Spojrzenie wyraża więcej niż może się nam wydawać. Spojrzenie wyraża dosłownie wszystko. Nie patrz tak na mnie. Proszę. Nie widzisz, że twoje spojrzenie wyraża wszystko, że dotyka mojej duszy? Nie wiem, co masz w oczach, że mówią za Ciebie. Patrzę w nie i bez zbędnych słów, doskonale wiem co do mnie czujesz.
Jak to jednak możliwe, że Twoje spojrzenia wyraża tak wiele? Czy mówi tak tylko do mnie? Czy to dlatego, że właśnie ja potrafię tak doskonale je interpretować? Zawsze wiedziałam, że potrafisz wyrazić wszystko co czujesz wyłącznie za pomocą oczu, ale czy to nie dlatego, że potrafię właściwie z nich czytać?
Spojrzenie wyraża wszystko – czy dobrze je interpretuję?
Ale czy to rzeczywiście prawda? A może łączę moje pragnienia ze strachem przed rzeczywistością? A może nadpisuję to, co chciałabym, żebyś o mnie myślał?
Dlaczego wciąż się tak na mnie patrzysz? Nie chcę widzieć, o co mnie proszą Twoje oczy. Wiem! Odwrócę wzrok. Rozproszę się przejeżdżającym samochodem. To mi pozwoli odwrócić się od wszystkich spojrzeń. Od oczu, które proszą o to, czy tamto, od oczu, które chciałyby coś osiągnąć, które szukają kontaktu.
Gdy odwracam wzrok, cudze spojrzenie i ból, nadzieja i smutek znikają bezpowrotnie. Nikt Cię nie oceni z powodu spoglądania w ekran telefonu. Czyż oni nie robią tego samego? Ach. Dosłownie na chwilkę podniosłam oczy w Twoją stronę, a Ty wciąż na mnie patrzysz…
Nie wiem co w sobie masz, ale dotykasz mojej duszy. Dlaczego wzbudzasz we mnie emocje bez pozwolenia? Nie mogę ich powstrzymać! Aha, wystarczy, że odwrócę wzrok i znów nic nie będę widzieć…
Naprawdę nie rozumiesz, że Twój wzrok rozbudza moje współczucie? Tak, Twoje spojrzenie połączone z ciszą. Teraz będę musiała coś z tym zrobić! Nie patrz tak na mnie, bo wiem, co czujesz i nie mogę przestać czuć tego samego. Wiem co zrobię! Zjedz trochę lazanii, to moja ulubiona potrawa, wiesz, że umieram z głodu…
Tylko przestań tak na mnie patrzeć…
To, co robimy, to, co mówimy, to, co przestajemy robić i to, co przestajemy mówić, wszystko to ma swój niezatarty wpływ emocjonalny na innych.
Spojrzenie wyraża wszystko – dlaczego wzbudza w nas uczucia?
Mechanizm odpowiedzialny za empatię ma swoją specyficzną nazwę. Nazywa się układem limbicznym. Jest to bardzo złożona struktura występująca w mózgu, która przyjmuje mnóstwo informacji. Stanowi esencję odpowiedzialną za pobudzanie i usypianie naszych najskrytszych emocji w połączeniu z informacjami odbieranymi ze zmysłów.
Jedno spojrzenie, jedna piosenka, jedno silne odczucie bólu, zapach świeżo sparzonej kawy to czynniki wychwytywane przez nasze zmysły i korę mózgową, a następnie uzupełniane uczuciami powstającymi na skutek działania wspomnianego układu limbicznego.
Nasza stabilność emocjonalna w dużej mierze zależy od relacji, jakie łączą nas z osobami z naszego otoczenia.
Układ limbiczny posiada jednak pewną cech charakterystyczną, która czyni go niesamowitym. Nasz układ limbiczny stanowi strukturę otwartą, która może zestroić się z układem limbicznym innej osoby, aby odczuwać dokładnie to samo co ona.
Dzięki temu złożonemu układowi możemy odczuwać empatię, odczuwać smutek na widok płaczącego dziecka, cieszyć się z sukcesu partnera czy ulubionej drużyny futbolowej.
Osoba silniej manifestujące swoje emocje zaraża emocjami tę drugą
Nie zapominaj więc. Kiedy znów ktoś głęboko spojrzy Ci w oczy nie odwracaj wzroku, aby uciszyć własne emocje. Patrz ludziom w oczy i skup się na tym, co właśnie przeżywają. Zrozum też emocje, którymi chcą Cię obdarzyć.