Rodzaje choroby afektywnej dwubiegunowej

Różne rodzaje choroby afektywnej dwubiegunowej mają znaczny wpływ na stan psychiczny chorego i na jego otoczenie. Jest to stan psychiczny, który oscyluje między stanami depresyjnymi i maniakalnymi. Dlatego cierpiący może przejść od najbardziej intensywnej euforii i nadmiernej pewności siebie do stanu głębokiego przygnębienia, udręki i negatywności.

Chcielibyśmy przybliżyć ten skomplikowany temat, dlatego w tym artykule przedstawimy różne rodzaje choroby afektywnej dwubiegunowej.

Wyrażenia takie jak „Ta osoba zachowuje się jakby miała skrajne emocje” lub „Dzisiaj nie jest mój dzień, jestem nie w sosie” często pojawiają się w naszym codziennym życiu. Używamy takich wyrażeń raczej bez większego zastanowienia, aby opisać zmienne nastroje, których my, ludzie, często doświadczamy.

Jednak nawet jeśli od czasu do czasu każdy z nas wsiada do emocjonalnej kolejki górskiej, życie kogoś, kto cierpi na zaburzenia afektywne dwubiegunowe, jest czymś zupełnie innym. Życie z tak złożonym stanem jest dla chorego naprawdę trudne.

Po pierwsze, nie ma dwóch takich samych osób z chorobą afektywną dwubiegunową. Każdy przypadek jest inny.

Niektórzy skutecznie stosują leczenie i osiągają całkowicie normalne życie na co dzień. Inni natomiast angażują się w ryzykowne zachowania, nie stosują się do wytycznych medycznych i nie są w stanie odpowiednio kontrolować swojego życia społecznego, osobistego lub zawodowego.

Podstawowe rodzaje choroby afektywnej dwubiegunowej

Choroba afektywna dwubiegunowa jest jedną z najczęstszych chorób psychicznych, a także jedną z najpoważniejszych. Wiemy, że dotyka od trzech do pięciu procent światowej populacji i chociaż występuje częściej u dorosłych, może również pojawić się we wczesnym dzieciństwie.

Mamy do czynienia z zaburzeniem, które utrzymuje się przez lata, a następnie może przez jakiś czas przejść do remisji. Po jakimś czasie może powrócić.

Jak wspomnieliśmy, osoby zmagające się z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym nie doświadczają go w ten sam sposób. Niektórzy przechodzą ciężką depresję i tylko łagodniejsze epizody euforii. Inni cierpią na epizody maniakalne o większej intensywności i wpływie.

Jeszcze inni pozostają miesiącami w jednym stanie, a inni zmieniają się między epizodami znacznie częściej.

Wszystko to pokazuje, że nie tylko ważne jest, aby jak najszybciej zdiagnozować tę chorobę, ale także wiedzieć, z jakim typem choroby dwubiegunowej mamy do czynienia. A zatem przeanalizujmy teraz pokrótce rodzaje choroby afektywnej dwubiegunowej.

Zaburzenie cyklotymiczne

Cyklotymia jest najłagodniejszą postacią choroby afektywnej dwubiegunowej. Zwykle pojawia się po raz pierwszy w okresie dojrzewania, co utrudnia diagnozę ze względu na zmiany zachowania charakterystyczne dla tego etapu rozwoju człowieka.

Może jednak przekształcić się w sytuacje, z którymi rodzina nie może już sobie poradzić samodzielnie. Cechy mogą ce opisać ten przypadek są następujące:

• Niestabilność psychiczna. Osoba jest świadoma swojego stanu.
• Pojawiają się łagodne epizody depresji (melancholia, smutek, drażliwość, zmiany rytmu snu i zaburzenia odżywiania).
• Fazy ​​euforii, nadpobudliwości lub podniecenia, które nie są zbyt intensywne; jest to klasyfikowane jako hipomania.
  Mogą minąć miesiące, podczas których emocje, zachowania i nastroje osoby są ustabilizowane i zrównoważone. Chociaż wcześniej czy później depresja lub ryzykowne zachowania i śmiałość w działaniach mogą wkrótce się pojawić.
• Rodzina osoby może zauważyć, że osoba ta ma bardzo trudny charakter, z bardzo zauważalnymi wybuchami i złymi nastrojami.

Choroba afektywna dwubiegunowa typu I

Ten typ choroby afektywnej dwubiegunowej jest zwykle diagnozowany, gdy u pacjenta występuje faza maniakalna trwająca dłużej niż tydzień, z towarzyszącymi dodatkowo wybuchami psychotycznymi. Są to szczególnie poważne sytuacje, w których zwykle konieczna jest hospitalizacja.

• Niedawno ta typologia przyjęła nazwę psychozy maniakalno-depresyjnej. Najbardziej godne uwagi epizody maniakalne to te z gwałtownymi zachowaniami, które mogą obejmować nawet próby samobójcze.
• Choroba afektywna dwubiegunowa typu I może mieć postać od łagodnej do wyniszczającej. W poważnych przypadkach dana osoba będzie miała poważne problemy z prowadzeniem samodzielnego życia (nauka, praca, aspekty finansowe itp.).

Rodzaje choroby afektywnej dwubiegunowej: typ II

Główną cechą charakterystyczną tej typologii jest to, że obejmuje ona najłagodniejszą wersję manii: hipomanię. Jednak częściej występują również nawracające epizody silnej depresji. Aby zdiagnozować ten typ, osoba musi doświadczać:

• Co najmniej jeden epizod hipomanii i więcej niż jeden epizod dużej depresji.
• Problemy ze snem: bezsenność lub nadmierny sen (hipersomnia).
• Intensywne wyczerpanie.
• Niewyjaśniony płacz.
• Myśli samobójcze.
• Niska samoocena i niska motywacja.

Choroba afektywna dwubiegunowa z szybką zmianą faz

Ten rodzaj zaburzenia afektywnego dwubiegunowego charakteryzuje się średnio czterema epizodami w ciągu roku. Te epizody mogą być depresyjne, mieszane depresyjne, maniakalne lub hipomaniakalne. W rezultacie niektóre osoby z zaburzeniem typu 1 lub 2 mogą również wpasowywać się w definicję tego rodzaju zaburzenia.

Wiemy jednak, że ta typologia nie jest zbyt powszechna. Tylko 10% chorych na różne rodzaje choroby afektywnej dwubiegunowej przejawia tę cechę.

Choroba afektywna dwubiegunowa spowodowana innym zaburzeniem medycznym lub uzależnieniem

Omówiliśmy różne rodzaje choroby afektywnej dwubiegunowej – ten przypadek jest najbardziej niespecyficzny pośród nich. Dlaczego? Niektórzy ludzie nie wykazują określonego wzoru, takiego jak te, o których wspomnieliśmy powyżej. Otrzymują jednak tę diagnozę ze względu na zmienność nastroju, historię choroby i zachowanie.

Wiele z tych przypadków ma dwa źródła: osoba cierpi na jakąś chorobę (na przykład na schizofrenię) lub jest uzależniona od określonych substancji.

Podsumowując, choć istnieją różne rodzaje choroby afektywnej dwubiegunowej, każdy z nich jest równie poważny.

Jednak ważne jest, aby pamiętać tutaj o kilku kwestiach. Po pierwsze, dzięki skutecznemu leczeniu można kontrolować drastyczne zmiany nastroju. Dzięki temu pacjent może cieszyć się lepszą jakością życia.

Po drugie, wsparcie psychologiczne może być bardzo pomocne, aby nauczyć chorego rozwijania nowych umiejętności, a także poprawić jego relacje, zarówno w pracy, jak i w rodzinie. Dzięki poradnictwu medycznemu i psychologicznemu pacjent może osiągnąć samodzielność i satysfakcję w życiu.