ciało i emocje nie mogą rozróżnić tego, co dzieje się w świecie rzeczywistym i urojonym. Dlatego nasz mózg wyzwala takie same reakcje. Tak więc dokładnie w taki sam sposób znosimy zarówno skutki stresu jak i inne mechanizmy biologiczne. Bez względu na to, czy czegoś doświadczamy, oczekujemy na coś, czy po prostu to sobie wyobrażamy.
Złożony układ strachu w naszym ciele: mieszanka stresu i przyjemności
Jak już wspomnieliśmy, lęk pojawia się jako odczucie nieodpowiedniego przystosowania, gdy staje się duszącym i ciągłym stanem emocjonalnym, zamiast służyć jako sygnał alarmowy dla potencjalnie zagrażających nam bodźców ze świata zewnętrznego. Zamyka ludzi w kręgu nieprzyjemnych wrażeń, kiedy nie jest już w stanie zobaczyć różnic – adaptacyjnych – między stanami alarmu a relaksu.
Złożony proces oraz fizyczny i hormonalny cykl stresu zostają aktywowane poprzez bodźce zmysłowe. Takie jak zmysł wzroku lub słuchu, by poprzez nie wysłać informację do części mózgu zwanej ciałem migdałowatym. Ta struktura łączy się z podwzgórzem, by uzyskać dostęp do wspomnień i zobaczyć, co wydarzyło się w podobnych sytuacjach w przeszłości. Ponadto jest odpowiedzialna za wysyłanie impulsów elektrycznych do naszych mięśni w celu zainicjowania działania.
Na polu emocjonalnym przysadka mózgowa wydziela hormony stresu. Te z kolei aktywizują nas i produkują dwa inne hormony: kortyzol i adrenalinę. Adrenalina rozszerza twoje źrenice i zwiększa częstotliwość oddechu. Z drugiej strony, kortyzol zwiększa poziom glukozy we krwi, co prowadzi do wytworzenia większej ilości energii mięśniowej.
Najciekawszą rzeczą w tym skomplikowanym obwodzie jest to, że w końcu generuje on dopaminę. Jest to neuroprzekaźnik związany z przyjemnością, który z kolei towarzyszy odczuwaniu strachu, ryzyka i triumfu.
Kiedy strach przestaje działać: znak katastrofy
Będąc świadomymi tego złożonego obwodu strachu i jego przydatności, nie tylko dla naszego przetrwania, ale także dla naszego dobrego samopoczucia, jest rzeczą normalną, że ludzie, którzy odnieśli obrażenia pomimo uczucia strachu, czują, że taki znak ostrzegawczy nie jest czymś cennym. Ponieważ, mimo że przewidzieli niebezpieczeństwo, nadal nie byli w stanie nic zrobić by temu zapobiec.
Spójrzmy chociażby na ludzi, którzy byli ofiarami agresji. Jeśli szkody, których doświadczyli, nie zostaną przetworzone emocjonalnie, ich strach pozostanie aktywowany na stałe, nawet w przypadku zdarzeń, które nie stanowią zagrożenia. Można również doświadczyć takiego stanu, jeśli jesteśmy świadkami aktu, w którym środki wykorzystywane do ucieczki nie zadziałały.
Zrobienie z lęku swojego sojusznika w celu osiągnięcia przyjemności
W przypadkach, w których strach nie zadziałał jako znak adaptacyjny, ale raczej jako uogólnione wrażenie wywołujące ogromny dyskomfort, należy go traktować stosownie do okoliczności. W przypadkach, w których doszło do traumy, techniki takie jak EMDR oraz inne metody wydają się przynosić obiecujące rezultaty. W każdym razie najlepszą radą, jaką możemy dać jest to, byś poszukał rady specjalisty.
Strach służy jako antycypacja, nigdy jako sposób na przeżycie swojego życia. Jak wspomnieliśmy na początku tego artykułu, ideałem jest, aby było to odczucie, które pokazuje nam, w którym miejscu znajduje się przepaść i nieużywane drogi, ale bez zwykłego podążania za strzałką bez zadawania pytań.
Byłby podobny do strachu, jaki odczuwamy w obliczu celów, które wydają się nieosiągalne, ale o których wiemy, że takie nie są. Taki, jaki odczuwa ktoś przed podjęciem kariery wymagającej lat nauki. Lub jaki czuje biegacz, który próbuje pokonać swój wcześniejszy rekord prędkości. Kortyzol aktywuje się, ale nie blokuje ani nie ogranicza.
Tak więc sposobność przekształcenia strachu w sojusznika może stać się, jeśli jesteś w stanie to urzeczywistnić, wspaniałym osiągnięciem. Będziesz w stanie docenić znaki ostrzegawcze, które ci daje, bez ślepego ich przestrzegania. Da ci poczucie, że alarm jest obecny i rzeczywisty, ale także pozwoli zmierzyć się z nim i zrozumieć jak się z nim obchodzić.
Któregoś dnia możesz nie być w stanie uniknąć tego, czego się boisz, ani nie będziesz w stanie się z tym zmierzyć, ale musisz przekuć to doświadczenie w coś, co pozwoli ci w pełni wykorzystać inne.
W końcu, gdyby strach nie istniał, nie bylibyśmy także w stanie odczuwać sukcesu ani spełnienia. Jeśli będziesz unikać jednego, unikniesz też innych co w rezultacie sprawi, że unikniesz życia. Pozwól sobie doświadczyć i tolerować tę emocję. Zapewniam, że wniesie ciekawe rzeczy do twojego życia.