Quentin Tarantino i jego upodobanie do przemocy

Napisane i zweryfikowane przez krytyk filmowy Leah Padalino.

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Quentin Tarantino to reżyser, któremu udało się stworzyć własną markę. Kiedy idziemy na jeden z jego filmów wiemy, że będzie to przemoc, muzyka, typowi aktorzy, zbliżenia kobiecych stóp i wiele innych ujęć. Tarantino uwielbia takie rzeczy jak hołdy dla filmowców, takich jak Alfred Hitchcock, filmy kung-fu, spaghetti westerny, a nawet Flinstonowie.

Quentin Tarantino robi co chce. Tworzy cameo, gra kolorami i recykluje plany filmowe. Wymyśla sceny i miesza wszystko, dopóki nie znajdzie tego czego szuka. Wiele osób oskarża go o plagiat, pomimo tego, że przyznał inspirowanie się innymi filmami.

Każdy korzysta ze swoich gustów i wpływów a także wykorzystuje je na swoją korzyść. Dlatego tworząc coś zupełnie nowego w XXI wieku, prawie zawsze „kopiujemy” lub dostosowujemy coś, co już zostało zrobione.

Niejednokrotnie zwracał uwagę na to, że dana osoba nie musi chodzić do specjalnej szkoły, aby robić dobre filmy, po prostu musi robić je z pasją. Jego pasja przejawia się w jego filmach. Teraz, gdy już to wszystko powiedzieliśmy, musimy zapytać: dlaczego tak bardzo lubimy przemoc? Dlaczego filmy Quentina Tarantino są tak wyjątkowe?

Specyfika filmów, których reżyserem jest Quentin Tarantino

Quentin Tarantino brał udział w zajęciach aktorskich i pracował w sklepie z filmami wideo, czyli w miejscu, które jak sam powiedział było dla niego źródłem inspiracji.

Pomysł na film Wściekłe Psy pojawił się pewnego dnia, gdy był otoczony przez przyjaciół. W tamtym czasie Tarantino nie sądził, że jest w stanie zrobić prawdziwy film, więc nie miał nic przeciwko, decydując się na tanią produkcję ze swoimi przyjaciółmi. Jednak producent Lawrence Bender przeczytał jego scenariusz i dał mu szansę na jego wykonanie.

Składa on hołd wielu filmom. Wymieńmy kilka przykładów. Słynna scena taneczna Pulp Fiction została ściągnięta z włoskiego filmu Felliniego “8 1/2“, a kostium Umy Thurman w Kill Bill bardzo przypomina nam Bruce’a Lee.

Filmy Tarantino to zanurzenie widza w świecie intertekstualności. Jego filmy mają własną fabułę i tożsamość, a jednocześnie są pełne aluzji i odniesień. Po Pulp Fiction (1994) ludzie ostatecznie uznali Tarantino jako reżysera i scenarzystę. Zwrócił uwagę publiczności i krytyków, co doprowadziło go do zdobycia pierwszej Nagrody Akademii Filmowej za najlepszy scenariusz oryginalny.

Inne przykłady

Inne filmy, takie jak Jackie Brown (1997), Bękarty Wojny (2009) czy Kill Bill (2003), zakończyły się założeniem marki Quentin Tarantino. Wreszcie, jego najnowsze filmy Django (2012) i Nienawistna Ósemka (2015) były deklaracją miłości do całkiem zapomnianego gatunku filmowego: spaghetti western.

Dzięki tym filmom Tarantino odzyskał esencję gatunku i filmowców, takich jak Sergio Leone, a także Ennio Morricone, który skomponował jedne z najbardziej rozpoznawalnych ścieżek dźwiękowych do swoich filmów.

Innym interesującym faktem dotyczącym filmów Tarantino jest to, że jest także osobiście odpowiedzialny za swoje ścieżki dźwiękowe.

Z drugiej strony, anachronizm nie jest czymś, co martwi Tarantino. Sprawia, że ​​wszystkie elementy układanki idealnie do siebie pasują.

Quentin Tarantino i jego upodobanie do przemocy

Jeśli jest coś, co określa filmy Quentina Tarantino, to jest to przemoc. Całkowicie jawna przemoc i krwawe łaźnie, które czasami są tak absurdalne, że nie możesz powstrzymać się od śmiechu. Szczególną cechą jego filmów jest to, że rzadko kiedy są to bohaterowie z którymi możemy się utożsamiać, co sprawia, że ​​widzowie nie bardzo obchodzi ich to to kto żyje i kto umiera. Nienawistna Ósemka jest tego doskonałym przykładem.

Jeśli zamierzasz obejrzeć film Quentin Tarantino nie spodziewaj się, że znajdziesz tam jakieś ujmujące postacie. Bądź gotowy zobaczyć krew i przemoc a przy tym się pośmiać.

Zabawne jest to, że pomimo ich zdezorganizowanej narracji i wyraźnej przemocy, widzowie uwielbiają jego filmy. Sceny, które przedstawia w swoich produkcjach, są piękną formą sztuki. Na przykład słynna scena z uszami w filmie Wściekłe Psy jest wyjątkowa dzięki swojej muzyce w tle i tańcu, a jednocześnie przez to, że była „repliką” sceny z filmu Django (Corbucci, 1966).

Istotne pytania

Czy przemoc może być zabawna? Czy ma limit? Tarantino kilkakrotnie mówił, że jego filmy to czysta fikcja, którą mogą się cieszyć widzowie. Zamiast kwestionować czy jego przemoc jest moralna czy nie, powinniśmy się tym po prostu cieszyć. Muzyka sprawia, że ​​przemoc przedstawiona w filmach Tarantino jest piękna i estetyczna.

Istnieje wyraźna różnica między filmami przedstawiającymi przemoc w sposób realistyczny, surowy a tymi, które używają przemocy jako innej prostej wymówki dla rozrywki.

Co więcej, Quentin Tarantino mówił o tym, że taśmy Kung-Fu są naprawdę brutalne, ale nikt nie kwestionuje ich moralności, ponieważ są czystą rozrywką. Jeśli chodzi o surowe, brutalne filmy takie jak Pasja Chrystusa (Mel Gibson, 2004), Eksperyment (Oliver Hirschbiegel, 2001), czy Nieodwracalne (Gaspar Noé, 2002), publiczność w ogóle nie poczuje przyjemności, a jedynie dyskomfort.

Jednak nie dzieje się tak, gdy oglądasz filmy reżyserów takich jak Martin Scorsese lub Quentin Tarantino. Ci twórcy filmowi wykorzystują przemoc jako metodę przedstawiania wolności i oczyszczenia poprzez oglądane obrazy.

Ponadto Arystoteles w swojej pracy „Poetyka” odniósł się do przemocy. Tam przeanalizował greckie tragedie i wszystko co się z nimi wiązało. Dlaczego Grecy lubili oglądać sceny przemocy lub te kazirodcze? Właśnie dlatego, że były to tematy tabu. Niemniej jednak są one charakterystycznymi pasjami, które ludzie mają tendencję do tłumienia ze względu na ich niemoralny aspekt. Pokazy pełne przemocy były dla Greków oczyszczające i dlatego cieszyli się z możliwości udziału w nich.

Głębokie zagadnienie

Kilku autorów psychoanalitycznych takich jak Freud, zagłębiło się w ten temat. On i inni eksperci doszli do wniosku, że upodobanie do przemocy wydaje się być charakterystyczne dla ludzi jako coś, co w taki czy inny sposób próbowaliśmy przekształcić w sztukę.

Quentin Tarantino zawsze nam przypomina, że jego filmy to tylko fantazja. Ich nierealistyczne aspekty są tym, co jego fani najbardziej lubią. Są oczyszczające, namiętne i emocjonalne. Dzieła Tarantino bez wątpienia są stworzone po to, aby czerpać z nich przyjemność.