Opieka nad kimś: akt miłości, który nie zawsze jest doceniany

Opieka nad kimś to nie tylko jeden z największych aktów miłości, to także największy akt sprawiedliwości. Chociaż istnieją nieuleczalne choroby, nikt nie powinien być uważany za kogoś, komu nie należy się opieka. Jest to zatem nie tylko jedno z najważniejszych działań społecznych, ale także coś, co jest najmniej doceniane przez nasze instytucje.

Opieka nad kimś polega na zapewnieniu odpowiedniej jakości życia osobie starszej lub chorej przy jednoczesnej trosce o siebie samego. Główni opiekunowie mogą doświadczać przeciążenia pracą, poczucia osamotnienia i odłączenia od otoczenia. Ale cała miłość i poświęcenie jakie w tę opiekę włożyli nigdy nie powinny prowadzić do emocjonalnego wyczerpania lub poczucia samotności.

Nadal mamy dużo do zrobienia w zakresie wspierania i doceniania opiekunów. Musimy również pamiętać, że sektor opieki obejmuje nie tylko opiekę nad osobami starszymi lub osobami z demencją, ale także tych, którzy cierpią z powodu urazów rdzenia kręgowego, chorób umysłowych, porażenia mózgowego i ogromnej, ale niewidocznej grupy rzadkich chorób.

Opiekunowie i rola kobiet

Opieka nad osobą chorą, starszą lub niepełnosprawną tradycyjnie była pracą dla kobiet. Prawie zawsze była “problemem kobiet” a do niedawna żadna z tych kobiet nie otrzymywała pomocy, narzędzi ani porad, jak dbać o innych lub o siebie.

Na szczęście tradycyjne role się zmieniają i chociaż “podstawowym opiekunem” jest jeszcze znacznie częściej kobieta, dysponuje teraz lepszymi możliwościami, takimi jak ośrodki dzienne, centra mieszkaniowe i porady trenerów, którzy szkolą opiekunów w zakresie właściwej opieki nad uzależnionym od nich pacjentem.

Jednak wciąż bardzo często zdarza się, że u opiekunów występują problemy zdrowotne takie jak:

• Zwiększona skłonność do depresji, lęku lub stresu na bardzo wysokim poziomie
• Uczucie frustracji, że nie zaspokaja wszystkich potrzeb pacjenta
• Uczucie samotności
• Częste zmęczenie
• Ból w mięśniach
• Częste bóle głowy
• Dolegliwości żołądkowo-jelitowe
• Pogląd, że ich własne zdrowie jest bardzo złe lub co najmniej dużo gorsze niż wskazują na to wyniki badań medycznych
• Wysoka podatność na infekcje
• Nadciśnienie
• Cukrzyca
  

  

Akt miłości, akt sprawiedliwości: strategie roztaczania opieki w zdrowy sposób

Skoro już wiemy, że duża część opieki nad osobami jej wymagającymi odbywa się w środowisku rodzinnym, musimy zadać sobie proste pytanie… Kto będzie odpowiedzialny za “opiekę nad opiekunem”?

Opiekunowie znajdują oddech w miłości, ale czasami silnik twojego serca nie wystarcza, gdy siła zawodzi i pojawia się samotność…

Ważne jest aby zrozumieć, że osoba, która opiekuje się chorym pacjentem może osiągnąć punkt krytyczny, gdy opieka szkodzi jej własnemu zdrowiu fizycznemu i psychicznemu.

Jednak ze względu na szczerą miłość i absolutne poświęcenie między opiekunem a osobą pozostającą pod jego opieką, jest bardzo prawdopodobne, że niechętnie będzie godził się na odpoczynek, podzielenie się obowiązkami lub poświęcenie czasu samemu sobie. Wszystko to składa się na “syndrom opiekuna“.

Poniżej prezentujemy kilka strategii, które mogą nam się przydać w takich przypadkach.

 Opieka nad kimś

Nie każdy rodzi się z powołaniem do bycia “opiekunem”. Najprawdopodobniej to samo życie i okoliczności stawiają nas w takiej sytuacji.

• Pierwszym krokiem będzie uzyskanie porady i odpowiednich informacji na temat choroby dotykającej członka naszej rodziny, jakiego rodzaju opieki potrzebuje i jak ją przeprowadzić.
• Drugim punktem wartym rozważenia jest uniknięcie izolacji społecznej. Wyznaczanie zadań i obowiązków innym członkom rodziny i profesjonalistom jest czymś właściwym, koniecznym i zdrowym.
• Musimy w jak największym stopniu wzmocnić autonomię pacjenta. Nawyki, takie jak używanie łazienki czy jedzenie powinny być wzmocnione. Wszystko to wpływa również na samoocenę osoby zależnej od nas.
• Wszyscy wiemy, że opiekunowie są często zmuszani do brania na siebie całej odpowiedzialności i przejęcia rodzinnego obowiązku. Muszą zostać przeszkoleni w zakresie wykonywania tych zadań.
• Odpowiednie odżywianie i chwile odpoczynku. Niezbędne jest jedzenie w zróżnicowany, zrównoważony sposób poprzez unikanie niedoborów żywieniowych. Ważne jest również, aby nie pomijać zainteresowań, pasji i codziennych przerw, przeznaczając je na codzienny spacer przez przynajmniej pół godziny.
• Umiejętności komunikacyjne. Wreszcie, możemy promować pozytywne uwolnienie emocjonalne ze strony opiekunów, a tym samym umiejętności komunikacyjne potrzebne do wyrażania swoich obaw, lęków, przeciążenia pracą…
  

  

Anonimowi opiekunowie, którzy dziś żyją w zaciszu swoich domów, wykonują w naszym społeczeństwie ogromne zadanie, które nie zawsze jest uznawane przez różnego rodzaju instytucje. Jednak jest to coś, co doceniamy jako członkowie rodziny. Opieka nad kimś oznacza kochanie i docenianie drugiego człowieka jako części samego siebie.