Inteligencja ekstremalna: zobacz o czym się nie mówi

Inteligencja ekstremalna nie zawsze gwarantuje powodzenie, czy szczęście. Istnieje inna strona posiadania wysokiego IQ, o której się zazwyczaj nie mówi. Chodzi o lęk egzystencjalny, izolację społeczną, problemy emocjonalne, czy stałe niezadowolenie z powodu nie realizowania stawianych sobie wysokich oczekiwań. Inteligencja ekstremalna może być istnym przekleństwem.

Wiele ludzi natychmiast powie, że inteligencja to nie to samo co mądrość, zaś tej ostatniej często brakuje ludziom (choć nie wszystkim) z IQ na poziomie 120-130.

Dlatego właśnie psychoterapeutka Jeanne Siaud-Facchin, jedna z najbardziej uznanych ekspertów w dziedzinie ludzi o wysokich zdolnościach, wyjaśnia, że nic nie jest bardziej paradoksalne, niż umysły takich osób.

Wysoka inteligencja wiąże się z pewną wrażliwością. Mamy do czynienia z umysłem zdolnym generować tysiące pomysłów na raz. Jest szybki, oryginalny i potrafi w zaledwie kilka sekund dojść do licznych uzasadnień i koncepcji.

Jednakże, często nie są w stanie zorganizować tak wiele informacji. Ich obszar poznawczy jest tak rozległy, że pojedynczy impuls wystarczy, aby pobudzić lawinę neuronów, które ukształtują wiele pomysłów. Prawda jest jednak taka, że nie zawsze udaje im się dać konkretną, czy też dokładną odpowiedź.

Taka sytuacja powoduje silną frustrację i oszołomienie. Życie nie zawsze jest łatwe i wspaniałe dla osób o wysokich możliwościach. Nikt nie wytłumaczył im przecież jak korzystać ze swojego skomplikowanego umysłu, który tak pragnie informacji i tworzenia nowych pomysłów.

W rzeczywistości życie osób z IQ powyżej 180 staje się znacznie bardziej skomplikowane. Jak możemy przekonać się na przykładzie najinteligentniejszego mężczyzny na świecie, o IQ równym 250, ich życie może zamienić się w prawdziwą tragedię.

Inteligencja ekstremalna to paradoksalny dar

Żyjemy w społeczeństwie, gdzie szanuje się utalentowanych ludzi. Fascynujemy się osobami o niezwykłych zdolnościach i umiejętnościach, podziwiamy tych, którzy dominują w określonych dziedzinach nauki, sztuki, czy sportu. Sytuacja ta jest do tego stopnia powszechna, że nie brakuje dziś ludzi, którzy pragną by ich dziecko miało wysokie IQ. Nadal mamy do czynienia z sytuacją, gdzie do pewnego stopnia w ich mniemaniu wysoka inteligencja jest synonimem sukcesu.

Z drugiej strony dzieci również żyją w przekonaniu, że nie ma nic wspanialszego niż bycie niezwykle bystrym. Czy może być coś lepszego? Mówi się, że “wybrańcy losu” zdają egzaminy bez konieczności poświęcania czasu na naukę. Każdy wychowawca, psycholog, czy rodzic dziecka o dużych zdolnościach wie, że te wyobrażenia, nie zawsze są zgodne z prawdą.

Przede wszystkim, bywa że uczeń o wysokim IQ przechodzi przez okres szkolny nie będąc zauważonym. Może się nawet zdarzyć, że jego oceny będą słabe, nie będzie mieć wielu znajomych, będzie wręcz tym wyobcowanym uczniem, który żyje we własnym świecie, siedzi na końcu sali, gdzie nie skupia na sobie zbyt dużo uwagi.

Inteligencja, którą ciężko kontrolować

Wiele jest powodów, dla których ekstremalna inteligencja nie gwarantuje pierwszego miejsca pośród uczniów w klasie. Przede wszystkim nuda. Dziecko o wysokich zdolnościach nie jest zainteresowane, ani stymulowane tym co je otacza, powodując “odłączanie się” dziecka. Przyjmuje ono pasywne podejście, które może prowadzić nawet do kłopotów w szkole.

W innych przypadkach trafiają się uczniowie, którzy nie wiedzą jak kontrolować swoje pomysły i twórczy chaos. Czasami starając się odpowiedzieć na proste pytanie egzaminacyjne dziecko zaczyna kręcić, zastanawiając się nadmiernie i odchodzić od tematu. W efekcie wcale nie odpowiada na postawione pytanie.

W książce “Too smart to be happy“, dziewczyna wyjaśnia, że kiedy jej rówieśnicy znajdują jedno rozwiązanie problemu, ona odkrywa 25. Ostatecznie nie potrafi zdecydować się na jedno z nich.

• Myślenie rozgałęzione. Sposób rozumowania ekstremalnie inteligentnych ludzi nazywany często jest myśleniem rozgałęzionym. W momencie otrzymania stymulującego impulsu mózg zaczyna kreować jedną myśl po drugiej, choć często bez konkretnego połączenia między nimi. W ten sposób powstaje bardzo gęsta korona drzewa, z niezliczonymi gałęziami, której dana osoba nie jest w stanie kontrolować.

Emocjonalny kataklizm

Innym aspektem wartym rozważenia jest nadwrażliwość. Inteligencja ekstremalna ciągnie za sobą bardzo głęboką oraz transcendentną wizję rzeczywistości.

Czasami wystarczy że taka osoba obejrzy wiadomości, by czuć zagubienie, gniew, czy sceptycyzm wobec ludzkości samej w sobie.

Emocje ich paraliżują. Nie są w stanie kontrolować tego w jaki sposób niektóre wydarzenia na nich wpływają. Najczęściej są to wydarzenia, na które inni ludzie nie zwracają nawet uwagi.

Przytłaczają ich kwestie takie jak kłamstwa i fałsz, podobnie jak nierówności społeczne oraz wojny. Świadomość, że wyznawane przez nich ideały mogą być niemożliwe w realizacji prawdziwie ich przytłacza.

W przeciwieństwie do powszechnego przekonania o tym, że inteligentni ludzie są chłodni, ich zdolność do okazywania empatii jest ogromna. Dlatego często izolują się od innych, aby oszczędzić sobie dodatkowego cierpienia. W ten sposób chcą mniej angażować się w życie innych, aby nie być dotkniętym przez ich niepowodzenia.

Ich emocjonalny świat jest bardzo złożony, ale potrafią również wyrażać swoje intensywne emocje za pomocą kreatywności i inspiracji.

Inteligencja ekstremalna nie powinna być zaprzeczeniem szczęścia

Czytając nasz artykuł możesz dojść do przekonania, że inteligencja ekstremalna jest niczym zaburzenie emocjonalne. To jednak nieprawda. Zastanówmy się nad tym przez chwilę.

Utalentowane dziecko przechodzące niezauważenie przez szkołę będzie miało niskie zainteresowanie nauką oraz zacznie żyć w izolacji, gdzie problemu lęku społecznego lub depresji zaczną się nawarstwiać.

Z drugiej strony światowa organizacja zdrowia ostrzega: nie powinniśmy wykorzystywać IQ do definiowania potencjału poszczególnych ludzi. Inteligencja nie może być odłączona od emocji. Nie możemy analizować jej zapominając o nadwrażliwości emocjonalnej i estetycznej, nadmiernej czułości, hiperdojrzałości, hiperstymulacji, myśleniu rozgałęzionym oraz prędkości przetwarzania informacji.

Inteligencja ekstremalna może wiązać się z życiem w bardzo ograniczonej sferze prywatnej, gdzie myśli i emocje są chaotyczne, głębokie i bardzo intensywne.

Nasza rola jako rodziców, wychowawców, czy psychologów powinna zatem polegać na oferowaniu odpowiednich strategii w poszukiwaniu równowagi i spokoju. Takich, które pozwolą im realizować swój potencjał oraz odnaleźć szczęście.